[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

DALAM PERKARA

[GUAMAN SIVIL NO. 22 NCVC-28-06/2016]

DALAM MAHKAMAH TINGGI MALAYA DI MELAKA

ANTARA

TENAGA NASIONAL BERHAD … PLAINTIF

(No. Syarikat: 200866-W)

TEKNOGAS (M) SDN. BHD … DEFENDEN

(No. Syarikat: 58146-W)

ALASAN PENGHAKIMAN

SITI KHADIJAH BINTI S. HASSAN BADJENID

HAKIM

Permohonan oleh Teknogas (M) Sdn. Berhad (d efendan) dalam

Lampiran 9 dibuat di bawah Aturan 18 kaedah 19 (1)(b), (c) dan/atau
(d) Kaedah-Kaedah Mahkamah 2012 (KKM 2012) supaya perenggan
14 dan 17 dalam Pernyataan Tuntutan plaintif (Tenaga Nasioanl
Berhad) dibatalkan. Permohonan ini disertai dengan Afidavit
Sokongan yang dibalas dan dijawab.

Alasan-alasan permohonan adalah:

1. Defendan adalah sebuah syarikat dan urusan syari kat adalah

dikendalikan oleh pengarah-pengarah syarikat;

2. Defendan tidak pernah melalui mana -mana pengarahnya

membuat pengakuan terhadap tuduhan kejanggalan meter atau

1
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

pengusikan meter dan/atau mengaku berhutang dengan plaintif

atas tuntutan terkurang caj p enggunaan elektrik;

3. Tuduhan pengusikan meter bukanlah urusan biasa perniagaan

defendan (not in the ordinary course of business) dan urusan
yang bukan dalam perjalanan biasa perniagaan perlu melalui
mesyuarat rasmi Lembaga Pengarah Syarikat, dibincang dan
diluluskan. Defendan tidak pernah mengeluarkan apa -apa
resolusi pengakuan mengenai tuduhan kejanggalan atau
pengusikan meter dan/atau berhutang dengan plaintif atas
tuntutan terkurang caj seperti yang dinyatakan oleh plaintif
dalam perenggan 14 dan 17 Pernyataan Tuntutannya;

4. Defendan juga tidak pernah pada bila-bila masa meluluskan

resolusi melantik mana-mana pihak mewakili defendan untuk
membuat pengakuan liabiliti atas pengusikan meter dan /atau
berhutang atas apa jumlah sekalipun. Sekiranya ada
perlantikan wakil tersebut, ia hanya diberi arahan untuk
mendapatkan maklumat terperinci berkenaan tuduhan plaintif
supaya dapat di bawa kepada mesyuarat Lembaga Pengarah
dan/atau untuk dirujuk kepada jurutera elektrik untuk nasihat;

5. Wakil defendan yang dilantik mempunyai kuasa terhad dan

tidak diberi kuasa untuk membuat apa-apa pengakuan bagi
pihak syarikat defendan. Pegawai plaintif yang berurusan
dengan wakil defendan tersebut tahu atau seharusnya
mengetahui bahawa wakil tersebut bukanlah p engarah syarikat
dan tidak mempunyai kuasa membuat pengakuan;

6. Wakil defendan hanya diberi kuasa untuk mendapatkan

maklumat lanjut, berkenaan tuduhan kejanggalan dan
bagaimana terkurang caj dikira, kaedah kiraan, bilakah
tempoh bermulanya kiraan dan faktor yang menentukan tarikh
permulaan kiraan;

2
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

7. Sekiranya terdapat cadangan dari wakil defendan tersebut

(yang dinafikan), ia hanyalah cadangan berdasarkan „tanpa
prasangka‟ (on without prejudice basis) untuk mencari
penyelesaian secara baik dan butir -butir perbincangan tidak
boleh diplidkan atau dijadikan keterangan dalam mahkamah;

8. Seterusnya, sekiranya terdapat cadangan penyelesaian dari

wakil defendan (yang dinafikan), cadangan tersebut yang
tidak diterima oleh plaintif tidak boleh diplidkan dan/a tau
dijadikan keterangan dalam mahkamah; dan

9. Alasan-alasan adalah sepertimana terkandung dalam Afidavit

Sokongan defendan.

FAKTA RINGKAS

Melalui tindakan ini plaintif telah menuntut daripada defendan

sebanyak RM4,253,588.05 atas penggunaan elektrik yang dikatakan
terkurang caj. Ini adalah berdasarkan satu pemeriksaan meter pada
15.3.15 oleh plaintif.

Plaintif mengatakan berkaitan perkara ini defendan telah

mengeluarkan 3 pucuk surat kepadanya dalam bentuk rayuan untuk
plaintif mengurangkan kadar amaun dituntut, mencadangkan tuntutan
dibayar secara ansuran serta telah mencadangkan jumlah penyelesaian
sebanyak RM2,783,115.01. Kesemuanya cadangan -cadangan ini telah
di tolak oleh plaintif.

Dalam tuntutan di mahkamah ini yang difailkan oleh plaintif, plaintif

telah memasukkan dalam pliding di perenggan 14 dan 17 Pernyataan
Tuntutannya, hasil perbincangan yang telah diadakan dengan pihak
defendan dan cadangan penyelesaian yang dibuat oleh pihak defendan
untuk membayar kepada plaintif sejumlah RM2,783, 115.01 melalui 3
surat yang dikatakan itu.

3
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

Melalui Lampiran 9 defendan memohon supaya perenggan 14 dan 17

dalam Pernyataan Tuntutan plaintif tersebut dibatalkan.

Keputusan mahkamah adalah berdasarkan alasan-alasan seperti

berikut:

Defendan berhujah bahawa undang-undang menghalang butiran

perbincangan didedahkan dalam prosiding supaya dapat mengekalkan
satu perbicaraan yang adil. Untuk menyokong hujah ini pihak
defendan mengemukakan kes Hadi bin Hassan v. Suria Records Sdn.
Bhd. & Ors [2005] 3 MLJ 522 di mana dalam keputusannya ada
tercatat seperti berikut:-

“(2) All meetings were designed for the parties to meet and
settle their disputes amicably. The fact that these attempts at
settlement failed was not disputed. Communications made with a
view to settle disputes between the parties must be held to be
privileged communications and outside the purview of the
courts”

Mengikut defendan walaupun surat-surat tersebut tidak ditulis dengan

perkataan „tanpa prejudis‟ tetapi kandungannya adalah berkenaan
cadangan penyelesaian. Oleh itu kandungan surat-surat tersebut tidak
boleh didedahkan atau diplidkan. Pihak defendan menambah lagi
bahawa jika pendedahan tersebut dibenarkan, ianya akan
memprejudiskan pembelaan defendan serta perb icaraan yang adil.

Defendan menarik perhatian mahkamah bahawa d alam keputusan kes

Hadi bin Hassan (supra) ada mencatat berkenaan hal ini seperti
berikut:-

“(5) The „without prejudice‟ tag need not be written on the

document in order to prevent that document from being given in
evidence. Of crucial importance is to look at the surrounding

4
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

circumstances in order to ascertain whether the parties were

indeed seeking to compromise the dispute. And if that can be
seen from the surrounding circumstances then the „without
prejudice‟ rule would be put in motion. The underlying purpose
of the „without prejudice‟ rule is basically to protect a potential
litigant from being embarrassed by any admission made purely
in an attempt to achieve an amicable settlement. In exhibiting
the third defendant‟s hand written admission, the plaintiff has
clearly transgressed the „without prejudice‟ rule. The third
defendant‟s written admission must surely prejudice the third
defendant‟s defense.”

Sehubungan dengan kes -kes yang dipetik itu defendan menambah lagi
bahawa jika dilihat kepada hal keadaan perbincangan dalam kes ini, 3
surat yang dirujuk tersebut bertujuan untuk mencari penyelesaian dan
tidak berhasrat digunakan sebagai keterangan sekiranya penyelesaian
gagal.

Sebagai tambahan defendan membangkitkan s. 23 Akta Keterangan

1950 yang diperuntukkan seperti berikut:-

‘Bila pengakuan dalam kes sivil berkaitan:

23. Dalam kes sivil sesuatu pengakuan tidak berkaitan jika

pengakuan itu dibuat sama ada dengan sesuatu syarat nyata bahawa
keterangan mengenainya tidak akan diberikan, atau dalam hal keadaan
yang daripadanya mahkamah boleh membuat kesimpulan bahawa
pihak yang berkenaan telah sama -sama bersetuju supaya keterangan
mengenainya tidak akan diberikan.‟

Bagi tujuan menjelaskan maksud s. 23 Akta Keterangan defendan

mengemukakan kes Desaru Sdn. Bhd & Anor v. Wang Ah Yu & Ors
[1999] 5 MLJ 449 yang dikatakan oleh pihak defendan sebagai

5
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

menyokong prinsip undang-undang bahawa sebarang komunikasi

untuk penyelesaian tidak boleh diterima sebagai keterangan kerana ia
akan memprejudiskan bakal-bakal litigan.

Plaintif membantah penegasan-penegasan yang dibuat oleh defendan

dalam hal ini dengan mengemukakan sebagai otoriti kes Bank Negara
Malaysia v. Mohd Ismail & Ors [1972] 1 MLJ 400 di mana Mahkamah
Agung telah memutuskan bahawa:

“We therefore held the view that the learned judge erred in
law in taking the assertion as a triable issue on affidavit
evidence, having regard to the unequivocal admission of
liability under the scholarship agreement to pay the appellants
$70,000.00 for breach of contract. Liability was admitted
without qualification, and only the mode of payment was in
dispute.” (penekanan adalah dari mahkamah ini).

Dalam usaha memujuk mahkamah dalam perkara ini pihak plaintif

telah merujuk kepada mahkamah satu kes Mahkamah Tinggi iaitu
HSBS Bank Malaysia Bhd v. LH Timber Products Sdn. Bhd. & Ors
[2005] 6 MLJ 625 yang dalam keputusannya ada menyebut bahawa
surat-surat yang dikemukakan menunjukkan dengan jelasnya
„pengakuan yang nyata‟ atas tunt utan pihak plaintif. Dalam perkara
ini keputusan yang dicatat mengatakan seperti berikut :

“A fact which is formally admitted ceases to be in issue.

Any party who makes a formal admission and such admission is
generally conclusive for purposes of the proceedings would
certainly save his opponent the trouble, time and expense of
proving the fact in issue. This is what had happened here. The
defendants had admitted to the amount owing to the plaintif f. I
must categorically say that the three letters of admissions as to
the amount owing to the plaintiff by the defendants constituted
open letters or letters not based on „without prejudice‟ basis.

6
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

This meant that the defendants here had admitted to their

liability and thus it would be a fit and proper case for summary
judgment. The Federal Court in Ted Bates was also of the view
that the contents of the defendant‟s letter in appealing for an
extension of time to repay the sum should be considered as not
been written or made on the basis of without prejudice. Lee Hun
Hoe CJ (Borneo) who delivered the decision of the Federal
Court in Ted Bates aptly said at page 258 of the judgment:

The learned judge considered that, that letter should have

been regarded as written without prejudice. With respect,
we think he is wrong. This has no application to a case
where a man says he owes another a certain sum but
merely asks for time to repay the sum. The letter was not
even headed without prejudice. How could a letter written
in such a situation be said to be written under prejudice.
The question of prejudice has no application unless a
person is in dispute or in negotiation with another at the
time.” (penekanan dibuat oleh mahkamah ini)

Satu lagi kes yang dikemukakan oleh pihak plaintif untuk menunjuk
kepada mahkamah yang dikatakan telah menggunapakai prinsip
undang-undang yang sama (bahawa terdapat pengakuan yang nyata)
adalah Lien Chong Credit & Leasing Sdn. Bhd. v. Sri Saga Holdings
Sdn. Bhd & Ors [1997] 1 MLJ 367 di mana Mahkamah Rayuan
Malaysia dalam keputusannya ada menyebut seperti berikut:

“The learned judge said that the interest charged was

excessive. There is no affidavit by the first respondent to say
that the interest was excessive. The first respondent in fact
conceded in a letter dated 31.3.88 that the total amount
repayable to the appellant was RM740,000.00.

7
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

In our opinion, this is a plain and obvious case fo r summary

judgment. We accordingly allowed the appeal with costs and
entered judgment for appellant as prayed in the statement of
claim…” (penekanan dibuat oleh mahkamah ini)

Dalam perenggan 45 hujah plaintif, plaintif mengatakan bahawa :

dalam perbincangan yang diadakan di antara pihak plaintif dengan
pihak defendan dalam kes ini, perbuatan pengusikan tidak dinafikan
langsung dan diakui; dan/atau keduanya, pihak defendan hanya
mencuba meminta pengurangan atas sebab-sebab yang lain yang
bukannya kerana tidak bersetuju dengan cara pengiraan ataupun isu
pengusikan; dan/atau ketiganya, perbincangan yang telah diadakan
lebih menjurus kepada penerangan pengusikan dan pengiraan yang
dipersetujui oleh pihak defendan tersebut; dan/atau keempatnya, tiada
bukti bagi menyokong dakwaan defendan bahawa hanya terdapat
perbincangan penyelesaian yang bercanggah dengan bukti-bukti
bahawa terdapat pengakuan daripada defendan.

Plaintif merujuk mahkamah kepada keputusan Mahkamah Persekutuan

dalam kes Ted Bates (M) Sdn. Bhd. v. Balbir Singh Jholl [1979] 2
MLJ yang dalam keputusannya ada menyatakan seperti berikut:-

“Respondent admitted owing the money and asked for

time to repay. In a letter dated August 7, 1975, Messrs. Dulip
Singh & Co wrote to appellants and the second paragraph reads -

“We are instructed to state that our client is making

arrangements to repay the said sum of $250,000.00. However, he
shall be pleased if you will kindly permit him to settle the said
sum within a period of five years up on his undertaking to pay
interest on the said sum at the agreed rate.”

The learned judge considered that that letter should have

been regarded as written without prejudice. With respect, we

8
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

think he is wrong. This has no application to a case where a man

says he owes another a certain sum but merely asks for time to
repay the sum. The letter was not even headed without
prejudice. How could a letter written in such a situation be said
to be written under prejudice. The question of prejudice has no
application unless a person is in dispute or negotiation with
another at the time. In Hampden v. Wallis [1884] 27 Ch 251
although there was no formal admission in the pleadings or
affidavits that a trustee had received and held the money he was
ordered to bring the money into court upon admissions
contained in letters written before ac tion was brought that he
had received the money. See also Ellis v. Allen [1914] 1 Ch
904”.” (penekanan dibuat oleh mahkamah ini)

Selain daripada itu plaintif juga mengemukakan kes Rush & Tompkins
Ltd. v. Greater London Council and another [1998] 3 All ER 737
untuk menunjukkan bahawa ada kalanya bahan-bahan „tanpa prejudis‟
juga perlu dimasukkan dalam keterangan apabila keadilan kes
mewajarkannya. Perkara sedemikian adalah sepertimana diputuskan
dalam kes ini seperti berikut: -

“Nearly all the cases in which the scope of the without

prejudice rule has been considered concern the admissibility of
the evidence at trial after negotiations have failed. In such
circumstances no question of discovery arises because the
parties are well aware of what passed between them in the
negotiations. These cases show that the rule is not absolute and
resort may be had to the without prejudice material for a variety
of reasons when justice of the case requires.”

Bagi menjelaskan lagi perkara ini pihak plaintif telah memetik

keputusan dalam kes Unilever Plc v. The Procter & Gamble Co [2001]
1 All ER 783 yang telah menyenaraikan beberapa contoh keadaan

9
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

dimana prinsip „tanpa prasangka‟ boleh diketepikan dalam usaha

menegakkan keadilan :-

“Nevertheless, there are numerous occasions on which, despite

the existence of without prejudice negotiations, the without prejudice
rule does not prevent the admission into evidence of what one or both
of the parties said or wrote. The following are among the most
important instances:

1. As Hoffmann L J noted in the first passage set out

above, when the issue is whether without prejudice
communications have resulted in a concluded
compromise agreement, those communications are
admissible. Tomlin v. Standard Telephones and
Cables Ltd [1969] 3 All ER 201, [1969] 1 WLR 1378
is an example.

2. Evidence of the negotiations is also admissible to

show that an agreement apparently concluded
between the parties during the negotiations should
be set aside on the ground of misrepresentation,
fraud or undue influence. Underwood v. Cox [1912]
4 DLR 66, a decision from Ontario, is a striking
illustration of this.

3. Even if there is no concluded compromise, a clear

statement which is made by one party to
negotiations, and on which the other party is
intended to act and does in fact act, may be
admissible as giving rise to an estoppel…”.
(penekanan oleh mahkamah ini)

Mengikut plaintif sekiranya surat -surat yang dipersoalkan dalam kes

ini di teliti adalah jelas bahawa perbuatan pengusikan tidak dinafikan

10
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

langsung dan diakui. Sehubungan dengan itu plaintif merujuk

mahkamah kepada kes Tomlin v. Standard Telephones and Cables Ltd
[1969] 3 All ER 201 dimana dalam kes tersebut mahkamah telah
memutuskan sebegini:

“It seems to me quite possible that that might be the proper

result, but when the correspondence that I have read is looked
at, and in particular the letter of 20 December 1966 from the
plaintiff‟s solicitor, which states that a 50/50 basis has been
agreed as proposed by the insurance company on behalf of the
defendants “and accordingly this leaves only the question of
quantum to be disposed of” that was never contradicted or
rejected on behalf of the defendants. In four letters at least the
defendants‟ representatives, the insurance company‟s claim
manager, had referred to the agreement for 50/50 as an
“agreement”, and there is no suggestion that it was merely a step
in an eventual settlement to be reached. The correspondence
proceeds on the basis that there is an agreement for sharing
the liability 50/50, and that the plaintiff should be entitled to
recover 50 percent of whatever was the proper amount of
damages. In the face of the letters written by the representatives
of the defendants, I come to the conclusion that the proper
construction is that there was a definite and binding agreement
on a 50/50 basis and that, although certain negotiations were
entered into for the purpose of trying to agree the amount of
damages, the agreement as to the 50/50 basis stands and the
plaintiff is entitled to hold on to that agreement which was
reached. Accordingly, I would dismiss the appeal.” (penekanan
oleh mahkamah ini)

Dalam kes di mahkamah ini d efendan membantah ketiga-tiga surat

tersebut diguna dalam keterangan atas alasan defendan tidak pernah
pada bila-bila masa memberi kuasa kepada Tan Lee Choo untuk

11
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

membuat apa-apa pengakuan bagi pihak defendan yang telah

dikeluarkan secara tidak sah.

Defendan juga membantah atas alasan bahawa jumlah yang dituntut

oleh plaintif merupakan kiraan anggaran sahaja yang diragui oleh
defendan. Surat-surat itu juga dikatakan bersifat cadangan sahaja yang
tidak diterima oleh plaintif.

Walaupun perkataan „tanpa pra sangka‟ tidak dinyatakan secara

spesifik dalam ketiga-tiga surat tersebut mengikut defendan keadaan
surat-surat tersebut dikeluarkan memberi implikasi ia adalah
berdasarkan „tanpa pra sangka‟.

Atas dasar itu defendan memohon supaya perenggan 14 dan 17 dalam

Pernyataan Tuntutan yang membangkitkan berkaitan ketiga -tiga surat
ini dibatalkan.

Plaintif pula mengatakan defendan tiada sebarang asas untuk

membatalkan perenggan-perenggan 14 dan 17 Pernyataan Tuntutan
tersebut dan meminta mahkamah bergantung atas perenggan -
perenggan tersebut memandangkan juga kerana perenggan -perenggan
tersebut dikatakan sebagai tidak merupakan unsur kejutan (surprise)
terhadap defendan: Karuppannan a/l Ramasami & Anor v. Elizabeth
Jeevamalar Ponnampalam & Ors (Sundaram a/l Marappa Goundan &
Anor, interveners and Raya Realty, third party) and another appeal
[2010] 1 MLJ 156).

Mengikut plaintif, defendan telah gagal untuk memenuhi asas -asas

untuk menyokong permohonan di bawah Aturan 18 kaedah 19 (1)(b),
(c) ataupun (d) KKM 2012. Kes rujukan termasuklah Bandar Builder
Sdn. Bhd. v. United Malayan Banking Corporation Bhd. [1993] 3 MLJ
36.

12
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

Pihak plaintif mengatakan bahawa pernyataan -pernyataan di

perenggan 14 dan 17 Pernyataan Tuntutan plaintif bukanlah suatu
yang mengaibkan, remeh serta menyusahka n sepertimana yang
didakwa oleh defendan: Kes rujukan: Indah Desa Saujana Corp Sdn.
Bhd. & Ors v. James Foong Cheng Yuen, Judge, High Court Malaya
& Anor [2008] 2 MLJ 11.

Seterusnya plaintif berhujah bahawa defendan tiada sebarang asas

untuk mendakwa bahawa perenggan-perenggan tersebut menjejaskan,
menghalang atau melengahkan perbicaraan tindakan ini dengan adil .
Mengikut plaintif ianya adalah bersifat terang dan nyata serta adil.
Plaintif merujuk kepada mahkamah Aturan 18 kaedah 19 (1)(c) KKM
2012 (dari Malaysian Rules of Court 2012 An Annotation jilid 1
keluaran Lexis Nexis di ms 51) yang mencatatkan bahawa, “ A
pleading is embarrassing where it is not clear what is being
pleaded….”.

Keadaan ini tidak berkaitan dengan kedudukan kes ini.

Akhirnya plaintif mengatakan bahawa defendan gagal untuk

menunjukkan bahawa perenggan-perenggan dalam Pernyataan
Tuntutan tersebut merupakan suatu penyalahgunaan proses mahkamah.
Plaintif merujuk kepada mahkamah Aturan 18 kaedah 19(1)(d) KKM
2012 (juga dari Malaysian Rules of Court 2012 An Annotation di ms
42) yang mencatatkan bahawa, “Pleadings must be hopeless, baseless
or without foundation in law or in equity, or must be an abuse of the
process of the court before they can be struck out under this rule. ” “In
seeking to strike out on grounds of abuse of process under RHC O . 18
r. 19 (1)(d), the defendant must satisfy the test of proving that the
claim is obviously unsustainable…”.

13
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

Dalam menimbang perkara ini mahkamah ambil perhatian

bahawa: terdapat kepastian dalam keadaan-keadaan contoh
seperti berikut:-

Dalam kes Tomlin v. Standard Telephones and Cables Ltd (supra)

keputusan mahkamah adalah berdasarkan dapatannya yang jelas yang
mengatakan,

“I come to the conclusion that the proper construction is

that there was a definite and binding agreement on a 50/50
basis and that, although certain negotiations were entered into
for the purpose of trying to agree the amount of damages, the
agreement as to the 50/50 basis stands and the plaintiff is
entitled to hold on to that agreement which was reached”.
(penekanan oleh mahkamah ini)

Dalam kes Bank Negara Malaysia v. Mohd Ismail & Ors (supra)
Mahkamah Agung dalam keputusannya ada menyebut bahawa keadaan
dalam kes itu terdapat, „ unequivocal admission of liability under
the scholarship agreement to pay the appellants $70,000.00 for
breach of contract. Liability was admitted without qualification, and
only the mode of payment was in dispute‟.

Dalam kes HSBS Bank Malaysia Bhd v. LH Timber Products Sdn. Bhd.
& Ors (supra) keputusan mahkamah menunjukkan, „The defendants
had admitted to the amount owing to the plaintiff‟.

Dalam kes Lien Chong Credit & Leasing Sdn. Bhd. v. Sri Saga
Holdings Sdn. Bhd & Ors (supra) yang mana Mahkamah Rayuan
Malaysia telah mengambil kira bahawa, „The first respondent in fact
conceded in a letter dated 31.3.88 that the total amount repayable to
the appellant was RM740,000.00‟.

14
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

Fakta dalam kes Ted Bates (M) Sdn. Bhd. v. Balbir Singh Jholl
(supra) yang diputuskan oleh Mahkamah Persekutuan menunjukkan
bahawa, “Respondent admitted owing the money and asked for time
to repay. In a letter dated August 7, 1975, Messrs. Dulip Singh & Co
wrote to appellants and the second paragraph reads -

“We are instructed to state that our client is making

arrangements to repay the said sum of $250,000.00. However,
he shall be pleased if you will kindly permit him to settle the
said sum within a period of five years upon his undertaking to
pay interest on the said sum at the agreed rate.” (penekanan
oleh mahkamah ini).

Dalam Hampden v. Wallis (supra) para hakim mendapati terdapat

pengakuan yang ditulis dalam surat -surat sebelum tindakan mahkamah
dimulakan bahawa wang telah diterima sepertimana berlaku dalam kes
Ellis v. Allen [1914] 1 Ch 904 yang telah dirujuk oleh mahkamah
tersebut.

Mahkamah mendapati dalam semua kes -kes otoriti yang dikemukakan

oleh pihak plaintif wujud salah satu atau lebih keadaan-keadaan yang
menunjukkan ciri-ciri yang dianjurkan dalam kes Unilever Plc v. The
Procter & Gamble Co. Dalam kes ini terdapat perbincangan
penyelesaian dan kandungan penulisan/catatan mengenainya diterima
dalam keterangan mahkamah walaupun ianya memprejudiskan pihak
lawan. Ciri-ciri seperti yang dianjurkan dalam kes Unilever Plc
(supra) adalah:

1. Komunikasi yang memprejudiskan pihak lawan tetapi ianya

merupakan „concluded compromise agreement’;

2. Di mana terdapat misrepresentasi (salah nyataan), fraud,

ataupun pengaruh tidak wajar (undue influence);

15
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

3. Di mana satu pihak dalam perbincangan telah membuat

pernyataan yang jelas yang mana pihak yang lagi satu itu
telah bertindak di atasnya. Dalam bahasa asalnya disebut
seperti berikut: „a clear statement which is made by one
party to negotiations, and on which the other party is
intended to act and does in fact act, may be admissible as
giving rise to an estoppel‟.

Merujuk kembali kepada kes di mahkamah ini surat -surat yang

dipertikaikan bukanlah yang dimaksudkan sebagai „concluded
compromise agreement‟. Seba liknya merupakan tawaran-tawaran yang
tidak diterima oleh pihak plaintif.

Surat-surat tersebut tidak dikemukakan kepada mahkamah untuk

diteliti tetapi dari apa yang hujahkan oleh pihak plaintif , dalam
perbincangan yang diadakan di antara pihak plaintif de ngan pihak
defendan perbuatan pengusikan tidak dinafikan langsung oleh pihak
defendan.

Mahkamah tidak dapat membuat keputusan daripada hujah ini bahawa

dalam keadaan ini bermaksud defendan telah membuat pengakuan
bahawa pihak defendan telah melakukan pengusikan seperti yang
didakwa oleh plaintif. Mahkamah mengambil p erhatian bahawa
melalui afidavitnya, hujahnya dan permohonan ini defendan
mempertikaikan bahawa ia telah membuat pengakuan yang
dipersetujui hasil perbincangan penyelesaian dengan plaintif.

Mahkamah mendapati dalam kes di mahkamah ini tidak ada perjanjian

persetujuan yang jelas antara kedua -dua pihak tentang jumlah yang
dikatakan perlu dibayar kepada plaintif oleh defendan; tidak terdapat
pengakuan yang jelas dalam surat -surat atas tuntutan plaintif
sepertimana berlaku dalam otoriti-otoriti yang dikemukakan oleh
plaintif; tidak terdapat perjanjian ataupun kontrak yang jelas dimana
defendan mengakui ia telah memungkiri terma -termanya sepertimana

16
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

yang dapat dilihat daripada otoriti-otoriti yang dikemukakan oleh

pihak plaintif; tidak dibangkitkan unsur -unsur misrepresentasi, fraud
ataupun pengaruh tidak wajar yang dibuktikan ataupun didakwa
terhadap defendan yang mewajarkan defendan mengemukakan surat-
surat yang dipersoalkan bagi tujuan mencari kebenaran dan keadilan;
dan tidak wujud keadaan dimana plaintif telah mengambil tindakan
berikutan „a clear statement which is made by one party to
negotiations, and on which the other party is intended to act and does
in fact act‟ sepertimana yang disebut dalam kes Unilever Plc (supra).

Sehubungan dengan alasan-alasan seperti yang tersebut di atas itu

mahkamah ini bersetuju dengan pihak defendan bahawa mengikut
fakta dan keadaan khusus dalam kes ini, surat-surat tersebut hanya
merupakan cadangan penyelesaia n yang tidak dimaksudkan untuk
diterima oleh mahkamah sebagai keterangan.

Merujuk kepada kandungan afidavit-afidavit, hujah dari kedua -dua

pihak serta otoriti-otoriti yang dikemukakan, dan setelah diberi
pertimbangan yang mendalam, mahkamah mendapati surat-surat
tersebut wajar diklasifikasikan sebagai „tanpa prasangka‟ dan tidak
patut dimasukkan dalam keterangan. Ianya akan mengaibkan defendan
di bawah Aturan 18 kaedah 19 (1) (c) KKM 2012, ianya akan
memprejudiskan defendan, dan akan menjejaskan pencapaian keadilan
dalam kes ini.

Atas alasan-alasan di atas mahkamah telah membenarkan permohonan

defendan dalam Lampiran 9, dengan kos dibayar kepada defendan
sebanyak RM5,000.00.

Perintah juga telah diberi supaya Alokatur sebanyak 4% atas jumlah

kos RM5000.00 tersebut dibayar oleh defendan sebelum perintah
termeterai tersebut dikeluarkan oleh mahkamah.

Bertarikh: 8 JUN 2017

17
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

(SITI KHADIJAH S HASSAN BADJENID)

Hakim
Mahkamah Tinggi Malaya di Melaka

KAUNSEL:

Bagi pihak plaintif - Faizah Khamurdin; T/n Azmi & Assoc

Peguambela & Peguamcara
Suite 6.03 Tingkat 6
Menara Keck Seng
203 Jalan Bukit Bintang
55100 Kuala Lumpur.

Bagi pihak defendan - Lai Chee Meng; T/n CM Lai & Partners
Peguambela & Peguamcara
No. 7, Tingkat 1
Jalan Orkid
28400 Mentakab
Pahang Darul Makmur.

Kes-kes yang dirujuk:

Hadi bin Hassan v. Suria Records Sdn. Bhd. & Ors [2005] 3 MLJ 522

Desaru Sdn. Bhd & Anor v. Wang Ah Yu & Ors [1999] 5 MLJ 449

Bank Negara Malaysia v. Mohd Ismail & Ors [1972] 1 MLJ 400

HSBS Bank Malaysia Bhd v. LH Timber Products Sdn. Bhd. & Ors
[2005] 6 MLJ 625

Lien Chong Credit & Leasing Sdn. Bhd. v. Sri Saga Holdings Sdn.
Bhd & Ors [1997] 1 MLJ 367

Ted Bates (M) Sdn. Bhd. v. Balbir Singh Jholl [1979] 2 MLJ

18
[2017] 1 LNS 938 Legal Network Series

Rush & Tompkins Ltd. v. Greater London Council and another [199 8]
3 All ER 737

Unilever Plc v. The Procter & Gamble Co [2001] 1 All ER 783

Tomlin v. Standard Telephones and Cables Ltd [1969] 3 All ER 201

Karuppannan a/l Ramasami & Anor v. Elizabeth Jeevamalar

Ponnampalam & Ors (Sundaram a/l Marappa Goundan & Anor,
interveners and Raya Realty, third party) and another appeal [2010]
1 MLJ 156

Bandar Builder Sdn. Bhd. v. United Malayan Banking Corporation

Bhd. [1993] 3 MLJ 36

Indah Desa Saujana Corp Sdn. Bhd. & Ors v. James Foong Cheng
Yuen, Judge, High Court Malaya & Anor [2008] 2 MLJ 11

Perundangan yang dirujuk:

Akta Keterangan 1950, s. 23

Kaedah-Kaedah Mahkamah 2012, A. 18 k. 19 (1)(b), (c), (d)

19