Aku butuh mesin wektu, supaya aku bisa bali menyang wektu seneng.

Aku butuh mesin

wektu, supaya aku bisa ndandani kesalahanku ing jaman kepungkur. Aku butuh mesin wektu,
amarga aku rumangsa durung siap dadi wong diwasa. Jujur aku butuh mesin wektu amarga aku
mung pengecut.

***

Apa tegese wong diwasa? Jujur aku ora ngerti. Sing jelas, saben dina uripku mung krasa
abot. Nyatane, uripku setahun kepungkur isih apik, cukup seneng. Nanging, jagadku ambruk
nalika ndeleng mripate ibuku wis ditutup kanthi apik. 15 Juli iku dina aku pancene ngrasa kaya
aku wis ilang kabeh. dirusak. Donyaku krasa pecah. Seminggu sawise ibuku lunga, aku
rumangsa kaya dipeksa kanggo ngadeg kanggo kulawarga liyane.

Ana bapak sing kudu tak jaga, sedulur tuwa sing ora bisa mandiri, lan adhik sing mung
seneng dolanan saben dina. Aku dudu anak pertama, nanging aku kudu ngganti peran ibu ing
omah kanggo kepentingan wong liya. Umurku mung 24 taun, nanging aku kudu tanggung jawab
sing abot. Sampeyan ngerti, kanca-kanca asring ngalem aku gedhe amarga bisa ngurus kabeh
dhewe. Nanging kepriye pujian sing kaya mangkono ndadekake pundhakku saya abot. Sejatine
aku ora seneng masak, amarga kesel. Nanging, aku isih sinau resep saben dina supaya aku sibuk.
Ya wiwitane aku ora doyan masak, nanging saiki meh saben dina dadi kuwajiban.

Aku ketoke bisa mesem lan ngguyu, sanajan ibu wis ora ana. Nanging saben wengi aku
uga nangis. Ing meneng, aku nangis dhewe saben arep turu. Sing dadi sebabe aku nangis, dudu
amarga aku rumangsa uripku susah tanpa ibu. Nanging, aku mung kangen dheweke. Aku kangen
banget karo dheweke saben dina. Aku kangen esemane, rangkulane, lan ngguyu manise. Akeh
wong sing ngandhani aku supaya luwih ikhlas. Nanging, aku ora ngerti carane. Aku malah
kepingin yen ibuku isih urip. Apa sing bakal ditindakake ibu? Apa sing bakal diomongake ibu,
saben aku gelut karo adhine? Aku isih kerep mbayangake. Sanadyan mripate mencolot, raine ibu
isih katon cetha. Kaya film sing diputer ing memoriku, kabeh bisa katon kanthi jelas lan nyata.
Nanging, ing sisih liya, aku sengit marang awake dhewe amarga gampang banget nangis. Saben
rampung nangis, mripate mesthi bengkak, ta? Aku ora seneng ndeleng mripatku bengkak kaya
ngono. Katon sedih lan ora ayu.

"Syif, kowe kok dhewekan neng kene, kok ora melu liyane?" takon kancaku sing jenenge
Amel. Dheweke nyekel aku, sawise aku mlayu saka reuni SMA sing lara.

"Hmm, aku kesel mesam-mesem. Kowe mlebu meneh ta, mengko golek liyane lho."

"Kepengin aku ngancani kowe? Ing njero rame, aku uga ora kepenak."

Ketoke, Amel milih lungguh ing sandhingku. Kita lungguh ing nduwur restoran, nglaras
angin sore sing kelangan. Aku luwih seneng hawa adhem tinimbang panas. Dadi, aku wis biasa
karo angin wengi. Nanging, aku kuwatir yen Amel bakal lara yen aku tetep karo aku suwe
banget.

“Mel, awake dhewe wis kenal meh sepuluh taun, ta?” kandhaku mecah kasepen.

"Iya. Rasane ora pas, ta?" Amelia ngguyu.

"Ya. Wektu iku bab sing elek, ta? Aku wedi."

Amel noleh sirahe, sadurunge takon, "Are you okay?"

"Aku ora ngerti. Aku mung rumangsa ana sing salah karo aku." Aku ambegan abot.

"Kok uripku ora kaya bocah-bocah liyane, ya? Dheweke katon seneng, mesam-mesem
tanpa pamrih. Aku iri tenan karo kanca-kanca SMA liyane, Mel."

“Aku ngerti, Syif, taun kepungkur iki, uripmu mesthi rekasa banget tanpa ibumu, kowe
pancen hebat, Syif. Yen aku ana ing posisimu, aku bisa uga wis edan, pikirku," ujare Amel, lan
nalika aku ndeleng pasuryane, mripate wis kebak eluh.

"Aku pancen meh edan, Mel. Sampeyan ora ngerti." Aku nyoba ngguyu.

"Hmm, sampeyan percaya karo mesin wektu, ta?"

Amel nggeleng. "Iku mung ana ing film, Shif."

"Yen ana, aku bakal. seneng bali ing wektu. Mungkin ... nalika kita SMA? Kayane aku
isih seneng wektu kuwi.” Aku ngguyu.

“Ah, nanging aku males yen kudu ngulang pelajaran lan ujian.”

“Langganan sing pertama ora cocok kanggo ngomong ngono, Syif.” Amel ngguyu.

“Aja guyon.”

“Serius, biyen aku uga kudu sinau, amarga ibuku katon seneng yen weruh bijiku apik.
Mung kuwi alesanku sinau lan pengin entuk biji sing apik." Aku nyawang langit mendhung.

"Shif, serius, sampeyan lagi apa? Ana apa?” pitakone Amel katon kuwatir banget.

Aku mesem. Aku mung ngrasa... bosen sawise ndeleng akeh wong sing umurku sukses
lan seneng. Kaya, aku kok adoh banget? Apa sing salah ing uripku? Utawa, ana apa karo aku?
Amel mung nyawang aku lan nangis. Aku rada kaget lan bingung, mula aku mung bisa
ngrangkul dheweke.

"Lho kok nangis, Mel?" kanggo ngrasake awakmu, Syif " "Aduh, duh.." Aku ngrangkul
Amel luwih erat lan ngelus-elus gegere. Aku ora duwe mbakyu, nanging yen kudu milih, aku
tansah pengin milih Amel dadi adhiku. “Aku salah, Mel. Mesthine aku ora bisa ngomong kaya
ngono, ta? Nuwun sewu." Ujug-ujug, ana swara wong sing batuk banget. Wong lanang sing
nggawe kesan nalika SMA. Wong sing wis nyingkiri sawetara jam kepungkur. "Nuwun sewu.
Mel, aku bisa ngomong karo Syifa bareng?” Aku nglirik mripatku, males nyawang wong lanang
kuwi. Nanging, Amel malah manthuk lan lunga sawise ngusap lengenku kaya-kaya nyemangati
aku. "Wiwit kapan kowe nguping?" Takonku tanpa mangu-mangu. "Sajake kowe isih ana kene
dhewekan. Niatku ngrokok gagal, ya?" Dheweke lungguh ing sandhingku. "Hmm, apa sampeyan
butuh mesin wektu? Kepengin aku nggawe?" Aku nglirik dheweke cukup sarkastik. "Sampeyan
bisa moyoki kula kabeh sing pengin, oke? Aku ora peduli." "Sapa sing moyoki? Hmm, nanging
aku kepengin weruh, apa sing sampeyan pengin ngganti ing jaman kepungkur? Sing dakeling-
eling, sampeyan siswa sing pinunjul tanpa masalah." "Mbok, pancen ora ana masalah. Nanging,
aku ora keberatan mbaleni masa lalu sing padha, anggere aku bisa ndeleng lan ngrangkul ibuku
maneh. Oh ya, aku bakal nambani ibu sing luwih apik. Aku bakal ngrangkul lan ngucapake
tresna. marang ibuku luwih kerep Mama. Lan sing paling penting aku bakal luwih nggatekake
kesehatane Mama." "Yen sampeyan bisa lan sampeyan nindakake kabeh iku, apa nasibe ibu uga
bakal owah? Apa dheweke bakal urip dawa?" Aku ora bisa mangsuli pitakonan. Aku mung bisa
nyawang lan nutupi raine nganggo telapak tangan. "Cukup." "Biyen luwih seneng tinimbang
saiki? Ora, Syif. Piye carane nggawe uripmu saiki luwih seneng. Masa depan ora medeni, mula
aja wedi." Dheweke malah mesem. "Bapakku uga wis ora ana, lan kalah pancen nglarani.
Nanging, iki uga ndadekake kita dadi manungsa sing kuwat lan luwih ngajeni wektu. Apik
banget yen sampeyan bisa slamet nganti saiki, lan ora ana sing salah yen rumangsa ala. . Meh
kabeh wong ngrasa ala. titik, krasa kaya wong kapitunan lan pengecut. Iku normal." “Yen wajar,
kok Amel nangis krungu omonganku biyen?” “Dheweke tresna banget marang kowe nganti bisa
ngrasakake keputusasaanmu. Delengen? Saiki isih ana wong sing tresna karo sampeyan kanthi
cara sing padha. Nanging, sampeyan pengin pindhah menyang kepungkur? Hargai apa wae sing
ana ing sekitarmu, Syif. Gusti Allah ngerti apa sing paling apik kanggo sampeyan, mula tetep.
Kabeh mesthi bakal apik." Dheweke nepuk-nepuk pundhakku karo mesam-mesem. Aneh,
omongane bisa nggawe aku luwih tenang. Ora semrawut kaya biyen. "Aku kudune ora wedi
nembak sampeyan, ta? Ah, nuwun sewu." "Eh? Tembak?" "Aja ngguyu." "Hah? Aku bodho
sadurunge. Sampeyan wis misuwur amarga pinter." "Matur nuwun kanggo ngrungokake
keluhanku lan menehi saran sing cukup apik. By the way, piye kabare? Wis suwe ora ketemu,
lho." Aku ngacungake tangan, ngajak salaman. "Kasep, wah. Sampeyan mung ethok-ethok ora
weruh aku, ta?" "Dadi, sampeyan ora pengin salaman, ta?" Dheweke ngguyu. "Sampeyan
pengin. Aku ora apa-apa." Ternyata, ngomong karo wong liya minangka cara sing paling apik
kanggo urip ing jagad sing ora bisa ditebak iki. Dadi, aja mung nyimpen sedhih lan masalah. Ora
ana sing salah yen ngandhani wong sing bisa dipercaya. Mung siji wong, lan sampeyan mesthi
bakal luwih apik. Kabeh bakal apik. Muga-muga kabeh bakal luwih apik. Aku nyuwun, aja
nyerah.