Cerkak Jawa
Cerkak Jawa
"He, aja mlebu kamar dhisik, bocahe isih arep kathokan," pembengoke Sumani.
"Diangkrik, kana padha metuwa nyang kendaraan wae, tak dandan dhisik," celathune
Anjasmara karo mlebu kamar maneh. Kanca-kancane padha munggah kendharaan. Tujuw
ane arep tanggapan menyang Purwantara, dhaerah kang mapan ana sawetane Wonogiri.
"Bangku sandhinge Nanik aja dienggoni lo, sudah dipesan. Mau dipakai Anjas," Sum
ani mbengok karo ngguyu. Liyanene melu ngguyu. Nanik mung mesem manis. Anjasmara
ora isan-isin trus lungguh sandhinge Nanik.
"Kanca-kanca, minangka kancane Nanik aku matur nuwun dene dhek wingi wis padha r
awuh ngestreni slametan neng Nanik," swarane Sumani ing sela-selane swara mesin
kendharaan.
Nanik mencep, liyane ngguyu nyekakak, merga ngerti yen Sumani tukang gojeg. Anja
s nyikut Nanik karo celathu,
"Ora sah digagas, ben muni sak unine cangkeme."
"Lha dhek emben kuwi Nanik rak syukuran, merga Anjas karo Wulan wis putus. Lha c
alone Anjas rak kembali ke Nanik," Sumani isih nrocos karo ngguyu.
Liyane padha ngguyu ger-geran. Jan jane Nanik kuwi ora nganakake syukuran. Kuwi
mung guyone Sumani wae.
Sakdalan-dalan kanca-kanca Campursari padha cekakakan. Mung Anjas sing kelangan
guyu. Dheweke mung mesam-mesem cilik nadyan semu kepeksa.
"Nik...mengko aja nyanyi "Wuyung" Utawa "Weke Sapa", ndhak Anjas ora bisa ngendh
ang," tembunge Sumani karo isih mbebeda.
Anjas nyikut bangkekane Nanik karo kandha lirih, "Ora sah kok tanggapi. Mengko y
en kesel rak meneng dhewe cangkeme kuwi."
Lagi mingkem lambene Anjas, hand phone sing ana kanthongane muni. Nanik sing nga
ndhani. "Tilpun mas."
Anjasmara meneng wae terus ngrogoh sak-e, HP ditempelake kupinge. Nanik meneng t
anggap sasmita.
"Halo, okey boss, bener aku tiga-tiga," Anjas mangsuli liwat HP ne.
"Anu....piye boss? Iki aku ana perjalanan. Nyang Purwantara dhaerah Wonogiri. Be
ner, aku bareng-bareng njagong nyang omahe Wulandari." Meneng sedhela sajaKe ngr
ungokake sing nilpun. Let sedhela wis sumaur: "Iki aku jejer dhik Nanik. Iya...t
idak ada rahasia. Lha terus leh nangkep kapan? Yen cathetanku wis komplit boss,
taksimpen ana disket, taktengeri RHS. Iya, isih ana kantor. Wis ya bengi iki men
gko bubar main Campursari aku bali, tak njujug omahmu boss." HP dipateni terus d
ikanthongi.
Sumani sing lungguhe ora adoh mbengok, "Edan Njas, lunga nyang Purwantara, sambe
ne ndhempel pacare, isih ketambahan ditilpun boss-e. Mesthi entuk job sing penti
ng".
Anjas meneng wae karo mesem. Nanik sing nrenjel takon: "Ana apata mas, boss-e?"
"Biasa, kabar gaweyan. Aku dikon bali, penting," jawabe Anjasmara.
"Lha kok isih semaya?" pitakone Nanik.
"Wis kadhung jejer cah ayu kok dipisahke. Ya emoh ta?" wangsulane Anjas
nggodha. Sing digodha njiwit lengene Anjas. Jane ya lara, ning wong sing njiwit
bocah ayu ya nggleges wae.
"Tutugna leh jiwit-jiwitan," pambengoke Sumani. "Kancane uyel-uyelan kaya ngene,
kono mat-matan sakepenake dhewe," Krungu celathune Sumani mau kabeh dha ngguyu
mak gerr, nanging Anjas karo Nanik meneng wae. Nanik nutupi pipine sing abang me
rga isin, Anjas isih gawang-gawang swarane boss-e mau. Kabar seneng nanging uga
gela. Seneng merga boss-e ngabari, yen Rudy Pancadnyana, anggota DPR calone Wula
ndari, saiki wis ditangkep polisi, jalaran nylewengake dhuwit APBN. Sing mbongka
r pokale Rudy kuwi klebu Anjasmara sing uga wartawan ing kutha Sala. Malah lapor
an penting ana disket-e Anjas ing kantor. Mula yen dina iki mengko boss-e nemoka
ke diskete, ora wurunga Rudy ora bisa endha maneh. Durung yen ketambahan interog
asine polisi.
Sing dibingungake Anjasmara, nasibe sing repot. Yen Rudy ditangkep polisi, mangk
a bengi iki uga dheweke kudu menyang Purwantara nglamar Wulandari, wis mesthi ga
gal, ora sida. Sing untung Anjas. Nanging kabeh wong padha mangerti menawa ditan
gkepe Rudy, merga laporan ing korane Anjas. Pikire wong-wong mesthi iki trekahe
Anjas anggone berjuang ngrebut Wulandari. Paling ora, wong sak Orkes "Nyidham Sa
ri" padha mangerti persaingan Anjas karo Rudy rebutan sindhen Campursari. Durung
pikiran liya. Yen dheweke balen karo Wulandari, lha njur Nanik piye? Loro-loron
e sindhen Campursari. Ayune padha, padha dene leh uleng-ulengan. Anjas ngeses-ng
eses karo gedrug-gedrug.
"Ana apa ta mas?" pitakone Nanik alon, karo mesem.
Anjas mung mengo karo nggleges:"Pipimu kuwi lho, yen mesem dhekik nggregetne," c
elathune sakecekele wae timbang ora mangsuli.
"Ah.... mas Anjas," Nanik mbales karo njiwit lengen. Sing dijiwit isih bingung.*
KE 2(DUWA)
B INDONESIA
*Catatan dari perjalanan*
Jarum jam di dinding stasiun menujukkan pukul sembilan lewat. Pesan singkat yang
aku kirimkan belum pula ia balas. Aku pun bingung. Kuputuskan saja untuk tetap
menunggu di sini. Toh kami sudah berjanji akan bertemu di stasiun ini tepat puku
l sembilan.
Tak lama kemudian, sebuah pesan singkat masuk ke ponselku. Ternyata dari dia. Up
s, baru berangkat dari kos. Wah bisa lama menunggu aku di sini. Biarlah Aku kelua
rkan sebuah buku dari tasku. Sekedar mengisi waktu daripada hanya diam menunggu.
Tak terasa lima belas halaman novel tulisan Ahmad Tohari telah kubaca ketika sos
ok itu muncul dengan senyumnya di pintu masuk stasiun. Walau tersenyum, tetap sa
ja masih tergurat aura kesedihan. Ah, siapakah laki-laki bodoh itu yang meninggal
kan perempuan semanis dirimu , tanya dalam benakku.
Dah lama nunggu mas? , itulah kata pertama yang meluncur dari bibirmu.
Ya , semenjak aku mengirim sms tadi. Kok sudah nyampe, emang kosmu dimana? Bukannya
Dermaga jauh? , jawabku.
Semalam aku nggak tidur kos kok, Mas. Aku tidur di tempat teman. Nyari suasana ba
ru.
Oh , hanya kata itu yang bisa keluar dari mulutku.
Kami pun akhirnya berjalan keluar ke arah jalan raya. Kami putuskan untuk segera
menuju Kampus IPB. Memang hari itu dia berjanji untuk mengantarkan aku untuk me
ngelilingi Kampus IPB. Ya , sekedar alasan agar aku bisa berjalan-jalan dengannya.
Dari Stasiun menuju Kampus IPB ternyata cukup jauh. Harus naik angkot sampai dua
kali. Pertama naik angkot warna hijau jurusan Terminal Bubulak. Dari Terminal B
ubulak naik angkot warna biru jurusan Kampus Dalam. Total perjalanan memakan wak
tu sekitar tiga perempat sampai satu jam dari Stasiun ke Kampus IPB.
Tak banyak yang kami bicarakan selama di angkot. Sesekali aku hanya mencoba menc
uri pandang ke arahnya. Ah , ternyata hanya sampai sejauh itu keberanianku. Yang s
eketika merasa menjadi seorang pengecut.
Akhirnya kami sampai juga di Kampus IPB. Kampus yang cukup asri. Pohon-pohon bes
ar ada di sana-sini. Aku langsung merasa nyaman. Suasana yang tak jauh berbeda d
engan suasana kampusku. Perjalanan kami mulai dari fakultas tempat ia melanjutka
n studinya, Fakultas Pertanian. Kemudian kami menyusuri Kampus ke arah utara. Sa
mpai akhirnya ke Fakultas Kedokteran Hewan, melewati kompleks hutan kecil kampus
, menyusuri danau, naik menuju kompleks Perpustakaan Universitas, dan akhirnya k
embali lagi di Kompleks Fakultas Pertanian.
Tiba-tiba perutku mulai meronta. Meminta haknya untuk segera dipenuhi. Kami putu
skan untuk makan siang di kantin. Menu yang kupilih, gado-gado plus es teh manis
. Dia hanya memesan minuman saja.
Nggak makan? , tanyaku.
Nggak, Mas. Nggak lapar.
Emang tadi pagi sarapan?
Iya, sedikit sih. , jawabnya sambil berusaha mengembangkan senyum. Namun masih saja
kesedihan tergurat jelas di wajahnya. Masih sangat jelas.
Ah , seandainya aku boleh dan bisa menghapus sedih yang ada di dirimu. Apapun cara
nya itu, pasti akan kulakukan. Akupun semakin penasaran, laki-laki seperti apaka
h yang tega membuatmu seperti ini.