FALSAFAH DAN PEMIKIRAN

BAHASA PADA ZAMAN

PERTENGAHAN
Zaman Pertengahan tempoh
sejarah
Eropah
antara
detik
kejatuhan Empayar Rumawi dengan
munculnya
Zaman
Kebangkitan
(Renaissance) (Robbins,1993:84

 Kajian

bahasa tertumpu pada tatabahasa Latin.

Tatabahasa
Tokoh

disusun bersifat praktis dan normatif

terkenal Donatus dan Priscian

Kesarjanaan

dalam bidang tatabahasa disokong

oleh kegiatan dalam bidang estimologi dan
leksikografi diketahui daripada hasil karya
Isidore

 Pendidikan

tujuh cabang kesenian liberal

(logika,tatabahasa, retorik dan puisi oleh
Aristotle) dikembangkan oleh orang Rumawi
lebih terorganisasi.
Tujuh cabang ilmu dikelompokkan menjadi 2 ,
iaitu trivium dan quadrivium
Trivium (terdiri daripada tatabahasa, retorik dan
logika)
Quadrivium (aritmetik, geometri, astronomi dan
muzik)

 Isu

perkembangan falsafah bahasa zaman

Pertengahan : a) istilah dan benda
b) antagonisme bahasa dan realiti
c) tatabahasa spekulatif
d) kesalinghubungan antara kewujudan,
pemahaman dan penyataan
e)Kedalaman dan jangkauan kuasa penandaan
pada bahasa
f)Teologi dan bahasa
g)Analogi
h)metafora
i) bahasa dan teologi rasional

a) isu istilah dan benda muncul fahaman

bahawa realiti diwakili oleh objek fizikal
dunia dengan ciri-cirinya yang konkrit.

b) antagonisme bahasa dan realiti John

Buridan berpegang pada falsafah bahasa
bahawa bahasa tidak menjadi cerminan
alam ada sesuatu yang mungkin benar
tetapi tidak dapat dinyatakan secara logis
melalui bahasa.

c) Tatabahasa spekulatif merupakan paduan

antara tatabahasa Priscian dengan penjelasan cara
pemaknaan semua bentuk ketatabahasaan itu
menurut pendekatan esistemologi dan ontologi
falsafah skolatik.

Persoalan berkaitan kata dan makna kata menjadi

fokus kajian ahli tatabahasa spekulatif.

Seorang sarjana, Petrus Hisparius, membezakan

makna kata daripada bentuk kata dengan
menekankan bahawa makna kata mendahului
kewujudan bentuk kata.

Perbezaan bentuk dan jirim Andaian bentuk, sesuatu kata itu

dianggap mewakili benda, manusia dan lain-lain. Contoh, Peter
is the pope.

Andaian benda- kata dianggap mewakili dirinya sendiri. Contoh,

Peter ia a name.

Dua modus kewujudan (modi essendi) yang terdapat pada

semua benda dan yang mendasari persepsi kita tentang dunia
dan kandungan bahasa ialah modus entis, iaitu sifat abadi
apabila benda dapat dikenal sebagai benda, dan modus esse,
iaitu sifat perubahan atau urutan apabila benda kekal dapat
dilihat mengalami perubahan atau proses lain yang melibatkan
urutan masa.

Penumpuan pada modus inilah yang menyebabkan ahli-ahli

tatabahasa itu disebut ahli linguistik modistik atau Modistae.

 Menurut

golongan Modistae, akal menyari modus

essendi daripada benda-benda, menganggapnya
sebagai modi intelligendi dan bahasa pula
memungkinkan hasil penyarian itu disampaikan
melalui modi significandi (Robins, 1993:109)

Diandaikan

bahawa semua manusia, dalam

bahasa apapun, melaksanakan proses yang
sama, melalui kesatuan asas modi intellingendi
(untuk membuat taakulan yang dianugerahkan
Tuhan dalam akal )untuk menerbitkan modi
significandi struktur bahasa.

 Thomas

Erfurt membedakan tiga sfera realiti ,iaitu kewujudan,

pemahaman, dan penyataan. Kewujudan berbeda dan terasing
daripada objek pemahaman dan penyataan.

Pemahaman

dan penyataan pula merupakan operasi intelek kata-

kata.
Isu

teologi dan bahasa, analogi, metafora, serta bahasa dan

teologi rasional merupakan perbahasan yang ditimbulkan oleh
Thomas Aquinas tonggak tahap kedua falsafah skolatik.

Ia

mengaitkan bahasa dengan persoalan realiti dan hakikat Tuhan,

dengan bahasa sebagai medium.

Penggunaan

analogi dan metafora digunakan untuk makhluk.

Digunakan untuk menjelaskan sifat Tuhan dengan rujukan khusus.