Selamat pagi, Tuan Pengerusi Majlis dan para hakim yang bijaksana.
Hari ini saya ingin menyampaikan sebuah teater yang bertajuk Sang Monyer yang Tamak.
Di dalam sebuah belantara, ada dua ekor haiwan yang bersahabat baik. Sang Monyet, Sang
Kura-kura selalu melakukan aktiviti bersama-sama. Bermain bersama-sama, berehat bersama-
sama. Pendek kata semuanyalah bersama.
Suatu hari, sedang mereka bermain air di tepi sungai, monyet menjerit.
“Tu, sana tu. Sana”, jawab Sang Monyet sambil terlompat-lompat. Maklumlah monyetlah
katakana.
Tanpa menunggu respon kawannya itu, Sang Monyet terus terjun ke dalam sungai dan
mengambil pokok pisang itu.
“Aku tolongla tadi. Tolong tengok dan tolong angkat”, jawab Sang Kura-kura.
“Kenapa susah-susah angkat pokok pisang ni, monyet? Nak main rakit-rakit ya?”
Tegas Sang Kura-kura.
“Nak main rakit-rakit macam mana? Bukannya kau ada tangan boleh mendayung
pun,”jawab Sang Monyet.
“Ish, nak tanamlah! Kan pokok ni elok lagi. Ada akar, daun. Kalau kita tanam, tak lama
lagi keluarlah buah pisang. Sedap, kuat. Kita akan dapat menikmati setandan pisang”.
“Bijaklah kau ni monyet. Nanti kita dapat buahnya bolehlah kita berkongsi dengan
kawan-kawan yang lain,”kata Sang Kura-kura.
Pada ketika itu, Syaitan mula menghasut dan meniup rasa tamak kepada monyet. Syaitan
berbisik kepada Sang Monyet.
Sang Monyet berasa tidak selesa dengan cadangan Sang Kura-kura. Maklum sajalah sifat
Sang Monyet lalu dia mencari helah.
“Emm, kura-kura. Apa kata kita bahagi dua pokok pisang ini! Kalau berbuah nanti kau
buatlah apa yang kau dapat dengan buah pisang yang kau dapat, sebab aku ingat aku nak buka
gerai pisang gorenglah. Kau ambil pangkal, aku ambil hujung. Setuju!”
“Emm, ikut saja. Baik kata kau, baik untuk aku,”jawab Sang Kura-kura.
Mereka pun pulang ke rumah masing-masing. Selang beberapa hari, Sang Monyet mula
gelisah.
Pokok pisang mulai layu. Jangankan kata buah, daun semakin kuning dan mati. Berbeza
pula dengan Sang Kura-kura. Pokok pisang mula bercambah sehingga ke pucuk baharu.
“Waalaikummussalam, kura-kura. Pokok pisang aku dah mati. Tak merasalah aku buah
pisang yang sedap,” jawab Sang Monyet.
“Oh, kesian! Aku dating ni nak mengajak kau ke majlis kenduri pokok pisang aku.
Alhamdulillah, banyak juga buah pisang yang aku dapat. Kawan-kawan lain pun dapat.
Jomlah!” ajak Sang Kura-kura.
“Oh, baik betul kau ni kura-kura! Dapat makanan sedikit pun kau nak kongsi-kongsi,”
jawab Sang Monyet.
“Ish, mestilah. Inikan rezeki daripada Allah. Kalau kita bersedekah mesti Allah akan
balas. Kalau tidak di sini mesti di akhirat nanti. Insya Allah. Lagipun orang tamak selalu rugi.”
Sang Monyet berasa malu dan menyesal. Begitulah kawan-kawan kisah Sang Monyet
yang tamak.
Kawan-kawan, tamak merupakan sifat mazmumah yang keji. Orang tamak tidak pernah
berasa puas dengan apa yang ada. Hindarilah sifat tamak dan kedekut yang membawa kita
kepada jauh daripada Allah.
Pokok pisang tidak boleh hidup tanpa akar. Begitulah pentingnya semua ilmu.