KATA HUBUNG

1. 1)  Kata yang menghubungkan dua atau lebih kata, frasa atau ayat.
2. 2)  Jenis kata hubung iaitu:
1. (a)  Kata hubung gabungan – dan, atau, tetapi, serta, maka, kecuali dan
sebagainya.
2. (b)  Kata hubung pancangan – agar, kerana, supaya, selama, yang, untuk dan

sebagainya.

3. (c)  Kata hubung berpasangan – baik... mahupun, bukan sahaja... tetapi,

walaupun... tetapi dan sebagainya.

KESALAHAN UMUM KATA HUBUNG

1. Perkataan bila adalah kata tanya, manakala apabila adalah kata hubung yang

menunjukkan masa, tetapi kedua-duanya tidak boleh ditukar ganti dalam sesautu ayat
tertentu. Contohnya:

1. (a)  Saya makan nasi bila lapar. ( ̊)

2. (b)  Saya makan nasi apabila lapar. ( ̧)
2. Kata hubung kerana tidak boleh hadir selepas kata sendi oleh sebaliknya hanya
perkataan sebab yang patut hadir kerana sebab adalah kelas kata nama dan untuk
membentuk frasa sendi, kata sendi mestilah diikuti oleh kata nama. Contohnya:
1. (a)  Oleh kerana sakit, dia ke klinik. ( ̊)
2. (b)  Oleh sebab sakit, dia ke klinik. ( ̧)
3. Kata hubung hingga, sampai dan sehingga tidak memerlukan kata sendi ke
selepasnya. Contohnya:
1. (a)  Saya tunggu awak hingga ke petang. ( ̊)
2. (b)  Saya tunggu awak hingga petang. ( ̧)
4. Hanya kata hubung bahawa boleh hadir sebagai komplemen selepas kata kerja
transitif, kata adjektif dan sebelum kata nama. Contohnya:
1. (a)  Dia memberitahu yang dia akan ke sini.
2. (b)  Dia memberitahu bahawa dia akan ke sini.

PENGIMBUHAN AKTIF

1. Pengimbuhan aktif ialah pengimbuhan yang membentuk ayat aktif.

2. Terdapat dua jenis ayat aktif, iaitu ayat aktif transitif dan ayat aktif tak transitif.
3. Ayat aktif transitif dibentuk oleh kata kerja transitif aktif, manakala ayat aktif tak

transitif dibentuk oleh kata kerja tak transitif aktif.

IMBUHAN meN-...-kan, dan meN-...-i

 1. Pengimbuhan meN- bermaksud mengimbuhkan awalan me-, mem-, men-, meng-,

menye-, atau menge- pada satu kata dasar.

2. Apitan meN-...-kan dan meN-...-I bermaksud mengimbuhkan awalan me-, mem-,

men-,

meng-, menye-, atau menge-, dan akhiran –kan atau –i pada suatu kata dasar.

3. Pengimbuhanpengimbuhan ini berfungsi sebagai pembentuk kata kerja transitif dan

kata kerja tak transitif. Contohnya:

1. (a)  Saya membaca buku.

(KKT)

2. (b)  Saya menyanyi.

(KKTT)

PERBEZAAN IMBUHAN meN-...-kan DAN meN-...-i

1. Objek yang hadir selepas kata kerja berimbuhan meN-...-kan adalah objek yang tidak

bernyawa atau unsur abstraknya. Contohnya:

1. (a)  Kami menyiapi tesis. ( ̊)

2. (b)  Kami menyiapkan tesis. ( ̧)
3. (c)  Saya akan memaklumi perkara itu. ( ̊)
4. (d)  Saya akan memaklumkan perkara itu. ( ̧)

2. Objek
bernyawa. Contohnya:

yang hadir selepas kata kerja berimbuhan meN-...-i lazimnya adalah objek

1. (a)  Ibu menyuapkan adik nasi. ( ̊)

2. (b)  Ibu menyuapi adik nasi. ( ̧)

3. Jika yang hadir selepas kata kerja berimbuhan meN-...-i itu adalah objek yang tidak
bernyawa, ayat yang dibina itu adalah bermaksud memberatkan pelaku dan bukan
perbuatan yang dilakukannya. Contohnya:

1. (a)  Dia menyikatkan rambut. ( ̊)

2. (b)  Dia menyikati rambut. ( ̧)
IMBUHAN beR-, beR-...-an DAN beR-...-kan

1. Pengimbuhan beR- bermaksud mengimbuhkan awalan be-, ber- atau bel- pada suatu

kata dasar.

2. Apitan beR-...-an dan beR-...-kan pula bermaksud mengimbuhkan awalan beR- dan

akhiran –an atau –kan pada suatu kata dasar.

3. Pengimbuhan beR-, beR-...-an dan beR-...-kan berfungsi sebagai pembentuk kata

kerja

tak transitif aktif. Contohnya:

1. (a)  Kami berkelah di sini.

2. (b)  Kami ada berbalasan surat.
3. (c)  Kami bertemankan bulan pada malam itu.

IMBUHAN teR- DAN teR-...-an

1. Pengimbuhan teR- bermaksud mengimbuhkan awalan ter- atau tel- pada suatu kata

dasar.

2. Apitan teR-...-kan pula bermaksud mengimbuhkan awalan teR- dan akhiran –kan
pada

suatu dasar.

3. Awalan teR- dan apitan teR-...-kan berfungsi sebagai pembentuk kata kerja tak

transitif aktif. Contohnya:

1. (a)  Dia tersenyum dari tadi.

2. (b)  Dia terkenangkan adiknya.