Kelompok :
Azriel Christian Joy 9E/02
Daphnie Zefanya Cahyono 9E/05
Felicia Cesya 9E/08
Matteo Vasili 9E/14
Natasha Sharleen 9E/16
Francisco Trianto 9E/17
William Christian 9E/20
PROLOG
Wilujeung enjing/siang guru sadayana nu aya di ruangan ieu. Abdi sakelompok bade
mentaskeun drama “Kabayan Budak Durhaka”. Ieu carita teh tentang si Kabayan nu durhaka
ka kolot na. Semoga ieu carita teh bisa menghibur. Hatur nuhun.
Abah : Kabayannnn!!! Hudang!!! Ibadat pagi!!! (Bari ngagedor panto kamar Kabayan)
Ambu : Ahh, kabiasaan maneh kabayan! Bilang lima menit, paling hudang jam salapan isuk!
Abah : Bener tah, kabiasaan buruk! Abah ka gereja heulaan! Awas lamun teu ka gereja! (bari
kaluar ka imah rek angkat ka gereja)
Kabayan : (kaemut mimpina, manehna hudang lalu ngejar Abahna nu geus di luar) Abahhhh,
Abahhhh, Tunggu sakedap!!!
Ambu : (Sama kagetna jeung Abah) Bener, aya naon Kabayan! Ngagetkeun Ambu wae! Nepi
ka jantung Ambu rek copot! Hayang jadi budak durhaka maneh??? (bari nunjuk-nunjuk)
Abah : Aya naon! (Ekspresi keneh ambek, jeung ngaleupaskeun leungeun ti ciuman si
Kabayan)
Kabayan : Bah, tadi Kabayan ngimpi. Kapanggih jeung aki, manehna bilang lamun Abah
boga peta harta karun nuju ka harta aki nu di pendem dina hiji tempat. Hasil rampasanna ti
penjajah heubeul???
Ambu : Ah, si Kabayan wae! Harta hungkul langsung hayang! Pas disuruh naon wae, pasti
nolak!
Abah : Lamun rek petanya aya syaratna : 1. Kudu getol ibadah, 2. Ulah poho jeung Ambu
jeung Abah, 3. Ulah Sombong. Ngan tilu syaratna, lamun ngalanggar engke pasti kena azab!
Kabayan : Ahh, lamun tilu syarat eta, leutik! (Bari ngadu kuku jempol jeung kelingking)
Abah : Ya, sukur lamun begitu! Ayeuna ayo ikut ka gereja keur ibadat! Petana isuk engke
dibere ka Kabayan
Kabayan : Engke bah! rek mandi jeung ganti baju heula. Engke nyusul.
Isukanna, abah angkat ka sawah. Si kabayan nu ti gereja tadi subuh langsung sare deui.
Sanggeus jam sapuluh isuk, si kabayan langsung hudang.
Kabayan : Ambuuu, si Abah mana??? Tadi subuh ceuk si abah rek ngasih peta ka kabayan!
Ambu : Si Abah mah, geus ti jam genep isuk ka sawah! maneh, kerjaan ngan sare! Gancangan
nyusul.
Kabayan buru-buru hudang jeung langsung nyusul abahna ka sawah, di tengah jalan
Kabayan nabrak si Iteng, kusabab lumpat buru-buru.
Kabayan : Aduh, nyai! hampura, akang keur aya bisnis. Omsetna miliyaran,
Iteng : Ah, akang mah , selalu ngabohong ka Nyai. Iraha akang jujur??
Kabayan : Peta.
Kabayan : Peta harta karun, Nyai! Tadi isuk, akang ngimpi kapanggih jeung akina akang,
manehna bilang yen manehna boga harta karun hasil rampasanna heubeul ti penjajah.
Iteng : Oh, jadi bisnis nu omsetna miliyaran teh harta karun si Aki?
Abah : Jadi, manggilan abah hayang petana? Tapi, Mimiti abah bere petana, maneh masih
inget syaratna? Coba sebutkeun!
Kabayan : Syarat nu tadi? nya keneh inget bah, manya poho! 1. Kudu getol ibadah, 2. ulah
poho jeung ambu jeung Abah, 3. Ulah Sombong.
Abah : Ya, sukur lamun keneh inget! yeuh petana. (Bari mere peta)
Si kabayan, mulai terlintas pikiran keur mawa kabur kabeh hartana ka kota. Kusabab
manehna ngedul hirup di kampung. Manehna neangan cara ambeh tiasa neangan hartana
sorangan jeung ngusir si Iteng.
Kabayan : Ieu teh leumpangna jauh, bisi nyai teh kecapean. Tenang we hartana moal
Kabayan mawa kabur!
Iteng : Tapi, awas nya lamun bohong. Urang musuhan!
Kabayan : Siap,,,
Di perjalanan balik Nyi Iteng kapanggih jeung abah jeung ambu nu keur di sawah.
Abah : Bener!
Iteng : Tadi, Ceuk si Kabayan manehna kasihan jeung iteng, kusabab jalanna jauh. Jadi,
manehna angkat sorangan jeung janji keur babagi hartana ka Iteng lamun geus dapet hartana,
Ambu : Sukur lamun kitu! Mudah-mudahan manehna teu poho jeung janjina.
Abah : Mudah-mudahan oge manehna teu poho jeung syaratna. Lamun nepi ka poho tiasa
dikutuk manehna.
Iteng : Amin.
Kabayan : Alhamdullilah, akhirna kapanggih oge maneh harta! (Bari ngambil harta karun)
Kabayan : (Ngomong sorangan) Rek dipake naon nya? Harta saloba ieu, lamun dibawa ka
kampung. Pasti urang kampung pada menta. Akh, abdi ngusir si Iteng pan rek angkat ka kota
keur hura-hura.
Si kabayan pun angkat ka kota jeung ngagunakeun mobil pick-up ti kampung sabelah, nu
rek ngajual hasil tani. Jeung nyembunyikeun hartana dalam hiji sarung.
Amang : Mangga
Sanggeus nepi ka kota si Kabayan bingung, rek ka mana tujuanna! Manehna pun kasasar
di monas! Jeung kabingungan bari tatanya ka manehna sorangan!
Kabayan : Aduh, Kok, tinggi pisan. Terus, ieu ujungna saperti api. Tapi, manya aya api warna
emas? (Bari ngusap-ngusap huluna)
Mira : Lihat tuh, Ti! Ada orang kampung nyasar ke Jakarta. Kita kerjain yu?
Tia : Ayo,
Tia : Mir, nih orang ngegas amat. Kalau dilihat-lihat, dia kok seperti orang kampung?
Mira : Sepertinya, dia super kampungan! Lihat saja dandanannya!
Kabayan : Hayo, ieu the pada ngebisikin kabayan ganteng ya? Mirip Ariel Peterpan? Dengar
nih suaranya juga mirip (Bernyanyi) “Dengar laraku, suara hati ini memanggil namamu,
karna separuh aku. Menyentuh laramu, semua lukamu t’lah menjadi miliku, karna separuh
aku dirimu”. Bagai mana neng suara akang, baguskan??
Tia : (Balik berbisik) Dia kan super gaptek tapi dia tau lagu NOAH?
Mira : Emang, sungguh aneh! Sudahlah jangan di hiraukan nanti dia semakin tersanjung dan
makin berani sama kita.
Tia : Bener.
Mira : (Bicara ka Kabayan) Bener kamu mirip Ariel NOAH, tapi setelah ariel jatuh dari lantai
10 dan mukanya duluan! Hahaha
Tia : Bang mau apa ke ibukota? Abang kan kampungan mana mungkin punya uang?
Kabayan : Eith, jangan macam-macam lihat nih duit akang. (Bari mere ningali uang nu aya di
sarungna).
Mira, Tia : Hahhhh (Kali ieu manehna balik kaget jeung rek pingsan)
Lamun rek jatoh pingsan untunglah aya Rio batur sakampus maranehna jeung teteriakan
sehingga manehna berdua balik sadar.
Rio : Miraa, Tia, Kalian kenapa? Pasti di ganggu sama orang kampung yang jelek ini ya? (Rio
langsung ngadorong si Kabayan)
Rio : Ehh, loe jangan berani sama perempuan dong! Sini lawan gue, (Ngepalkeun tinjuna)
Mira jeung Tia pun ngabisikin ka Rio lamun urang kampung eta boga uang banyak.
Jeung maranehna berencana keur nipu manehna.
Tia : Sini, gue bisikin sesuatu. Tapi kami berdua berdiri dulu.
Tia : Dia mempunyai uang yang sangat banyak, sampai-sampai kami berdua mau pingsan
melihatnya.
Rio : Kalau gitu gue harus minta maaf sama dia, supaya dia tidak curiga.
Manehna pun ngadeukeutan si kabayan jeung narik leungeunna jeung menta maaf.
Rio : (Narik Leungeun Kabayan) Sorry bro! gue gak tau kalau loe mempunyai banyak uang!
Ehh, salah kalau loe gak ngapa-ngapain mereka. Maklum mereka emang punya penyakit
kagetan.
Kabayan : Nama saya teh Kabayan. Orang paling ganteng di kampung saya. (Bari ngulurkeun
leungeun keur salaman)
Rio : Nama gue Rio Mahpudeen. Panggil aja gue Rio. Loe udah kenal sama mereka berdua?
Mereka berdua adalah teman kampus gue. (Bari nunjuk Mira jeung Tia)
Kabayan : Belum, mereka berdua suka bercanda! Dari tadi mereka ngebercandain saya!
Kabayan : Nama saya kabayan. Aduh neng Mira, eta tanganna teh keliatannya halus pisan.
Jarang di dapur ya?
Kabayan : Aduh, si eneng meuni galak. Yang satu lagi namanya siapa?
Rio : Masa gak tau? Kamu dari pelosok kampung terdalam ya? BTW adalah ngomong-
ngomong!
Rio : Aduhhhh, Golok mana golok! Lama-lama gue bisa bunuh diri ngomong sama dia!
Kabayan : Saya mau hura-hura karena saya mendapat uang harta karun yang banyak dari
kakek saya.
Tia : Biasanya orang kampung ke Jakarta mau mencari pekerjaan atau kuliah.
Kabayan : Euleuh, buat apa cari pekerjaan atau kuliah. Saya mah punya banyak uang? Kalian
mau gak nemenin saya hura-hura?
Manehna opatan pun angkat ka Restoran terdekat jeung ngagunakan mobil Ferarri Rio.
Sanggeus nepi ka restoran sunda maranehna opatan pun mesen kadaharan paling mahal di
retoran eta.
Tia : Pelayan!
Tia : Kami berempat mau pesan makanan dan minuman paling mahal di restoran ini!
Kabayan : Oh, Silahkan! By The Way kalian berdua sudah bekerja atau masih kuliah?
Rio : Wes, baru tau kata tadi saja sudah di pamerin. Kami bertiga, kan sudah tadi gue bilang
kami masih kuliah.
Baru saja makan makannan sesuap, kabayan langsung sakit perut karena makanananya
telah di beri obat.
Mira : Buruan ke toilet gihh, nanti keburu keluar di sini. Kan gak enak!
Rio : Sini, (Sambil mengambil sarungnya) tenang aja gak akan di bawa kabur.
Tia : Tenang.
Tia : (Ngobrol tiluan) Dasar, bodoh! Mau saja di bodohin. Masa uang segini banyak gak kami
bawa.
Rio : Pelayan!
Rio : Ini semua di bayar sama teman kami yang tadi! Kami ada keperluan.
Kabayan : (Kaget) Kamana maranehna tiluan? Kunaon maranehna teu aya jeung… sarung
abdi nu eusina uang leumgit?
Kabayan : (Ngambil kertas jeung langsung maca) [BACA KERTAS] Dasar penipu!
Kabayan : Hahh, mbak saya te habis di rampok! Masa mbak te tega sama saya?
Kabayan : Mbak Manager, saya baru kerampokan bagaimana saya bisa bayar?
Manager : Saya tidak mau tau, itu bukan urusan saya. Yang penting saya gak rugi gimana
caranya!
Manager : Ya sudah kamu bawa semua piring di ruangan ini dan cuci.
Kabayan pun kapaksa ngomehan kabeh piring jeung perasaan galau. Sanggeus beres
ngomehan piring, si kabayan pun angkat bari neangan sagala cara ambeh si Abah, Ambu,
jeung Iteng teu ambek. Manehna pun boga ide, lamun harta karunna teu katimu manehna
nyalahkeun si Abah. Manehna pun balik ka kampung jeung numpang deui mobil. Sanggeus
kitu balik ka kampung.
Kabayan : Lamun Kabayan bohong artina Kabayan ngalanggar syarat jeung Kabayan rek
dapat azab jeung ayeuna teu terjadi?
Abah : Sukur lamun maneh teu bohong!
Datanglah Ambu jeung Nyi Iteng, manehna langsung nanyakeun tentang harta karunna,
Iteng : Bener kang! Akang kan geus janji rek babagi hartana!
Kabayan : Teu aya ambu, hartana teu katimu! Nyai kan akang bilang lamun aya hartana karek
dibabagi.
Abah : Pasti si kabayan berbohong! manehna kena azab ti Allah kusabab ngalanggar syarat!
Ambu : Kabayan, Kabayan (Bari megangan patung emas kabayan jeung ngagerakkeun
patungna)
Abah : Geus, ambu budak durhaka ieu ulah urang hiraukeun! Urang jual we lumayan keur
urang keur hirup sapopoe.
Abah : Nya… balik weh ka imah. Ulah mikirkeun eta budak durhaka. Eta patung urang jual
weh.
Akhirna maranehna ngajual patung Kabayan jeung ngagunakeun uangna keu kaperluan
maranehna.
EPILOG
Hatur nuhun ka nu geus nyaksikeun ieu drama. Abdi sakelompok menta maaf lamun aya
kasalahan dina drama. Sekian ti kelompok urang. Hatur nuhun.