Anda di halaman 1dari 3

EGA RAHMANDA PUTRA

XII IPS 1/07


DILEMA CITA-CITAKU

halo, sadurung kecerito alangkah becike aku ngenalake awak mbiyen jeneng tak
ega rahmanda putra saiki aku isih bersekolah neng sma n 1 madiun lan iki ceritoku
sing aku ketik karo pengalaman aku anyak cilik nganti saiki "dilema cita-citaku"
sadurung meranjak dewasa aku sawong anak cilik sing pengen merajut cita cita
sadhuwur langit. dhisit wektu aku cilik aku bercita cita dadi presiden merga aku
mikir yen dadi presiden enak uga ya, dhuwit nya akeh pemikiran sing lucu banget
manut aku. wektu aku tk sok ping aku sampeyani sampeyani pengen dadi tentara
wektu kuwi aku mikir "wah keren uga ya megang senjata kayak arep perang"
tembung tembung tak dhisit sing dakpikir saiki kuwi dadi lawakan samripat. dina
tambah nuli aku pun beranjak menyang sd.
neng sd aku berubah lagi karo cita-cita dadi masinis kereta geni wektu kuwi aku
mikir pengen bertamsya keliling kutha ora membayar nanging dibayar. wong tuwa
terus mendukung apa cita cita tak sing penting kuwi halal alhamdulilah aku darbe
sosok bapak sing tegas nanging ing jarwan tegas kanggo dadi wong sing kuwat
supaya sukses neng wektu besuk lan aku darbe simbok sing sabar banget lan terus
menasihati tak endi sing bener endi sing salah aku bersyukur darbe wong tuwa
sing mulang tak tekan iki banget. saiki bacut wektu aku lingguh neng kelas 5 sd lan
aku bercita cita lagi pengen dadi pilot tentu wae aku akal pengen abur neng
angkasa manut tak "enak uga ya isa abur neng dhuwur mendung lan keliling
donya" ya kuwi tembung tembung sing tak inget tekan saiki, semenjak wektu
kuwi aku terus mencita citakan pilot. beranjak menyang smp wektu kuwi aku
wurung ngentuk aji apik wektu ujian sd akhire dikonoa aku sok kena omeh padha
bapak nanging maklum aku uga ora tau sinau wektu kuwi wajar wae aku
ngentukake aji elek wektu ujian tiba lan simbok tak terus memotivasi aku supaya
terus sinau tekan sukses besuk.
tutur tutur soal smp aku ngentuk aji 21,95 wektu kuwi aji samono cendhek pisan
kanggo memasuki smp favorit pakolehe aku ngentuk smp sing kandha pinggiran
nanging ora apa apa merga dikonoa aku akeh akeh ngentuk pengalaman sing
seru,susah lan kadang uga ajaib. seru nya neng kono aku ngentuk akeh kanca
kanca sing kandha "ora ana bullying" adhep aku nanging isih ana akeh kasus
bullying neng sekitar awake dhewe apa lagi masa masa smp akeh sing dadi
jagonan supaya jeneng nya kenal gitu jujur aku ora dhemen ana sing bullying siji
padha liya merga manut tak kabeh kuwi padha ora ana sing kacek awake dhewe
padha padha madhang sego ngapa isih ana bullying? iya kuwi cuman wong wong
sing pengen golek jeneng nanging karo cara sing salah. wicara babagan kasus
bullying aku uga pengen bercita cita dadi psikolog iya kabeh cita cita pengen tak
gapai saiki merga wektu kuwi ana beberapa kasus bullying, aku uga rumangsa
asihan ing dekne kabeh sing kena bullying nanging aku ora isa membendung kasus
kuwi merga aku dudu sapa sapa yen aku melu melu dikirane agul-agul gitulah
pemikiran masa masa smp.
banjur babagan perkara susah nya aku wektu smp tau kedadean kecelakan. wektu
kuwi dina jumat neng smp tak ngenekake kerja bekti aku ngresikna kanggonan
ungkur bekas bangunan bangunan ing wektu kuwi ana wesi sing menumpuk ora
ngerti nya neng ngisor wesi ana wesi sing mantul wektu kuwi ngono endang wesi
kuwi langsung kena endhas tak lan langsung neng mlayokake neng omah gering
cedhak wektu kuwi dijahit 7 jahitan lan kuwi kedadean kelam kanggoku lan
untungnya lagi ora terkenak bola mata tak merga wesi nya kena ditengah tengah
loro mata aku lan dikono aku uga sampeyani sampeyani dadi dokter merga dokter
ngewangi wong wong sing gering aku mikir "udah ngentuk dhuwit uga ngentuk
pahala merga ngewangi wong" cita cita kuwi terus njedulan gatau saka endi
arahnya nanging menggapai kabeh kuwi ora lah gampang nanging aku arep terus
upadi neng wektu besuk.
banjur awake dhewe muwus babagan kedadean ajaib wektu smp ing wektu kuwi
aku kemah sabtu minggu neng bendungan wektu kuwi sore dina rencana nya aku
arep resik resik tenda lan sisan edus sore wektu aku lumaku menyang kamar edus
lumayan edoh saka tenda tak neng cerak wit remeng remeng ana sosok ireng
gedhe sing bediri cerak wit kuwi sosok nya gedhe ukuran nya tekan ngluwihi wit
apa bokmenawa aku kekeselan ora biyasa nya aku ndelok perkara perkara ajaib
iku. aku terus mikir positif supaya ora ilang kendhali wektu neng perkemahan iku
ajaib nya lagi wektu aku edus ana swara neng ungkur kamar edus iku swara nya
remeng remeng aku bergegas endang endang ulih menyang tenda lan nyeritoke
menyang kanca kanca kaluputan tak uga mitosnya ora aweh nyritani babagan
perkara perkara ajaib wektu neng area perkemahan kuwi nanging saking
ketakutanya aku langsung nyritani menyang kanca kanca langsung ing keweden
ing sore kuwi. bengi nya aku ngimpi seolah olah aku diburu 7 sosok putih aku pun
langsung melek lan panik. dijaba tenda aku uga langsung krungu swara gamelan
aku mikir "endi ana neng bendungan lan bengi bengi begini ana wong dolanan
gamelan" aku langsung merangkul kanca aku disamping karo menggigil keweden
lan kadhemen.lan dikonoa aku terbit pemikiran dadi guru agama ben aman saka
alangan makhluk lembut, ajaib pisan akal tak wektu smp.
wektu arep lulus smp indonesia neng karantina marga covid-19 ngamba nganti
akeh sing kena lan mati ing wektu kuwi. aku ora lunga kendi endi merga aku ora
pengen ngulakne covid-19 neng lingukangan keluarga. dikonoa aku meneng awak
dikamar lan sok ndelok youtube. dikonoa aku ndelok konten kreator neng
youtube lan aku mikir "enak ya dadi konten kreator mung katur video diomah
ngentukake dhuwit" pemikiran kuwi dipatahkan karo anane konten kreator sing
lagi mundhak godhong saiki ora kenal lagi akeh pisan konten kreator sing bernasib
padha ngono. ing dasarnya ora ana wong sing diceblokake nanging wong kuwi
sing nyeblokake awake dhewe, sathithik qoutes sih saka aku. beranjak menyang
sma wektu pisan pendaftaran aku nyoba jalur zonasi menyang sma n 1 pakolehe
aku ketampa karo pileh pisan. ing awal lumebu daring aku sok pisan telat utawa
ora lumebu zoom merga melek kerinan kuwi masa masa awal kelas 10 akeh tugas
menumpuk neng classroom. semenjak wektu kuwi aku dadi sok lumuh merga ora
ana materi sing lumebu menyang akal. pakolehe akeh tugas menumpuk lan aji
rapor semester 1 elek nanging aku ngowahi nya neng semester 2 mbasi durung
diomongke becik nanging aku uwis upadi semaksimal bokmenawa ing
mengerjakan tugas sing ora ngerti apa materi nya.
tekan saiki aku isih dadi aku sing bingung ing jarwa tembung menentukan dalan
kengarep aku isih pitakon takon ing awakku "kowe arep dadi apa esok dina?" kuwi
pitakonan sing angel aku jawab nganti aku nulis cerito iki. aku pengen pisan
menggapai cita cita senadyan awakku durung tarah arah kengarepe arep dadi apa
nanging saiki aku ngimpi kanggo isa membahagiakan kapindho wong tuwa tak
karo dalanku menuju cita cita sing aku ipekne saiki mengko lan esok besuk.

Anda mungkin juga menyukai