Bu Wangsih : Din... Baridin.. Bangun Din.. Hari sudah siang, jangan tidur terus. Kamu kan
harus membajak sawahnya Pak Uwas.
Pak Uwas : Heh Din! Udah siang ini kamu masih tidur aja! Niat kerja gak sih?!
Baridin : Maaf Pak... Semalem saya nonton wayang, jadi bangunnya kesiangan.
Pak Uwas : Heh Din! Yang bener aja kamu, sawah saya itu belum diapa-apain. Pokoknya
saya gak mau tahu, hari ini harus selesai! Sanggup gak kamu?
Baridin : Yaudah iya, Pak. Tapi aku gak tau sawahnya yang mana…
M. Wangsih : Loh, sebentar sekali, Pak. Belum saya buatkan minum ini.
Pak Uwas : Makasih Bu, nanti lagi saja. Saya masih ada urusan. Permisi, Bu…
(*berangkat ke sawah*
SCENE 2
Ucup : Mau beli apa Rat? Ini kita udah muter-muterin pasar, mau belanja apa lagi?
Ucup : Tanya apa sih Mang, ugh baunya gak enak banget. Kamu juga kotor banget dih,
udah mandi belum sih?!
Ratminah : Cepetan Mang, mau tanya apa? Saya lagi ngejer orang jualan gesek...
Ucup : Haduhhh jangan deket-deket dong! Itu tuh di situ! Sudah sana!
Ratminah : Udahlah ayo, tukang geseknya udah mau pulang, cepet... aku udah ga kuat...
Ucup : Aduhhh ituuuu tuh yang ituuuuu, yang sebelahnya rumah itu tuhhhh yang ada
pohon mangganyaaaa... *nada greget*
(*Baridin pergi
Ucup : Aduh, Rat... Aku sih gamau punya suami kayak begitu, baunya aja gak enak
banget, hiiii....
Ratminah : Aduh panas, ibu mau cepet-cepet makan, tapi sekarang panas banget...
Baridin : Kenalin, aku Baridin. Aku gak punya niat jahat kok, nok. Aku mau ngebantuin
nok ngebawain belanjaan ini.
Scene 3
Bu Wangsih : Hari sudah sore, anak saya Baridin belum pulang pulang. Tidak seperti
biasanya.
Pak Uwas : Coba aja kamu pikir, saya nungguin dari pagi sampai sore eh dia gak dateng-
dateng. Kemana sih anaknya?
Bu Wangsih : Anaknya sudah berangkat sejak pagi, Pak. Saya gak ngerti, sudah sore tapi
Baridin belum juga pulang. Saya pikir Baridin lagi bajak sawahnya Pak Uwas.
Pak Uwas : Bajak sawah? Bajak sawah gimana? Orang dari pagi sampai sekarang Baridin
masih gak keliatan juga batang idungnya.
(*Baridin datang
Baridin : Assalamu’alaikum…
Pak Uwas : Liat Bu, anak kamu ini emang udah gak waras. Heh, Din! Dari mana aja kamu?
Saya nungguin kamu dari pagi sampai sore kamu gak dateng-dateng...
Baridin : Maafin aku Pak Uwas, soalnya tadi dijalan ada gangguan...
Baridin : Gangguan berat aja pokoknya. Gini aja deh pak… Gimana kalau bajak sawahnya
besok aja?
Pak Uwas : Yang bener aja kamu?! Sawahnya saya gak diapa-apain sejak pagi saya
nungguin kamu. Saya udah percayakan ke kamu, eh tapi kamu malah gak bener gini kerjanya. Udahlah
saya cari orang lain saja. Saya pamit Bu.
Bu Wangsih : Sebenarnya ada masalah apa sih? Ayo ceritakan kepada Ibu.
Baridin : Di jalan aku ketemu sama perempuan yang cantik sekali, tapi kayaknya sih dia
itu anak orang kaya.
Bu Wangsih : Ya tahu lah, namanya Ratminah. Kalau begitu sih bukan gangguan namanya,
Din.
Baridin : Bukan gangguan gimana? Gara-gara aku ketemu Ratminah, aku jadi nggak niat
ke sawah. Dipikiran ku, aku cuman mau ngelamar Ratminah aja.
Bu Wangsih : Melamar? Ndasmu. Keluarga Ratminah itu keluarganya orang kaya, tidak
setingkat dengan keluarga kita yang miskin. Tidak pantas kamu untuk melamar Ratminah, Din.
Bu Wangsih : Heh, Din! Sadar diri kamu itu. Kita itu orang miskin. Kamu saja kerjanya tidak
benar.
Bu Wangsih : Tidak mungkin Ibu Dam memberikan anaknya ke orang miskin seperti kamu.
Baridin : Yaudah kalau Ibu gak mau, Baridin mending mati aja!
Bu Wangsih : Apa? Mati? Ya sudah sana mati! Kamu mati juga tidak akan menikah dengan
Ratminah.
Baridin : Yaudah lah Bu, Baridin mati aja. Mendingan Baridin mati aja daripada gak nikah
sama Ratminah.
Bu Wangsih : Jangan, Din! Jangan! Kamu itu anak satu-satunya Ibu. Daripada kamu jadi
seperti itu, mending ibu saja yang melamar Ratminah untuk kamu.
Baridin : Baik Bu, Nanti Baridin banyakin doa biar lamaran ibu diterima.
Bu Wangsih : Yasudah, Ibu ingin ke belakang sebentar. Awas kamu jangan mati!
Baridin : Iya Bu.
SCENE 4
Ibu Dam : Aduh... Aduh... Ratminah Ratminah. Pergi ke pasar aja lama banget. Semalem
saya juga mimpi aneh. Ada halangan apa ya? Ada-ada aja…
Ibu Dam : Heh?! Lama banget di pasar ngapain? Sudah jam berapa ini baru sampe
rumah?
Ratminah : Itu tadi di jalan Ratminah ditanyain terus sama orang gila. Untung aja Ratminah
bareng temen.
Ibu Dam : Orang gila? Terus kamu diapain? Nggak ada yang lecet kan?
Ibu Dam : Oh yaudah lah, bagus kalo gitu. Cepet masuk ke rumah.
Junaedi : Assalamu’alaikum…
Ibu Dam : Ada keperluan apa kamu kemari? *Ratminah masuk keluar*
Junaedi : Saya ingin melamar Ratminah. Saya ini seorang juragan nelayan, orang terkaya
di Desa sebelah, Bu.
Ratminah : Punya apa aja kamu? Gamau ah kalo punya ikan doang, mah…
Ibu Dam : Yaudah kalau gitu kamu saya tolak. Yasudah Rat, buatin minuman buat dia.
Maaf ya Nak, saya belum cocok sama kamu.
Junaedi : Yaa kalau ga cocok ya gapapa… Tapi tadi saya naik becak ongkosnya 2000…
Junaedi : Yaaa saya sendiri lah! Tapi bagaimanapun tetap saja salah Ibu kalau saya
ditolak. Saya sudah capek-capek meluangkan waktu kemari loh, Bu. Saya ini orang sibuk. Cepet mana
sini ganti.
Ibu Dam : Lah?!?! Apa kamu gatau kalo saya ini mantan jawara? Kamu ke sini mau
ngerampok, hm? Ayo sini. Saya jotos kamu sampai berdarah!
(*Junaedi kabur
Ibu Dam : Tamunya boong-boongan. Udah pergi dia, mau nipu nok!
Ratminah : Yaudah buat Ibu aja minumannya… Ratminah mau masuk dulu.
Bu Wangsih : Wah… Rumahnya Ratminah besar sekali… Baridin kenapa tidak bilang kalau
rumahnya sebesar ini…
Bu Wangsih : Tidak nok, Ibu tidak mengemis. Tapi saya ada perlu…
Bu Wangsih : Saya bukan pengemis. Saya kesini ingin melamar anak ibu, Ratminah.
Ibu Dam : Ngerti.. Ngerti… jadi kamu kesini pengen ngelamar Ratminah? Ratminah
pengen dilamar orang miskin kayak kamu? Kamu ngehina ya?? Ngejek? Saya pukul kamu berdarah
kamu!
Ratminah : Apa bu? Ngelamar? Idiiiihh heh bu, ngelamar buat siapa?
Ratminah : Ooh Baridin yang waktu di pasar itu? Yang celananya tambalan? Yang baunya
gak enak banget itu??? Idih idihhhhh gamau saya sih.
Ibu Dam : heh, apa kamu ga tau? Tamu saya baru aja lari, orang besar, orang kaya, orang
bawa mobil ber merk… Orang kayak gitu aja ditolak, lah kamu? Berani banget kamu ngelamar, udah
baunya gaenak lagi…
Ratminah : Aduhhh ngotot banget sih?! Pergiiii..! *nada greget sambil seret Bu Wangsih*
Ratminah : PERGI!!!
SCENE 5
Baridin : Ibu lama banget, sih. Dari tadi ga pulang-pulang… Duh, nggak nyangka aku
sebentar lagi bakal nikah sama Ratminah.
(*Gemblung datang
Gemblung : Sehat, Din, Alhamdulillah Dari ujung kaki sampe ujung kepala semuanya
Alhamdulillah – Subhanallah! *gemblungnya kayak ngelawak*
Baridin : Syukur lah kalo gitu. Kebetulan banget, aku mau nikah.
Gemblung : Nikah?
Gemblung : Apa aku ga salah denger? Haduh… Kupingku udah harus dikorek lagi nih
kayaknya! Pasti harus dikorek lagi… Kamu beneran ga bercanda, Din?
(*Baridin menggeleng
Gemblung : Ngaca dong, Din… Kamu di rumah ada cermin, kan? Tau cermin nggak? Yang
keliatan orangnya tuh, Din…
Gemblung : Yaudah tersah kamu aja lah Din. Yang penting kamu seneng. Awas barangkali
hasilnya ga sesuai ekspektasi. Yaudah yaa… Aku mau ngorek kuping dulu, biar tau barangkali lamaranmu
diterima. Dah…!
(*Lambaikan tangan
Bu Wangsih : Iya, Din. Malah ibu diejek sejak awal ibu datang, ibu diperlakukan sepperti
hewan…
Bu Wangsih : Kamu memang begitu. Kamu tahu tidak, di sana ibu diludahi oleh Ratminah!
Baridin : Ratminah ngeludahin ibu? Sini saya kejar Ratminahnya!
Bu Wangsih : Sudah, Din, percuma. Di sini kamu biang masalahnya. Kamu yang membuat kita
seperti ini. Ibu merasa sangat hina! Sudah kamu jangan ada di sini lagi! Anak tidak berguna, sana pergi!
Bu Wangsih : Sudah, Din. Ibu sudah malu sekali… Ibu akan lebih malu kalau kamu masih ada
di sini.
Baridin : Yasudah, Bu. Baridin minta maaf sekali, belum bisa membela ibu di depan
Ratminah. Saya janji tidak akan kembali sebelum membalas dendam sakit hati ibu.
Bu Wangsih : PERGI!!!
(*Baridin pergi
SCENE 6
Gemblung : Satu-satu, masuknya nanya, keluarnya seru… Hayo tebak apa itu?
Gemblung : Eh, ada Baridin! Eh, Din! Dicariin dimana-mana adanya di sini kamu. Ngapain
kamu ngegalau terus di sini?
Gemblung : Kamu ngapain sih di sini? Jangan ngeratapin Ratminah aja, orang gabisa
dikejer, ya mau gimana lagi? Masa harus aku yang jadi Ratminah biar mau nyetujuin lamaranmu?
Gemblung : Heh, asal ngusir-ngusir aja… Barangkali kalo jauh kamu kangen sama aku, kan…
Baridin : Kamu kalo ke sini cuman mau bercanda, jangan di sini, pergi aja… aku lagi gak
mau bercanda…
Gemblung : AKu membawa perintah dari Ibu negara nih Bro. Bu Wangsih merintahin aku
buat ajak kamu pulang ke rumah.
Baridin : Nggak, Mblung. Hidup aku udah gak berarti! Ratminah udah ngeludahin ibu!
Ngeludahin ibu!
Gemblung : Hah? Ngeludahin? Yang bener? Biar apa? Masa sih orang cantik kayak
ratminah ngeludahin orang sih, Din? Kurang ajar banget jadi orang! Yaudah ayok pulang! Kita balas
kelakuan dia!
Baridin : Gak, Mblung. Pokoknya aku gak akan pulang sebelum bisa ngebales sakit
hatinya ibu.
Gemblung : Oh yaudah kalo gitu… Aku mau pulang dulu, mau makan nasi pecelnya Bu
Wangsih…
Gemblung : Makanya cepetan pulang. Orang gak pulang-pulang tuh capek, Din. Kamu mau
kemana lagi? Masa tidur di sawahnya Pak Uwas?
Baridin : Gak bakalan. Eh Mblung, kamu punya ide gak harus buat aku balas dendam ke
Ratminah?
Gemblung : Hm… Ada sih… Kamu mau? Nih, aku punya kertas mujarab banget doanya, satu
malam aja udah mulai goyang-goyang doanya… *Memberikan sebuah kertas lapuk*
Baridin : Jangan macem-macem kamu! Kalo mau bercanda sama orang lewat aja, jangan
sama temen!
Gemblung : Enggak, Din. Kali ini aku serius. Mantranya udah turun temurun di keluargaku.
Gemblung : Kamu tau gak caranya? Tapi bahaya banget Din… Kerbauku aja sampe ayan liat
mantra ini… Udahlah jangan. *Pengen ngambil kertasnya*
Baridin : Gapapa! Demi balas sakit hati ibu, saya terima resikonya.
Gemblung : Yaudah, caranya kamu harus puasa empat puluh hari dan baca ajian ini setiap
jam 12 malam. Jangan telat, nantinya ga jadi. Ah udahlah percuma aja… Kamu pasti tidur.
(*Gemblung hendak mengambil kertas itu dari tangan Baridin tapi Baridin menghindar
Baridin : Gak bakal… Yaudah makasih ya, Mblung!
Gemblung : Sama-sama.
(*Baridin pergi
SCENE 7
Ibu Dam : Aduhh jodohnya Ratminah udah deket belum ya… Lamarannya udah ditolak
semua, khawatir saya. Kalau jadi perawan tua gimana?? Ga ga ga – ga akan…
(*Ratminah keluar
Ratminah : Buuu…
Ibu Dam : heh, sini kamu! Ibu mau ngomong. Laki-laki yang kamu cari itu yang kayak
gimana, sih?
Ratminah : Ih, Ibu ngomongin itu terus. Kan ratminah udah bilang kalo Ratminah belum
ada niatan buat nikah…
Ibu Dam : Kamu ini udah besar Nok, udah waktunya nikah. Jangan sibuk milih terus…
Ibu Dam : Yaudah kamu masuk aja. Udah malem, tidur sana.
Baridin : Niat ingsun arepan maca ajian kemat jaran goyang, dudu ngemat-ngemat
tangga… Dudu ngemat wong liwat dalan… Sing tak kemat anake bapa Dam kang arane Ratminah…
Kang demen derajad Desa Milangkori… Sing lagi turu gageh ngililira… Yen wis ngililir gageh jagonga…
Yen wis jagong gageh ngadeka… Yen wis ngadek mblayua… Mbrenginginga… Kaya’ jaran… Teka
welas… Teka asih… Atine Ratminah welas asih... Ning badan ingsung…
Scene 8
(*Di rumah Ibu Dam, pagi hari
Ratminah : Kang Baridin buu…ayo cepet nyusul Kang Baridin di sawah bu…
Gemblung : Duh, Baridin kemana yak? Pengen tau hasilnya, goyang goyang apa enggak
Ratminah : Nah, akhirnya ketemu! Ayo kawin cepet kawin Kang Baridin…
Gemblung : Lah ini kenapa yak? Dasar wong edan! Bener-bener berhasil ini si Baridin
Gemblung : Heh, aku bukan Baridin, Aku kan ganteng Nok, Jauhhh sama Baridin
Gemblung : Ini gimana sih, Baridin-baridin mulu! Ratminah udah gila! Ratminah udah gila!
Scene 10
Gemblung : Iyaaa, Aji Kemat Jaran Goyang itu looh….Kemarin aku liat Ratminah udah gila.
Udah gila, cinta mati sama kamu, Baridin yang ganteng!
Gemblung : Bener Din! Ngapain aku bohong! Ratminah gila gara-gara Kemat Jaran Goyang
ituu..
Baridin :Hmmm…Aku engga percaya! Kalo Ratminah udah gila, aku harus melihatnya
dengan mata kepalaku sendiri
Baridin : Apa Rat? Kawin? Kamu engga pantas Rat kawin sama aku! Aku anak dari Bu
Wangsih orang miskin! Ngapain kamu ngejer-ngejer aku?
(*Ratminah lemas
Gemblung : Din…Baridiin…bangun Din… Duh, pasti ini gara-gara Ajian Kemat Jaran Goyang
itu, arwahnya jadi goyang-goyang..(Baridin sudah mati)