mubarang pas, wong-wong neng kutha ngundang nasruddin kanggo

nganteknepidato neng siji majelis. pas tiba neng mimbar, dheweke mbisani menawa
sakanggonan gedhe tekakne jero majelis kuwi ora terlampau sumaguh kanggo
krungokake pidatonya. sawis ngantekne salam, Nasruddin pitakon nang tekakne, “apa
kowe ngerti apa sing arep aku ngantekne jero pidato ini?”hadirinserempak njawab, “ora!”
amerga kuwi Nasrudin celathu, “aku ora nduwe kekarepan kanggo ngomong marang
wong-wong sing ora meruhi apaa babagan apa sing aku omongna saiki,”
dheweke pun mlaku mudhun
sakamimbar lan meningggalkan kumpulan tanpa berpidato apaa. wong –wong
rumangsa ora enak ati lan ngundang Nasruddin meneh kanggo keesokandinane.
pada keesokan dinane, sangantine neng mimbar Nasruddin mbalen pitakonan den
samya,. ping ning iki tekakne njawab, “ya!” krungu jawaban
mangkana,Nasruddin berkata,”Baiklah yen ngono. sarehdene kowe wis ngerti apa sing
arep aku ngantekne saiki aku ora arep mbuwang wayah kowe sing pangaji banget
amarga kowe wis meruhi kabehe”.
Ia nuli mudhun saka mimbar lan mlaku mulih. Kali iki wong bener-bener
digawebingung akhire dekne kabeh ngongkonke kanggo nyoba pisan meneh lan
ngundang Nasruddin ben teka meneh minggu ngarep kanggo nganteknepidato.