Sakwijining desa Suka Maju, ana pemuda sing arane Malin Kundang. Dewekke urip bareng
ibune, nanging bapake sampun seda.
Ibu :”Malin, yen kayu bakare wes kumpul kabeh, langsung diwenehke marang Bu Ratih ya, men
dina iki dewe bisa masak.”
Malin :”Inggih bu. Bu menapa Bapak mboten maringi warisan kangge piyambak bu?. Dewe dadi
kasusahan saiki.”
Ibu :”Bapak kuwi sedo ora ana rencanane. Bapakmu kuwi seda amarga tabrakan.”
Malin :”Nanging bu, menawi bapak ninggalipun prau utawi becak, kula saged golek arto bu.”
Ibu :”Wes to le lakoni wae.”
Malin :”Bu,menawi kula merantau pripun bu?.”
Ibu :”haa?ojo le,ibu kuatir yen kowe lunga terus ibu neng kene karo sopo?.”
Malin ndelok ibune karo bingung, Sesuke Malin takon maneh marang ibune arep lunga
merantau.
Malin :”Bu, kula badhe merantau ing kota yo bu. Sapa ngerti, kula saged kepareng pakaryan kangge
panguripan piyambak.”
Ibu :”Kowe wes yakin? Ngluru kerja neng kota luwih angel tinimbang luru kerja neng desane dewe
iki.”
Malin :”Kula sampun yakin bu, nyuwun restunipun.”
Ibu :”Yo wis lah, sakarepmu yen kuwi wes dadi tekadmu. Ibu mung bisa ndongakke.”
Malin :”Njeh bu, maturnuwun.”
Ibu :”iyo le.”
Sesukke Malin lan Ibune ono ing pelabuhan.
Ibu :”Malin, ati-ati yo le, ojo lali sholat, kirim kabar, men ibu ora kuwatir.”
Malin :”Inggeh bu,”
Malin mangkat nganggo prau. Neng tengah laut, teka angin lan ombak gedhe, sing gawe prau
sing ditumpakki Malin ancur lan kedampar ing sawijining desa. Sakwise pengawal lan Cahaya, sing anake
wong sugih weruh Malin sing kedampar.
Cahaya :”Pengawal, opo kuwi?Kaya ana sing aneh.”
Pengawal:”Wonten pundi Ndoro Putri?”
Cahaya :”Kuwi neng kono neng cedak watu.”
Pengawal:”Inggeh leres, wonten prau ten pinggir laut monggo mirsani ndoro putri.”
Cahaya :”yo.”
Pengawal:”Ndoro, ten mriki wonten tiyang semaput.”
Cahaya :”Iyo, ketokke nelayan, mending digowo neng omah wae.”
Singkate Malin tekan omahe Cahaya, lan kenalan karo Bapakke Cahaya. Sakwise kenalan kuwi,
Malin didadekke karyawan ing omahe lan dadi akrab karo Cahaya, nganti tresno karo Cahaya.
Malin :”Cahaya, aku arep ngomong karo kowe.”
Cahaya :”Ngomong opo to mas?”
Malin :”e…e…e…”
Cahaya :”Opo mas?Kok gugup?”
Maln :”Sak benere aku iki tresno karo awakmu.”
“Kok anteng?gelem to dadi bojoku?”
Cahaya :”E… Gelem mas, aku juga tresno karo panjenengan.”
Malin lan Cahaya nikah lan urip seneng nganti lali karo janjine marang Ibune seng neng desa.
Sakwise nikah karo Cahaya, Malin kerja dadi karyawan mertuane. Ora sengojo prau nyandar neng desa
Suka Maju panggonane dewekke lan ibune urip. Malin lan Cahaya jalan-jalan neng pesisir dijaga karo
pengawale.
Cahaya :”Nggone penak yo mas? Aku dadi kepengen urip neng kene.”
Malin :”Arep ngopo neng kene? Neng kono wes ayem kok, podo wae apik, mung awakmu wae sing
durong tau mrene, dadine ngrasa apik.”
Cahaya :” Inggeh mas, kula manut panjenengan.”
Pengawal:”Ndoro , kula badhe ten wingking rumiyen.”
Cahaya :”Yo, kono!.”
Neng tengah ndalan pengawal dicegat karo Ibu Ratih.
Bu Ratih :”Pak, pak. Kula badhe tanglet”
Pengawal :”Tanglet nopo bu?”
Bu Ratih :”Tiyang niku asmanipun Malin napa sanes?”
Pengawal :”Inggeh leres, wonten nopo bu?”
Bu Ratih :”Mriki nderek kula.”
Bu Ratih narik pengawal nemoni Ibune Malin.
Bu Ratih :”Mak, mak, mak, ana anakmu Malin, iki aku gawa pengawale.”
Ibu :”Malin? Neng endi? Aku wes kangen banget karo anakku.”
Bu Ratih :”Neng pesisir, simak dandan wae tak enteni.”
Ibu :”Iya-iya.”
Ora let suwi, simak metu nganggo klambi anyar.
Ibu :”Piye,piye?wes ayu opo durung?”
Bu Ratih :”wis wis, Mak”
Ibu :”Iya bener. Ayo langsung mrono wae.”
Pengawal:”Niku Malin bu, tasih mlampah kalih garwane.”
Ibu :”Malin Ya Allah Malin, kowe wes sukses,. Alhamdulillah.”
Malin :”Sampeyan ki sopo?”
Ibu :”aku ibumu, Sing nglairke kowe.”
Malin :”Ibu?Ibuku sampun sedo,mbah,”
Ibu :”Astagfirullahal’adzim…, Nyebut lee Ya Allah.”
Cahaya :”Iku sapa mas?,menawi pancen leres,punapa mboten ngaku mawon mas?”
Malin :”Ora ngerti aku,ngaku-ngaku dadi ibuku.Wes ora usah diurusi.Ayo lunga wae.”
Ibu :”Malin, Malin iki aku Ibumu nak!Ibumu sing nglairke kowe,seng nggedekke kowe le!”
Malin :”Mbah, sampun mbah, Ibuku sampun sedo!”
Ibu :”Malin!. Durhaka kowe!Malin!Malin! Ya Allah, siji-sijine anakku kaya kuwi?.Aku sing nglairke,
sing nggedekke kowe le!Paringi Malin balesan-Mu ya Allah,Malin pancen anak durhaka!Durhaka kowe
Malin!”
Moro-moro, ana badai gede banget, angin kenceng banget, kilate nyamber-nyamber.
Malin :” Ana apa iki? Cahaya kowe lunga sek!”
Cahaya :”inggeh, inggeh mas.”
Temu-temu ana kilat nyamber Malin.
Malin :” arrrgghhhh”
Malin langsung ke ubah dadi watu
NASKAH DRAMA RORO JONGGRANG
Adegan I (Kerajaan Pengging)
Di kerajaan hiduplah seorang raja yang sangat kejam yang bernama Bandung Bandowoso. Ia
terkenal kekerajaannya karena selalu membunuh orang yang tidak menuruti perkataannya. Bandung
selalu ingin memperluas derah kekuasaannya. Suatu hari, Bandung bandowoso bertemu dengan
seorang wanita cantik bernama Roro Jonggrang.
Bandung : Mbak, jenenge sinten nggih?
Roro Jonggrang : Kula Roro Jonggrang mas, sampeyan sinten nggih?
Bandung : Aku Bandung Bandowoso. Mapan neng ndi mbak?
Roro Jonggrang : Kerajaan Pengging.
Bandung : Mlaku-mlaku yo mbak.
Roro Jonggrang : Meh nendi mas?
Bandung : Mubeng-mubeng neng kene wae.
Ketika jalan-jalan, salah satu dari mereka tidak ada yang membuka mulut. Dan tidak ada
perbincangan ketika di jalan. Ketika sampai di bawah pohon, Bandung Bondowoso mengajak Roro
Jonggrang duduk di sebuah bangku yang tampak lebih sepeti bangku taman.
Bandung : Roro, kowe wes kesel hurung?
Roro Jonggrang : Sitik mas.
Bandung : Lungguh kene sek yo.
Roro Jonggrang : Yo mas.
Lama mereka tidak berbicara, dan akhirnya Bandung Bondowoso mulai angkat bicara.
Bandung : Roro Jonggrang,
Roro Jonggrang : Nggih mas?
Bandung : Orapopo.
Roro Jonggrang : Bandung? Opo iyo sampeyan Raja?
Bandung : Ho.o Roro, pie?
Roro Jonggrang : Orapopo mas.
Bandung : Oh iyo. Kowe anake sopo to Roro?
Roro Jonggrang : Aku iki putri ing Kerajaan Prambanan.
Bandung : Opo kerajaan iku gedhe?
Roro Jonggrang : Iyo mas, iki wes sore mas. Aku bali ndisik yo.
Bandung : Iyo Roro. Opo tak terke mulih?
Roro Jonggrang : Ora usah mas.
Adegan II (Kerajaan Pengging)
Bandung Bandowoso mulai merajalela dan menunjukkan sikap kejamnya sebagai seorang raja
dan menghukum 2 orang rakyatnya yang sedikit membicarakannya.
Bandung : HAHAHAHAHA! Akhirnya sedikit demi sedikit aku telah mendekati Roro Jonggrang. Dan
sebentar lagi aku akan mendapatkan hatinya. HAHAHAHA
Rakyat 1 : Aduh, piye iki? Bandung Bandowoso wes mulai merajalela. Dekne mesti soyo kejem karo
dewe!
Rakyat 2 : Hayo! Duh piye iki? Piye dewe iso ngadepi kekejemane Bandung Bondowoso?
Bandung Bandowoso mendengar pembicaraan 2 rakyat yang membicarakannya.
Bandung : Sopo mau seng ngomongke aku??
Rakyat 2 : Nuwun Sewu raja, kulo sing ngelakokake.
Bandung : APA YANG KALIAN BICARAKAN TADI?
Rakyat 1 : Aaaanuuu..
Bandung : Cepet! Muni pie?
Rakyat 2 : Mboten nopo-nopo raja.
Bandung : Ngapusi! Padakke aku ra krungu po??
Rakyat 1 : Ampun raja. Kulo ojo di hukum.
Bandung : Ora iso! Kowe-kowe kudu dihukum! Patih, jikukke Cambuk.
Patih : Niki raja.
Bandung : RASAKNO!!!
Rakyat 2 : Loro raja! Kulo ojo dihukum!
Rakyat 1 : Sampun raja! Niki pun loro banget. Sampun!
Bandung : Patiiiihh!!!
Patih : Nggih raja?
Bandung : Gowo wong loro iki. Lebokke neng penjoro kerajaan!
Patih : Nggih raja! *Menggiring kedua rakyat menuju penjara kerajaan lalu kembali menghadap
raja*
Bandung : Rakyatku wis mulai do wani ro aku. Njur saiki dewe kudu pie patih? Opo kudu ngehukum
kabeh rakyat sing wani?
Patih : Ojo raja. Mangkeh nek dihukum, njenengan mboten kagungan rakyat. Mending dewe
mateni ratu ing Kerajaan prambanan.
Bandung : Kerajaan Prambanan? Sesuk siapke senjata, lan mengko dewe maju cah loro tok. Lan
siapke siasat kanggo mateni ratu prambanan.
Patih : Nggih raja.
Sementara di kerajaan pengging, Bandung Bandowoso sedang menyusun rencara dengan patih.
Bandung : Patih, undangke jin-jin kanggo ngrewangi aku nggawe sumur.
Patih : Nggih raja.
Patih : Wahai JIN! Datanglah! Bantu Bandung Bandowoso. Kami butuh kalian!
Dan seketika, dua jin yang dipanggil oleh patih datang.
Jin 1 : Ono opo iki do ngundang dewe?
Jin 2 : Hayo! Ono opo? Pokoke nek njaluk-njaluk, meng peng pisan. Nek uwes pisan yo kudu
uwes!
Patih : Tulung jin! Rewangi Bandung Bandowoso nggawe sewu candi!
Jin 1 : Hahahaah! Gampang. Seng penting ora ono matahari to?
Jin 2 : Nah! Nek ono matahari, pokoke dewe kudu wes mbalik neng kerajaan jin!
Patih : Iyo jin! Saiki cepet gawe sewu candi ing kene!
Jin 1 : Siap!
Dari kejauhan, Roro Jonggrang dengan seorang Dayangnya mengintip cara kerja Bandung
Bandowoso. Roro Jonggrang mengetahui bahwa Bandung Bandowoso mengajak para Jin untuk
membuat seribu candi.
Roro Jonggrang : Wah nek ngene yo Bandung Bandowoso mesti le iso nggawe sewu candine.
Dayang : Yo, dewe kudu mandekke para jin sing ngerewangi Bandung Bandowoso.
Roro Jonggrang : Yo kepiye carane?
Dayang : Para jin iku kelemahane yen ono Matahari.
Roro Jonggrang : Terus?
Dayang : Mending dewe nutuki lesung ben dikira matahari wes meh njedul ratu.
Roro Jonggrang : Wahh apik kui idene!
Dayang : Siji meneh, dewe nirokake suara pitik!
Roro Jonggrang : Yowes ayooo!!!!
Roro Jonggrang dan dayangnya memukul lesung dan menirukan suara ayam. Kedua jin yang
dipanggil oleh Bandung Bandowoso mengira bahwa matahari akan terbit. Dan mereka meninggalkan
Bandung Bandowoso dengan candi yang hampir berhasil dibuatnya. Jumlahnya adalah 999 candi.
Jin 2 : Wah! Ono suara pitik! Ono suara lesung barang! Matahari wes meh njedul!!!
Jin 1 : Dewe kudu mbalik!
Bandung : Jin!! Mbalik meneh! Iki candinee kurang siji!!! Mbalik jin!!!
Akhirnya Bandung Bandowoso menyerah dan sangat marah! Ternyata Roro Jonggrang telah
mempersiapkan rencana ini. Kemudian Bandung Bandowoso memanggil Roro Jonggrang.
Bandung : Roro! Aku wes nggawe sewu candi!!
Roro Jonggrang : Opo iyo kui wes ono sewu?
Bandung : Itungen Roro !
Sementara Roro Jonggrang menghitung...
Roro Jonggrang : Siji, Loro, Telu, Papat, Limo.............. 999!!!
Roro Jonggrang : Geneya meng ono 999 candi Bandung! Koe gagal Bandung!
Bandung : Neng aku wes usaha Roro!
Roro Jonggrang : Neng candine kurang siji! Ngaku wae! Kowe seng wes mateni Ibukku!
Bandung : OPO???? Kowe ngarani aku mateni ibumu???????
Roro Jonggrang : Ngaku Bandung!!!
Bandung : Kowe wes nggawe aku Ra sabar Roro! Kowe tak dadekke candi seng ke-sewu kanggo
nggenepi candi sewu iki!!!!
Akhir cerita, Roro Jonggrang disihir oleh Bandung Bandowoso. Dan Bandung Bandowoso telah
menguasai Kerajaan Prambanan beserta seribu candi yang salah satunya adalah patung dari Roro
Jonggrang.
TANGKUBAN PERAHU
Pada zaman dahulu kala, di daerah Parahiyangan Jawa Barat ada sebauh kerajaan yang diperintah
oleh Prabu Galuga. Ia seorang raja yang gagah perkasa, dia memiliki seorang gadis yang bernama
DAYANG SUMBI, pada suatu ketika prabu galuga memintanya untuk segera menikah, tetapi dayang
sumbi belum siap untuk menikah, prabu galuga memberikan 2 pilihan, menikah atau di asingkan di hutan
hanya di temani seekor anjing yang bernama TUMAN, dayang sumbi memilih untuk di asingkan ke hutan
# sesampainya di hutan
Tumang : “Sumbi kau tidak usah bersedih saya akan setia menemanimu sampai kau
diperintahkan untuk kembali ke kerajaan lagi.”
Dayang Sumbi : “(kaget dan heran) benarkah itu suaramu tumang? Apa kau bisa bicara? Oh tumang
akhirnya aku punya teman di tengah-tengah kesepian ini.”
Tumang : “Benar Sumbi aku bisa bicara. Aku akan menjadi temanmu selama kamu kesepian. Tapi
apa kamu mau berteman dengan seekor anjing sepertiku?”
Dayang Sumbi : “Aku tak peduli meskipun kau seekor anjing. Yang penting aku punya
temansekarang.”
#Suatu hari ketika sedang menenun, salah satu tongkatnya jatuh ke Danau. Ia merasa malas menggambil
tongkat tersebut.
Dayang Sumbi : “Siapa yang mau mengambilkan tongkatku ia akan aku jadikan suami.”
# Suatu malam dayang sumbi bermimpi, dalam mimpi itu dayang ada yang membisikinya “kau adalah
bidadari. Bidadari pantang menjilat ludahnya sendiri, lagi pula si Tumang memang jodohmu. Sesunggnya
anjing itu adalah jelmaan dewa.”
Dayang sumbi pun akhirnya menikah dengan si Tumang. Waktu pun terus berlalu. Dayang sumbi pun di
karuniai anak laki-laki yang tampan. ia di berinama SANGKURIANG. Tak terasa Sangkuriang tumbuh
besar dan pandai berburu. suatu hari sangkuriang hendak berburu
Sangkuriang : “tadi aku memanah seekor rusa bu, tapi panah itu melesat ke arah si
tumang, lalu aku sembelih si tumang
#PROOOKKK, PRAAAK, PREEEK. Dayang sumbi memukili kepala si tumang dengan batu
Sangkuriang : “Baik aku akan pergi bu dan tidak akan kembali lagi !!
# tak tahu kemana ia akan pergi, perlahan-lahan menyusuri hutan. Tiba-tiba Sangkuriang pingsan, lalu
datanglah seorang petapa yang sakti.
Guru : “Siapa namamu nak? Mengapa kau tergeletak ditengah- tengah hutan?”(membangunkan
sangkuriang)
Sangkuriang : “Emm..aku tak tahu siapa namaku. Dan kau juga tak tahu tentang diriku sendiri.”
Guru : “Wah. Sepertinya kau hilang ingatan. Maukah kau menjadi salah satu muridku?”
# 12 tahun berlalu
Guru : “Sudah saatnya kau mengamalkan ilmu kepada masyarakat yang telah ku ajarkan!”
# Sangkuriang segera meninggalkan gurunya, dan pergi mengembara. Pada suatu ketika dia melihat
perempuan yang sangat cantik, lalu dia menghampirinya
Dayang Sumbi : “Nama saya dayang sumbi tuan. Dan siapa nama Tuan?”
Dayang Sumbi : “ sepertinya kau mempunyai luka di kepalamu, luka apa ini ?
Sangkuriang : seingatku itu bekas dipukul oleh ibuku sendiri, ketika aku menyembelih hewan
kesayangannya
Dayang Sumbi : “ apa ? dipukul ? pada usia berapa kamu dipukul oleh ibumu
Dayang sumbi : ini benar, kau adalah anaku yang bernama sangkuriang
Sangkuriang : “Tidak mungkin! Kau tidak mungkin ibuku, jika kau benar ibuku kau pasti sudah tua,
tidak akan secantik ini
Dayang Sumbi : “Aku adalah keturunan bidadari, dan aku tidak akan tua
Sangkuriang : “Bagaimanapun kau harus menjadi istriku!”
Dayang Sumbi : “Baiklah aku mau menikah denganmu, dengan persyaratan kau harus membuat telaga
dan sebuah perahu
# Sangkuriang segera memanggil raja jin untuk membantu mebuatkan persyaratan itu
Sangkuriang : “Cepat kau bantu aku membuat telaga dan perahu besar.”
# ketika para jin sedang menggerjakannya, dayang sumbi berdo’a agar mereka tidak berhasil, dan ketika
itu pula sang dewi menjawab do’anya.
Raja Jin : “Maaf tuan hamba harus pergi karena hari telah mulai pagi, hamba hanya bisa
membantu sampai sepertii ini
# sangkuriang sangat marah dengan mendengar raja jin berkata seperti itu, persyaratan dayang sumbi
tidak terpenuhi, sehingga mereka tidak bisa menikah, dengan sangat marah sangkuriang menendang
perahu besar itu dengan kekuatannya, hingga perahu itu tengkurap, maka dinamakan dalam bahasa sunda
TANGKUBAN PERAHU yang artinya perahu tengkurap atau terbalik
TANGKUBAN prau
nang zaman dhikik kala, neng daerah Parahiyangan Jawa kulon ana sebkerajan sing dikongkon
saka Prabu Galuga. dheweke sawong raja sing gagahperkasa, dheweke nduweni sawong prawan
sing nduwe jeneng DAYANGSUMBI, nang mubarang pas prabu galuga njaluke kanggo cepet rabi,
ningdayang sumbi durung jaga kanggo rabi, prabu galuga menehake 2 pilehan, rabi utawa
neng asingkan neng alas mung neng kancani seekor asu sing nduwe
jeneng TUMAN, dayang sumbi mileh kanggo neng asingkan menyang alas
Tumang : “Sumbi kok ora usah nyedhih aku arep setia ngancani kowe ngantikok dikongkonke
kanggo bali menyang kerajan meneh.”
Dayang Sumbi : “(kaget lan heran) benarkah kuwi suwaramu tumang? apa kok bisa
omong? Oh tumang akhire aku nduwe kanca neng tengah-tengah kesepen iki.”
Tumang : “bener Sumbi aku bisa omong. aku arep dadi kancamu sajrone kowe kesepen. ning apa
kowe arep kancan karo seekor asu kayaku?”
Dayang Sumbi : “aku ora praduli sanajan kok seekor asu. sing penting aku nduwe
temansekarang.”
#mubarang dina pas lagi menenun, salah siji tekene tiba menyang tlaga. dheweke rumangsa
lumuh menggambil teken kesebut.
Dayang Sumbi : “sapa sing arep njupukake tekenku dheweke arep aku dadekne bojo.”
# mubarang bengi dayang sumbi ngimpi, jero impi kuwi dayang ana singmembisikinya “kok
yaiku bidadari. Bidadari pantang menjilat idune dhewe, meneh uga si Tumang nyat jodomu
. Sesunggnya asu kuwi yaiku jelmaandewa.”
Dayang sumbi pun akhire rabi karo si Tumang. wayaha terus
nuli. Dayangsumbi pun neng karuniai anak lanang sing tampan. dheweke
neng berinamaSANGKURIANG. ora krasa Sangkuriang tuwuh gedhe lan pinter berburu.mubarang
dina sangkuriang arep berburu
#PROOOKKK, PRAAAK, PREEEK. Dayang sumbi memukili endhas situmang karo watu
Sangkuriang : “becik aku arep lunga bu lan ora arep bali meneh !!
# ora ngerti kendi dheweke arep lunga, alon-alon nyusuri alas. dumadakanSangkuriang semaput,
nuli tekaa sawong petapa sing sakti.
Sangkuriang : “Emm..aku ora ngerti sapa jenengku. lan kok uga ora ngerti babagan awakku
dhewe.”
guru : “Wah. kayane kok ilang elingan. Maukah kok dadi salah siji muridku?”
guru : “lan saiki aku arep menehi kowe jeneng Jaka Galih
# 12 taun nuli
guru : “wis wektune kok ngamalake elmu marang masyarakat sing wis dak wulangna!”
Dayang Sumbi : “jeneng aku dayang sumbi tuan. lan sapa jeneng Tuan?”
# wayah demi wayah dekne kabeh tambah cedhak, nang mubarang pasdayang sumbi ndeleng tatu
neng endhas sangkuriang
Dayang Sumbi : “ kayane kok nduweni tatu neng endhasmu , tatu apa iki ?
Sangkuriang : saelingku kuwi bekas digebug saka embokku dhewe, pas aku mbeleh kewan
kedemenane
Dayang Sumbi : “ apa ? digebug ? nang umur pira kowe digebug saka embokmu
Dayang sumbi : iki bener, kok yaiku anaku sing nduwe jeneng sangkuriang
Sangkuriang : “ora bokmenawa! kok ora bokmenawa embokku, nek kok bener embokku kok mesti
wis tuwa, ora arep saayu iki
Dayang Sumbi : “aku yaiku turun bidadari, lan aku ora arep tuwa
Sangkuriang : “kepriyea kok kudu dadi bojoku!”
Dayang Sumbi : “becika aku arep rabi karomu , karo persyaratan kok kudu nggawe telaga lan siji
prau
Sangkuriang : “cepet kok bantu aku nggawe telaga lan prau gedhe.”
raja lelembut : “apura tuan hamba kudu lunga amarga dina wis anyak esuk,hamba mung bisa
ngewangi nganti kayani iki
..