Anda di halaman 1dari 8

CERITA RARA JONGGRANG

Ing sawijining desa ingkang endah urip wong wadon kaliyan putranipun ingkang naminipun
Bandung Bondowoso.Sedanten urip mulya,nganti ing sawijing dina pada gayeng cerita .Bandung
Bondowoso nakokoake hak marang

Bandung : Bu, apa ibu tidak kesepian jika kita tinggal hanya berdua saja di perkampungan yang
indah ini.

Ibu : Kesepian ngopo to le?Ibu wis seneng ana kowe nang kene. Kita sudah hidup berkecukupan,
bahagia tanpa ada yang mengganggu, mau minta yang bagaimana lagi ibu ini.

Bandung : Ya mungkin saja ibu ingin mempunyai suami lagi di luar sana. Ibu masih cantik, pasti
akan banyak orang yang mau menikah sama ibu.

Ibu : (kara ngguyu) Kowe ki ngomong opo to.Ora..ora..Ibu urip ara duwe garwa ora papa sing
penting ibu duwe kowe(karo ngelus-ngelus rambute)

Bandung : Lho, saestu Bu. Ibu napa mbonten perlu garwa kangge urip?

Ibu : Garwa? Sakjane lakyo kowe sing patut tak takoni koyo ngono kuwi anakku. Kowe iku wis
gede, moso kowe arep dewean wae.

Bandung : (mesem)Ah, menawi kula, boten usah di pikir bu. Bu, saktemene kula ajeng tanglet
kalih ibu, Nanging kula boten kepenak,Bu.

Ibu : Kowe arep takon opo?Kok nganggo ora kepenak barang. Aku iki ibumu opo udu. Arep
takon opo to Le?

Bandung : Ngeten lho Bu, saktemene Rama kula menika sinten? Ngantos sakniki kok kula taksih
bingung.

Ibu bingung arep jawab apa, paninggalane dialihkan adoh nang sawah-sawah ngarepan omahe.

Bandung : Bo,kok mendel mawon? Wonten penggalih menopo to bu?


Ibu : Anakku Bandung ( ngomong karo nyedaake lunggahe). Sajake iki wetu sing pantes. Kowe
saiki wis gede, ora wedi cerita karo kowe. Ibu reti,kowe mesti iso ngerteni iki.

Bandung :Ana apa,Bu?

Ibu : Bapakmu kuwi sakjane bangsawan ong tlatah adoh kono.

Bandung : dadine rama kula tasih urip?

Ibu : Yen kowe pancen pengen nemoni Ramamu, yo ora opo-opo. Golekana Ramamu
kuwi,nanging ibu mung iso pesen. Rongokno pesen ibu.

Bandung : Inggih, Bu.

Ibu : Ibu mung iso dongakake apa sing kowe karepake bakal tok temu. Yen kowe uwis nemuake
Ramamu, sujud telapak sikile kanggo tanda penghormatan. Ing njaba, pesti kowe mengko
nemui uwong sing urung mbok temui sakdurunge, lan sedaya pesti due kapinginan dewe-
dewe.kowe kui ksatria, kelakoan kaya kasatria. Adepi kabeh masalah sing ngalangi
nganggo kesabaran lan akal sehat. Ojo seneng adu otot, iku ora apik anakku. Ojo waton
tumindak ing kono, ora liyo kanggo njaga keslametanmu dhewe.

Bandung : Inggih,Bu.

Ibu : Lan siji meneh amanatku (banjur mlebu neng njero omah lan njupuk selendang
abang).weruhno slendang iki karo Ramamu supoyo percaya yen kowe anake.

Bandung : matur nuwun, Ibu. Bu, nanging kepripun ibu menawi kula mengembara. Menapa ibu
aman gesang piyambakan ing bumi ingkang boten temtu niki (sambil menengadahkan
tangannya tanda menyamakan keluasan bumi ini).

Ibu : Ibu ora bakal keno opo-opo. Ibu mung iso nyangoni slamet yo anakku sing tak tresnani.

Kemudian Bandung pergi berkelana. Dia berjalan melewati lembah, hutan, sungai dan bentang alam
lainnya. Dalam perjalanan itu, dia berhasil menakhukkan makhluk-makhluk ghaib dan sekarang
menjadi budak-budaknya.
Setelah lama berkelana, dia sampai di kerajaan pengging dan menjadi raja di sana.
Karena ingin memperluas daerah kekuasaan bandung Bondowoso ingin mempersatukan
kerajaan Pengging dengan Kerajaan Prambanan.

Kerajaan Prambanan dipimpin seorang raksasa yang bernama Prabu Boko. Mendengar
Kerajaannya ingin direbut oleh penguasa lain, Prabu Boko tidak tinggal diam. Dia menyiapkan
bala tentara dan bekal makanan untuk melawan kerajaan Pengging.

Prabu Boko : Hei Bandung Bondowoso!menawa kowe pengen nguasani Prambanan, ora
segampang kui kowe ngentokne. Kerajaan Prambanan yoiku kerajaan sing gedhe. Lan
aku ora sudi kowe memporak-porandakan rakyatku yang sudah tentram dan damai!

Bandung : Hahaha…Ya. Kerajaan Prambanan adalah kerajaan yang besar dan sebentar lagi
akulah yang akan menguasainya. Hahahah..

Prabu Boko : Cuih(meludah)! Jika kau memang mampu, langkahilah dulu mayatku!

Bandung : Aku melangkahi mayatmu!Hahahaha…

Jangankan melangkahi mayatmu, menguras samudra pun aku bisa!

Prabu Boko : Dasar wong kumalungkung!

Ayo lawan aku!

Kemudian mereka berperang besar-besaran di Kerajaan Pengging. Tapi dipeperangan itu prabu
Boko tertusuk oleh keris milik Bandung Bondowoso. Mengetahui Prabu Boko gugur di
medan perang, Patih Gupala kembali ke Kerajaan Prambanan dan melaporkan kejadian
itu kepada Roro Jongrang.

Patih Gupala : Nyuwun sewu Putri.

Jonggrang : Ana apa Patih. Kok njenengan wis bali saka peperangan, ana ngendi Ramaku?

Patih Gupala : (menundukkan kepala dan menyembah) Nyuwun sewu Roro. (berpikir-pikir)Prabu
Boko…
Jonggrang : Rama!?Ana apa karo Rama? Opo panjenengan duwe kabar sing ora ke penak Patih?

Patih Gupala : Inggih Roro.

Jonggrang : Ana ngendi Ramaku? (bingung dan hampir menangis). Cerita karo aku Patih..pundi
ramaku?

Patih Gupala : Prabu Boko gugur ing peperangan menika, Roro.

Jonggrang : HA? Apa bener ngendikanmu kuwi. Opo panjenengan boten Goroh Patih?

Prabu Gupala : Saestu Rara. Kula ingkang ngertosi piyambak, Bandung Bondowoso nusukkaken
kerisipun.

Jonggrang : Rama…(menangis)

Wektu nangis iku Bandung Bondowoso teka ing ngarepe Rara Jonggrang. Bandung banjur mikir-
mikir, sapa Ratu ayu ing ngarepe iku? Apa selire Prabu Baka sing dak pateni mau?

Bandung : (berjalan mendekati Roro). Kena apa kowe duka cah ayu?

Jonggrang : Sapa kowe wani teka ing kerajaan iki?

Bandung : Hahaha…Sopo aku? Opo kowe ora ngenali aku, raja ing Kerajaan Pengging, lan saiki
sing duweni kerajaan sing gede iki ( dengan menelentangkan tangannya dengan
sombong, kemudian menurunkannya lagi dan berjalan memutari Jonggrang).Aku
Bandung Bondowoso sing duweni kerajaan iki. Hahaha..

Ayu tenan kowe

Apa kowe gelem dak dadekake bojoku!

Roro Jonggrang bingung are menehi jawaban apa. Bandung iku wong sing sekti.Ra mungkin aku
wani nolak. Nanging atiku ora tresna. Kenal wae durung, kok njaluk aku dadi bojone. Penak
tenan. Saya maneh, uwong iki sing gawe aku kelangan Rama tercintaku.

Bandung : Alah..terima sajalah..Aku tidak jelek-jelek amat. Aku ngganteng kok. Kena apa kowe
ora gelem? Opo kowe isin karo aku?Hem?(karo nggoda)
Wah.Apa sing arep aku lakokake.Aku mumet.

Jonggrang banjur mikir-mikir.

Jonggrang : Ngene wae, yen kowe pancen pengen duweni aku, syarate sitik wae. Buatkan aku
seribu candi dalam 1 malam. Yen kowe kasil, aku gelem tok pek bojo.

Bandung : Weh..weh..weh..Wah, kowe ki dagelan tenan kok!!Sewu candi wektu sewengni?10


candi wae, apa mending kowe njaluk syarat liyane n arsietwae. Sekarepmulah..Moso kon
gawe 1000 candi.Arep tok nggo ngopo candi iku.

Jonggrang : Kula tetep pengen digawekke sewu candi. Itu kemauanku. Buktikanlah bila kau cinta
aku Bandung..

Bandung : Wis, sakiki ngene wae. Pase,njalukmu piro?

Jonggrang : Aku nyuwun sewu candi!! (karo arep nglungani)

Bandung : Y owes..yo wes..Aja mutung to! Kanggo buktekake cintaku padamu, akan ku buatkan
seribu candi khusus untuk cintaku ini.( katanya sambil memegang dada tanda berjanji)

Akhirnya, setelah dipikir-pikir, Bandung Bondowoso akan menyuruh para Jin yang telah
ditakhukkannya untuk membantunya. Waktu malam yang sudah ditentukan, bandung Bondowoso
dan arsitek andalannya membuat kerangka bentuk candi,kemudian Jin-jin pun mulai membangun
candi dengan berbagai ukiran sesuai saran arsitek tadi. Sedangkan di tempat lain Jonggrang
sedang kebingungan.

Jonggrang : Kepiye iki, apa Bandung bisa gawe candi okehe semono.

Dayang : La kepripun to Putri. Bandung menika lak nggeh tiyang sekti to Putri, miterat pamikir
kula, kok panyuwun panjenengan, bisa di tepati. La wong samenika taksih jam kalih,
anggenipun bangun candi sampun badhe kelar to Putri.

Jonggrang : La terus apa yang harus aku lakukan. Aku tidak mau menikah dengannya. Sudah
mukanya tidak ada bagusnya. Ih..pokoknya aku jijik sama dia.

Dayang : Lajeng kepripun?


Jonggrang mondar-mandir di dalam kamarnya.

Jonggrang : Wis, saiki ngene wae. Dayang, tolong bangunkan semua rakyat Prambanan, suruh
para perempuan menumbuk padi, dan baker juga jerami yang ada di dekat kandang ayam.
Kita buat suasana malam ini seakan pagi sudah tiba. Dengan begitu jin-jin yang sedang
bekerja akan mengira kalu pagi sudah tiba, mereka pasti akan langsung melarikan diri,
dan jangan lupa taburkan bunga-bungaan.

Dayang : Ide yang bagus,Putri. Dengan begitu, Bandung pasti tidak akan menyelesaikan
pekerjaan itu.

Jonggrang : Iya. Dayang, segeralah bertindak agar kita tidak terlamabat mencegahnya.

Dayang : Baik Putri. Permisi.

Kemudian Dayang menyuruh dayang lainnya untuk membangunkan semua perempuan. Suasana
menjadi ramai saat itu. Ayam-ayam berkokok, dan bakaran jerami seolah pengganti
bersinarnya matahari di ufuk timur.

Jin : Wah, teman-teman!Lihat!Matahari sudah bersinar disana!Kita harus segera pergi ini. Kalau
tidak, nanti badan kita bisa hangus!Weleh..weleh..

Tapi, bagaimana dengan pekerjaan ini. Candi yang didirikan kurang satu buah.Waduh..dimana
Bandung..apa dia malah enak-enak tidur…Aku harus lapor apa nanti. Ah, mendingan aku
pergi saja, masa bodo dengan kerjaanku ini. Ayo teman-teman kita kabur saja!

Jin-jin pun berlarian dan meninggalkan pekerjaannya.

Tak lama kemudian Bandung Bondowoso datang dengan terkaget-kaget. Malam begitu ramai,
matahari sudah terbit, ayam berkokok, para perempuan sudah mulai menumbuk padi dan jin-jin
pun menghilang semua. Melihat keadaan itu Bandung sangat murka. Pagi harinya, Bandung
mendatangi Jonggrang.

Bandung : Jonggrang, permintaanmu sudah ku penuhi, sekarang menikahlah denganku

Jonggrang : Oh ya?Yang benar? Apa kau sudah berhasil membuatkanku seribu candi?
Bandung : Tentu saja cintaku,

Jonggrang : Aku tidak percaya.

Bandung : Kau tidak percaya? Lihatlah sendiri, hitunglah candi-candi itu.

Jonggrang : Baik. Tapi ingat janjimu, kalau candi itu kurang dari seribu, berarti kau batal
mendapatkan aku, Bandung.

Jonggrang menghitung candi-candi itu. Setelah beberapa kali menghitung, Jonggrang berkata.

Jonggrang : Maaf Bandung, setelah aku hitung, candi yang kau buatkan kurang satu buah.

Bandung : Hah? Yang benar. Kau pasti salah menghitungnya.

Jonggrang : Aku sudah beberapa kali menghitung, tapi hasilnya sama. Jumlah candi ini baru 999
buah.

Bandung : Ya sudahlah, kan Cuma kurang 1 buah saja, sudah ada 999 buah. Nanti akan ku
buatkan lagi. Tapi setelah kau mau menikah denganku.

Jonggrang : Tidak, Bandung. Perjanjiannya bukan seperti itu kan! Kau sudah gagal memenuhi
janjimu. Jadi pergilah kau dariku. Jangan mendekati aku lagi. Atau aku yang akan pergi.

Bandung : Ha? Setelah aku membuatkan 999 candi, apakah hanya seperrti ini balasanmu
Jonggrang.

Jonggrang : Iya. Lalu kamu mau apa lagi !!(membentak)Akuilah kalau kau memang sudah kalah
orang jelek!

Bandung : Jonggrang!! Beraninya kau mengejek aku!

Jonggrang : Memang begitu kenyataannya kan!

Bandung : Jonggrang!!

Kau sudah membuatku marah!Dari tadi aku sudah mencoba untuk bersabar untuk
mendapatkanmu, tapi sia-sia saja pengorbananku ini. Tak apa aku tak mendapatkanmu!
Candi ini memang kurang satu, dan sebenarnya yang pantas melengkapinya ya hanya
kamu! Jadilah kau candi Jonggrang sebagai hiasan keraajaanku!

Jonggrang : Aaaaahhh !!!!!!!!!!

Tiba-tiba Jonggrang berubah menjadi Patung.

TAMAT

Anda mungkin juga menyukai