Subkonflik

Bantuan pembangunan antarabangsa untuk menangani konflik telah dipandu oleh beberapa
anggapan yang meluas mengenai sifat konflik, dan hubungan antara keganasan dan
pembangunan. Andaian pertama adalah bahawa pertumbuhan ekonomi akhirnya akan membawa
kepada pengurangan konflik ganas, dan prospek peningkatan kemakmuran ekonomi adalah cukup
untuk membuat pelaku bersenjata mengakhiri penggunaan keganasan mereka. Andaian kedua
adalah bahawa keganasan adalah akibat langsung dari keupayaan negara yang lemah, dan penawar
utama untuk konflik adalah untuk memperkuat kerajaan, memperluaskan kehadirannya ke kawasan
persisian, dan menopang legitimasi dan kewibawaannya di kalangan penduduk yang terjejas oleh
konflik. Anggapan ketiga ialah kemiskinan dan kemunduran merupakan sumber utama konflik, dan
peningkatan akses kepada pembangunan di kawasan konflik akan mengurangkan sokongan terhadap
keganasan bersenjata.
Di kawasan konflik subnasional di Asia, terdapat alasan yang baik untuk mempersoalkan semua
anggapan ini. Walaupun berdekad-dekad pertumbuhan ekonomi dan tahap pembangunan dan
kemakmuran yang semakin meningkat, konflik sub-nasional masih meluas di seluruh Asia Selatan
dan Tenggara. Walaupun kerajaan-kerajaan Asia telah berkembang lebih maju, memperkuat
kehadiran mereka di kawasan-kawasan konflik, dan dalam banyak kes, membangun sistem
demokrasi yang lebih terbuka, rintangan kekerasan terhadap kehadiran negeri masih menjadi
pendorong utama konflik.
Bab ini meneroka ciri-ciri utama konflik subnasional di Asia, dan menjelaskan mengapa wilayah-
wilayah ini seolah-olah menentang kebijaksanaan konvensional.
2.1 Menentukan konflik subnasional
Walaupun terdapat banyak jenis konflik dalaman, kajian ini memberi tumpuan kepada konflik
bersenjata atas kawalan wilayah di dalam negara berdaulat. Ini jenis konflik dalaman biasanya
didorong oleh pergerakan ethno-nasionalis, berpunca daripada etnik minoriti yang tinggal di wilayah
yang terkena konflik. Dalam kebanyakan kes, ini adalah konflik asimetri, umumnya antara kerajaan
pusat (atau sekutunya dan ejennya di kawasan konflik) dan sekumpulan pelaku bersenjata yang
kononnya mewakili kumpulan identiti tertentu (etnik, agama, suku / suku) yang tinggal di kawasan
yang terkena konflik. Dalam kebanyakan kes, ciri-ciri yang menentukan konflik adalah kehadiran
gerakan politik bersenjata dengan motivasi ethno-nasionalis yang mencari pemerintahan yang lebih
tinggi melalui peningkatan autonomi politik dari kerajaan pusat, kawalan lebih besar terhadap
sumber-sumber tempatan dan aktiviti ekonomi, atau secara terang-terangan pemisahan.
Persekitaran konflik sangat rumit, terutamanya dalam kes-kes keresahan etno-nasionalis yang
panjang. Walaupun perjuangan etno-nasionalis mungkin penjelasan yang paling biasa bagi konflik
sub-nasional yang teratur , 20sumber keganasan yang bertindan biasanya boleh dikenalpasti. Konflik
menegak antara pelaku negeri dan bukan negara sering berpotongan dengan, dan kadang-kadang
menguatkan, bentuk-bentuk perselisihan masyarakat yang mendatar, seperti konflik berasaskan
kaum atau kekerasan jenayah. Walaupun konflik ini cenderung mempunyai naratif yang sederhana
dan diakui secara meluas (yang mencerminkan konflik negara-minoriti), dinamika yang mendasari
sering melibatkan perjuangan kuasa tempatan yang meluas, hubungan sosial yang rumit, dan
insentif untuk orang menggunakan keganasan.21 beberapa kes, sumber keganasan baru antara
pelakon tempatan boleh muncul dari masa ke masa akibat ketidakstabilan yang dijana oleh konflik
berpanjangan antara pelakon negeri dan bukan negeri.
Akibatnya, definisi bagi konflik sub-nasional merangkumi konflik negara-minoriti menegak serta
konflik mendatar antara pelakon tempatan.
Konflik subnasional - Konfrontasi bersenjata menguasai wilayah sub-nasional dalam negara
berdaulat, di mana gerakan pembangkang menggunakan keganasan untuk bertanding untuk pihak
berkuasa politik tempatan, dan secara kononnya, pemerintahan sendiri lebih besar untuk penduduk
tempatan. Keganasan bersenjata mungkin mengambil banyak bentuk, kerana persaingan antara elit
tempatan dan keganasan antara kaum mungkin berkait rapat dengan konflik minoriti negara.
Konflik sub-nasional perlu dibezakan daripada konflik dalaman untuk mengawal kerajaan pusat. Di
Asia, bentuk konflik yang terakhir ini adalah lebih biasa semasa Perang Dingin (19471991), sebagai
gerakan kiri, gerakan ideologi bermotivasi tersebar luas di Selatan dan Asia Tenggara. Hari ini, hanya
sedikit konflik ideologi ini, terutamanya di Filipina dan India, serta di Nepal hingga tahun 2006.
Konflik-konflik ini mungkin mengambil beberapa ciri-ciri konflik sub-nasional, dan sering tertumpu di
kawasan-kawasan terpencil yang tinggal di komuniti minoriti. Walau bagaimanapun, matlamat
politik konflik dalaman ideologi jelas dibezakan daripada konflik sub-negara iaitu mengendalikan,
atau mereformasi, kerajaan pusat.
Konflik berlarutan
Terdapat bukti yang semakin meningkat bahawa panjang purata konflik int ernal semakin
meningkat. Konflik etnik, khususnya, adalah lebih lama daripada bentuk-bentuk konflik yang
lain. Satu penjelasan mengenai tempoh konflik dalaman yang semakin panjang adalah bahawa ia
adalah hasil daripada norma dalam sistem antarabangsa moden yang menghalang penarikan semula
sempadan antarabangsa. Sistem antarabangsa secara amnya enggan mengiktiraf wilayah-wilayah
yang ingin memisahkan dari negara-negara berdaulat dan, akibatnya, kawasan-kawasan yang pecah
biasanya mendapati diri mereka dalam kebuntuan konflik g-berjalan.
Laporan Pembangunan Dunia 2011 berhujah bahawa keganasan sering Berulang, dan bahawa onsets
konflik baru semakin timbul di negara-negara yang mempunyai sejarah baru-baru ini conflict.26
ganas Peratusan konflik baru (atau keganasan onsets) di negara-negara yang mempunyai sejarah
sebelum konflik ganas mempunyai telah meningkat sejak 50 tahun yang lalu. Dalam dekad selepas
2000, kira-kira 90% daripada semua konflik baru muncul di negara-negara dengan sejarah konflik
yang terdahulu.
Penyelidikan mengenai konflik sub-nasional di Asia membawa kepada kesimpulan yang sama-
bahawa keganasan cenderung menumpukan perhatian di negara-negara yang telah melihat konflik
sebelum ini. Namun, analisis juga menunjukkan bahawa permulaan konflik sub-nasional baru di Asia
dapat ditakrifkan dengan tepat sebagai kemunculan semula konflik yang sedia ada. Keadaan
sedemikian dirujuk dalam sastera sebagai konflik yang lama atau 'berselang-
seling'.27 Dalam kebanyakan kes yang diperiksa dalam kajian ini, wabak baru keganasan (atau
peningkatan keganasan intensiti rendah) mempunyai sambungan langsung ke pusingan sebelumnya
keganasan .Onset konflik baru biasanya berkongsi beberapa ciri asas dengan konflik awal,
terutamanya mengenai watak politik kumpulan yang menentang negara. Sebagai contoh, rungutan
yang dinyatakan dan rasional politik pembangkang bersenjata cenderung konsisten antara pusingan
keganasan. Kumpulan etnik yang sama (dan puak atau puak dalam kumpulan ini) cenderung
membentuk nukleus politik dalam keganasan berikutnya. Di samping itu, dasar atau amalan yang
sama dari kerajaan pusat dan sekutunya yang mengilhamkan generasi pemberontak yang terdahulu,
cenderung memberi inspirasi dan menggerakkan pemberontak hari ini dengan cara yang sama.
Penemuan ini menyokong kes bahawa wabak baru adalah sebahagian daripada konflik jangka
panjang. Keganasan keganasan menunjukkan bahawa konflik itu muncul semula selepas tempoh
dorman, walaupun penggerak, ancaman, dan kekerasan intensiti rendah (sering disalahtafsirkan oleh
pihak berkuasa tempatan sebagai aktiviti jenayah) mungkin aktif dalam tempoh
interim. Menganalisis aktiviti konflik (atau kehadiran) semata-mata atas dasar keganasan binari /
tidak ada keganasan boleh mengaburkan kepelbagaian kaedah yang digunakan oleh pelaku
konflik.28 "Ketiadaan keganasan, misalnya, boleh mencirikan beberapa situasi yang berbeza: ini
mungkin menunjukkan ketidakhadiran lengkap daripada konflik, atau ia mungkin bermakna pelaku
dalam konflik menggunakan mana-mana beberapa strategi yang tidak ganas untuk mencapai
matlamat mereka. "29 Dengan mengkonfigurasi jeda sementara dalam keganasan dengan
penamatan konflik, seseorang boleh menyalahkan kemunculan semula keganasan sebagai satu
fenomena baru, dan merindui perjuangan yang berterusan, di bawah radar, yang telah ditentukan
selama bertenang.
Penemuan penyelidikan menunjukkan bahawa konflik subnasional cenderung menunjukkan pola
persaingan politik yang agak konsisten atau artikulasi keluhan sejak pembentukan negara-negara
moden (iaitu, lewat 1940-an hingga pertengahan 1960-an). Rungutan dan bentuk persaingan yang
sama tetap dalam tempoh masa yang panjang, walaupun pelakon konflik utama mungkin
berubah. Walaupun tahap keganasan boleh naik dan turun dari masa ke masa, faktor politik yang
mengekalkan konflik biasanya tidak berubah, merangkumi generasi pemberontak dan gerakan
penentangan. Sebagai contoh, dalam kes selatan Thailand, terdapat sekurang-kurangnya tujuh
pusingan eskalasi sejak 110 tahun yang lalu, termasuk 1903, 1922-1923, 1947-1948, akhir 1960-an,
1975, 1979-1981, dan 2004 hingga sekarang.30 Kebanyakan permintaan politik oleh kumpulan-
kumpulan pemberontak dan pemimpin politik dari kaum Melayu- Kaum minoriti Islam kembali ke
petisyen 1947 kepada Kerajaan Thailand oleh Haji Sulong , seorang pemimpin tempatan. Dalam
konflik yang paling berlarut-larut, konteks politik juga berubah menjadi lebih kompleks dengan
persaingan baru dan sub-konflik yang muncul, yang seterusnya memupuk konflik.
Populasi minoriti etnik di kawasan persisian
Konflik sub-nasional terutamanya ditemui di kawasan pedalaman, sempadan negara yang menjadi
penduduk etnik minoriti dengan sejarah pemerintahan sendiri yang autonomi. Kesemua 26 konflik
subnasional etnasional yang dikenal pasti dalam Jadual 2.2 ditemui di sepanjang sempadan
antarabangsa atau sempadan maritim.
Penduduk di kawasan ini selalu memiliki identiti etnik yang berbeza yang sebelum penubuhan
negara moden, seringkali oleh beberapa ratus tahun. Contohnya, dalam analisis
konflik Fearon dan Laitin mengenai konflik "anak-anak tanah", mereka mendapati konflik etnik
semakin meningkat sejak tahun 1945, seperti yang ditunjukkan dalam jadual 2.1. Dalam tempoh
2000-08, 100% peperangan syaitan baru diklasifikasikan sebagai konflik
etnik.32Kebanyakan populasi etnik minoriti ini berada di bawah tekanan dari penghijrahan
kumpulan etnik lain di negara ini, yang sering dipromosikan (atau dibiarkan ) oleh kerajaan
pusat. Fearon dan Laitin mendapati masalah ini tersebar luas di Asia. Lebih separuh daripada
peperangan saudara etnik baru (51.6%) sejak 1945 telah ditemui di Asia.
Populasi minoriti yang tinggal di kawasan konflik subnasional sering tertakluk kepada serangan yang
berpanjangan pada identiti mereka yang menyumbang kepada persepsi ketidakadilan
mereka. Serangan tersebut agak kerap dasar didorong seperti dasar bahasa, kriteria
kewarganegaraan dan akses diskriminasi kepada aset produktif, termasuk tanah dan kredit, antara
others.33 diskriminasi ini terus memberi makan naratif antara generasi ketakutan dan rasa tidak
percaya negeri ini, dan terutamanya institusi keselamatan dan keadilannya.
2.2 Konflik sub-nasional di Asia sejak tahun 1992
Sejak 1992, terdapat 26 konflik subnasional aktif di Asia. Jadual 2.2 menyediakan senarai konflik
yang telah dimasukkan dalam kajian ini.
Pasukan penyelidikan mengenal pasti konflik ini menggunakan proses penghapusan
sistematik. Seluruh Asia, ada puluhan konflik kecil dan negeri yang direkodkan dalam tahun tertentu,
jadi penting untuk memilih hanya konflik yang sesuai dengan definisi kajian ini. Pasukan penyelidikan
bergantung kepada tiga sumber yang mantap - Dataset Konflik Bersenjata Uppsala (UACD),
Barometer Konflik Heidelberg (HCB), dan projek Minoriti di Risiko (MAR). Konflik individu telah
dimasukkan ke dalam kajian ini jika didapati dalam sekurang-kurangnya dua daripada tiga dataset
tersebut. Konflik yang dipilih hanya termasuk yang telah aktif pada satu ketika dalam 20 tahun yang
lalu (1992-2012), dan terletak di Selatan atau Asia Tenggara.34
Data-data ini mempunyai beberapa perbezaan penting yang membantu membentuk asas empirikal
yang kuat untuk senarai konflik sub-nasional. UACD menggunakan ambang 25 kematian yang
berkaitan dengan pertarungan setiap tahun, dan kehadiran pertikaian politik (iaitu pertikaian ke atas
kerajaan dan / atau wilayah) antara dua pihak bersenjata.35 HCB menggunakan kaedah
berorientasikan proses yang menetapkan tahap intensiti konflik berdasarkan tindakan konkrit oleh
pelaku konflik dan komunikasi di antara mereka.36 HCB terus mengesan konflik semasa kekerasan
intensiti rendah, sedangkan UACD memerlukan tahap minima kematian batal . The dataset MAR
mengenal pasti kumpulan-kumpulan etno-politik yang berada di bawah ancaman dari kerajaan atau
puak-puak etnik lain, dan / atau telah menganjurkan diri untuk mempertahankan bersama
kepentingan mereka, sering dengan cara bersenjata.37 Kombinasi ini memastikan bahawa konflik
yang termasuk dalam senarai ini cukup besar untuk memenuhi kriteria ketiga-tiga dataset ini yang
memilih konflik (atau kumpulan konflik) berdasarkan ciri-ciri yang sangat relevan dan sedikit
tersendiri.
Masalah yang meluas di Asia
Konflik sub-nasional mempengaruhi 50% negara-negara di Asia Selatan dan Asia Tenggara dari tahun
1992 hingga 2012. Peta dalam Rajah 2.1 menunjukkan lokasi 26 konflik sub-nasional yang dikenal
pasti melalui proses pemilihan kajian ini.
Secara individu, kawasan-kawasan konflik ini secara amnya perifer kepada kehidupan politik dan
ekonomi negara. Kesemua 26 kawasan konflik terletak di sepanjang sempadan tanah atau maritim
antarabangsa. Konflik sub-nasional biasanya ditemui di kawasan persisian, jauh dari pusat
pertumbuhan ekonomi dan modal politik negara masing-masing. Sebagai contoh, jarak dari Bangkok
ke kawasan konflik selatan Thailand adalah kira-kira 1,000 km, menjadikannya rantau paling jauh di
seluruh Thailand. Dua bandar modal asing lebih dekat ke Bangkok daripada Pattani . Aceh dan
Papua, masing-masing 2,700 dan 3,700 kilometer , adalah wilayah paling jauh dari Jakarta. Jakarta
lebih dekat dengan setiap ibu kota di Asia Tenggara daripada Jayapura di Papua. Tiada kes pemimpin
politik dari kawasan konflik sub-nasional yang naik ke ketua negara, dan hanya sedikit yang menjadi
menteri kabinet, dan pegawai kanan tentera.
Namun begitu, kawasan konflik subnasional merangkumi penduduk dan wilayah yang sangat
besar. Berdasarkan data banci terkini dari 10 negara, lebih daripada 131 juta orang tinggal di
kawasan yang terlibat dalam konflik ini. Rata-rata, penduduk di kawasan konflik sub-nasional adalah
kira-kira 6.5% penduduk negara. Begitu juga, dengan pengecualian Myanmar / Burma , 39 wilayah
yang terjejas adalah di bawah 20% daripada wilayah negara (16.6%, secara purata). Namun, secara
keseluruhan, konflik sub-nasional mempengaruhi 1.76 juta km2, yang merupakan wilayah yang
hampir dengan Indonesia, dan wilayah yang jauh lebih banyak daripada semua negara yang rapuh di
Asia, digabungkan.
Walaupun konflik sub-nasional terdapat di banyak tempat di dunia, Asia mempunyai jumlah konflik
yang tertinggi, dan konflik yang paling lama. Rajah 2.2 menunjukkan jumlah konflik sub-nasional
yang aktif di empat wilayahutama (Asia, Afrika, Eropah, dan Timur Tengah) sejak tahun 1946. Dalam
tempoh 65 tahun ini, Asia mempunyai lebih banyak konflik subnasional daripada seluruh dunia yang
digabungkan di 55 dari 65 tahun, dan mempunyai bilangan tertinggi konflik subnasional sejak tahun
1949.
Berbanding dengan kawasan-kawasan lain, konflik sub-negara Asia lebih lama lagi. Jadual 2.4
menunjukkan tempoh purata, berdasarkan data UACD untuk 1946-2011. Konflik Asia jenis ini hampir
hampir dua kali ganda selagi purata global .
Di Asia, konflik sub-nasional adalah bentuk konflik bersenjata yang paling umum sejak tahun 1955.
Rajah 2.3 menunjukkan bilangan konflik aktif dengan 25 atau lebih kematian pertempuran bagi
setiap tahun sejak 1946. Angka ini menunjukkan bahawa konflik sub-nasional telah jauh lebih besar
daripada mana-mana bentuk konflik yang lain. Sebagai perbandingan, Rajah 2.4 menunjukkan data
yang sama untuk Afrika. Konflik dalaman (dan antarabangsa) terhadap kerajaan pusat lebih kerap
daripada konflik sub-nasional.
Mengukur tempoh dan konflik yang aktif
Sebagaimana yang telah dinyatakan, konflik sub-nasional di Asia cenderung menjadi konflik yang
paling lama di dunia, walaupun tahap keganasan mungkin berubah-ubah di antara intensiti tinggi
dan relatif tenang.Kebanyakan konflik akan melalui tempoh dorman, di mana tahap keganasan
menurun kepada tahap yang sangat rendah. Walau bagaimanapun, seperti yang dinyatakan dalam
Bab 3, tahap keganasan yang rendah tidak semestinya bermaksud bahawa konflik itu tidak
aktif. Sekalipun keganasan itu terhenti untuk tempoh, banyak dinamika konflik utama masih ada,
dan faktor-faktor teras politik, sosial dan ekonomi yang memacu konflik masih tetap konsisten dari
masa ke masa.
Apakah konflik "aktif"? Seperti yang dibincangkan di atas, menurut definisi UACD, konflik yang aktif
adalah satu dengan lebih daripada 25 kematian yang berkaitan dengan pertempuran dalam satu
tahun. Walau bagaimanapun, kajian ini berpendapat bahawa konflik sub-nasional kekal aktif
sehingga terdapat penolakan konflik yang jelas, sama ada melalui perjanjian damai
atau kemenangan ketenteraan oleh satu pihak.43 Sebagai hasilnya, terdapat dua kaedah yang
berbeza untuk mengira tempoh konflik, dan bilangan konflik aktif. Kaedah pertama mendefinisikan
sebagai aktif, hanya konflik dengan lebih daripada 25 kematian yang berkaitan dengan pertempuran
dalam setahun. Dengan menggunakan definisi ini, bilangan konflik aktif adalah jauh lebih rendah,
dan tempoh konflik tidak jelas, dengan pelbagai tempoh konflik aktif yang terputus-putus. Definisi
kedua menganggap bahawa konflik adalah aktif dari kejadian ganas utama pertama sehingga
terdapat pemberhentian yang jelas terhadap konflik.44 Kajian ini berpendapat bahawa bergantung
pada kaedah pertama risiko sangat melebihkan onsets konflik baru, sementara glossing selama
jangka panjang, sifat keganasan berterusan dalam konflik rendah intensiti.45 Rajah 2.5
menggambarkan perbezaan antara kedua-dua kaedah pengiraan tempoh konflik. Garis biru yang
berasaskan Uppsala Dataset Konflik Bersenjata, menunjukkan bilangan konflik dalaman aktif
berdasarkan 25 atau lebih kematian berkaitan pertempuran setiap tahun. Garis merah menunjukkan
bilangan purata konflik dalaman yang aktif berdasarkan ketiadaan pemberhentian yang jelas.
Kaedah kedua (tiada pemberhentian konflik subnasional) menunjukkan beberapa trend yang
menarik. Pertama, berdasarkan kaedah ini, tempoh purata 26 konflik sub-nasional di Asia adalah
45.2 tahun. Berdasarkan kaedah analisis ini, lebih daripada 85% konflik ini telah bertahan lebih lama
daripada generasi (kira-kira 20 tahun), dengan 10 konflik berterusan selama lebih dari 60 tahun (atau
tiga generasi).
Selain itu, data menunjukkan konflik subnasional yang dramatik dan mantap dari akhir 1940-an
hingga awal 1990-an. Selama 20 tahun sejak tahun 1992, terdapat pengurangan secara beransur-
ansur dalam jumlah konflik subnasional yang aktif di Asia dari 24 hingga 21. Selama tahun 1990-an
dan 2000-an, hanya tiga konflik sub-nasional telah bermula di Asia, dan terdapat lima penghentian
jelas.
Terdapat pengurangan ketara dalam bilangan konflik subnasional baru selama 20 tahun, dan
beberapa peningkatan dalam usaha untuk menyelesaikan konflik secara kekal ini. Hanya salah satu
daripada akhir konflik ini (Sri Lanka) melalui kemenangan ketenteraan secara langsung. Selebihnya
telah dicapai
melalui rundingan damai yang berjaya, termasuk Aceh, Tracts Chittagong Hill, dan Bougainville,
sementara Timor Timur dibenarkan membuat negara merdeka baru.
2.3 Tahap keganasan
Kebanyakan konflik sub-nasional mempunyai kekerasan intensiti rendah, dengan tempoh intensiti
yang tinggi. Dalam hampir semua kes, konflik subnasional sangat tidak simetri dengan pihak kerajaan
yang mempunyai keupayaan ketenteraan yang jauh lebih baik.47 Sebagai hasilnya, kumpulan bukan
kerajaan bersenjata cenderung menggunakan taktik gerila yang sememangnya rendah intensiti.
Pada tahun 2011, majoriti 26 konflik sub-nasional adalah rendah ke tahap sederhana. Jadual 2.5
menunjukkan konflik yang termasuk dalam kajian ini diklasifikasikan pada kontinum dari pertikaian
yang tidak ganas kepada peperangan, berdasarkan Barometer Konflik Heidelberg. Hampir 70% (18
dari 26) konflik dikategorikan sebagai "Krisis tanpa kekerasan (tahap 2)" atau "Krisis Kekerasan
(tahap 3)", dengan hanya tiga konflik yang disenaraikan sebagai "Perang Terhad" atau "Perang".
Walaupun tahap keamatan yang rendah, konflik sub-nasional adalah bentuk konflik yang paling
mematikan di Asia. Sejak tahun 1946, konflik sub-nasional telah membunuh lebih daripada 1.35 juta
orang. Dari tahun 1999 hingga 2008 , 49 konflik sub-nasional membunuh lebih banyak orang di Asia
daripada setiap bentuk konflik yang digabungkan (sejumlah 94,907 kematian yang berkaitan dengan
pertempuran) .50
Corak kematian yang berkaitan dengan pertempuran di Asia kontras dengan orang-orang di kawasan
lain. Rajah 2.7 di bawah membandingkan pengagihan kematian yang berkaitan dengan pertempuran
oleh jenis konflik di Asia, dengan pengedaran serupa untuk Afrika dan seluruh dunia. Di Asia, konflik
sub-nasional adalah punca terbesar kematian yang berkaitan dengan pertempuran, sedangkan di
Afrika, ia adalah yang terendah. Selain itu, berbanding dengan purata global, Asia mempunyai
peratusan kematian yang lebih tinggi daripada konflik sub-nasional. Konflik sub-nasional di Asia
menyumbang hampir separuh (46%) daripada semua kematian berkaitan pertempuran dalam konflik
sub-nasional di dunia.
Dalam konflik intensiti rendah, sering sukar bagi pemerhati luar untuk menganggarkan tahap
ketidakamanan dan risiko. Bagaimanapun, data mengenai jenayah dan penyebab kematian daripada
konflik subnasional membantu menggambarkan ketidakamanan. Sebagai contoh, di selatan
Thailand, penduduk tempatan adalah 3 kali lebih mungkin mati akibat kematian ganas daripada
penduduk di seluruh Thailand, dan 7 kali lebih besar daripada penduduk di ibu negara, Bangkok.51
Statistik statistik juga menunjukkan bahawa kadar kekerasan jenayah jauh lebih tinggi di kawasan
konflik. Pada tahun 2010, kawasan konflik selatan Thailand mencatatkan 4 kali purata kebangsaan
bagi jenayah ganas yang dilaporkan, dan hanya 1 dari 7 kes yang dilaporkan membawa kepada
penangkapan. Mindanao adalah satu lagi contoh rantau yang dikenali untuk tahap jenayah dan
ketidakamanan yang jauh melebihi purata negara.
Di bawah pelaporan tahap keganasan
Angka-angka untuk kematian konflik sub-nasional (angka 2.8) adalah anggaran yang sangat
konservatif, berdasarkan data Kematian yang berkaitan dengan Pertempuran Konflik Uppsala.53
Analisis data kajian ini berbanding dengan sumber lain menunjukkan bahawa kematian yang
berkaitan dengan pemberontakan mungkin sangat dilaporkan dalam kawasan seperti selatan
Thailand dan Aceh. Sebagai contoh, Rajah 2.8 menunjukkan perbezaan antara tiga sumber data yang
berbeza untuk kematian yang berkaitan dengan pemberontakan di selatan Thailand antara tahun
2004 dan 2005. Pada tahun 2007, Deep South Watch (sebuah pertubuhan masyarakat awam
tempatan yang dihormati yang memantau konflik Thai) melaporkan 2,337 kematian, yang lebih
daripada 12 kali jumlah kematian yang dilaporkan dalam data Uppsala untuk kematian yang
berkaitan dengan pertempuran.Begitu juga di Aceh, pada tahun 2002, dataset Uppsala untuk
kematian menunjukkan 10 kali lebih sedikit kematian daripada yang direkodkan dalam dataset
Sistem Pemantauan Keganasan Nasional (NVMS) Indonesia, yang disusun oleh Bank Dunia melalui
proses sistematik untuk meninjau laporan media.54
Mungkin lebih penting lagi, data yang terhad menunjukkan bahawa pelaporan tidak konsisten dari
masa ke masa, dan dalam beberapa kes, mungkin mengaburkan perubahan penting dalam trend
konflik .
2.4 Pertumbuhan ekonomi dan konflik sub-nasional
Tidak ada hubungan jelas antara pembangunan ekonomi dan konflik sub-nasional di Asia. Banyak
agensi pembangunan dan penulis berpendapat bahawa peningkatan tahap pembangunan ekonomi
pada akhirnya akan mengurangkan kekerapan dan keparahan konflik bersenjata. Walaupun terdapat
bukti untuk ini dalam kes lain atau wilayah (contohnya, negara yang rapuh), bukti dari negara-negara
Asia yang terjejas oleh konflik subnasional tidak menunjukkan hubungan yang jelas.
Walaupun ekonomi negara telah berkembang dengan pesat selama beberapa dekad, konflik sub-
nasional telah berlanjutan dan menjadi lebih sengit dan meresap. Kebanyakan konflik ini bermula
apabila negara-negara miskin (iaitu, pendapatan rendah yang ditetapkan), tetapi konflik terus
berlaku, walaupun negara-negara yang meningkat kepada status berpendapatan pertengahan. Data
menunjukkan bahawa transformasi ekonomi di Asia - terutamanya sejak 1975-nampaknya tidak
memberi kesan kepada trajektori jangka panjang konflik sub-nasional. Dari 1950 hingga 2010, purata
KDNK per kapita (pada tahun 2005 angka) bagi sebahagian besar rantau55 meningkat 5 kali ganda
(dari US $ 769 pada tahun 1950 kepada AS $ 3,651 pada tahun 2010). Sepanjang tempoh ini,
bilangan purata konflik aktif dalam setiap tahun meningkat juga dari 0.4 pada tahun 1950-an hingga
7.6 pada tahun 2000-an. Pasukan penyelidikan membandingkan data mengenai pendapatan negara
per kapita dengan data mengenai konflik aktif (lebih daripada 25+ kematian berkaitan pertempuran)
untuk enam negara dan agregat untuk rantau ini.56 Angka 2.8 hingga 2.15 menunjukkan
perbandingan peringkat negara dalam tempoh 50-60 tahun. Dalam kebanyakan kes, dengan
pengecualian Indonesia pada 1998-2003, tempoh konflik subnasional yang aktif tidak sepadan
dengan tempoh penurunan ekonomi. Malah, dalam hampir setiap kes, pertumbuhan ekonomi
negara yang mantap dan pesat telah bertepatan dengan tempoh konflik. Walaupun dalam kes Sri
Lanka, di mana hampir 30% dari wilayah itu dipengaruhi oleh jangka panjang , konflik sub-nasional
yang sengit, kadar pertumbuhan ekonomi terus meningkat sepanjang tahun-tahun yang paling teruk
dalam keganasan.
Konflik sub-nasional terdapat di negara-negara berpendapatan rendah dan berpendapatan
sederhana-sebenarnya, majoriti konflik sub-nasional di Asia adalah di negara berpendapatan
sederhana. Menggunakan senarai 26 konflik subnasional sepanjang tempoh 1992 hingga 2012,
Jadual 2.6 menunjukkan pengedaran konflik ini merentasi klasifikasi tahap pendapatan. Majoriti
konflik di rantau ini (61%) didapati di negara berpendapatan sederhana yang rendah. Walaupun
negara-negara berpendapatan rendah lebih cenderung dipengaruhi oleh konflik sub-nasional
(75%) dan negara berpendapatan tinggi tidak mempunyai konflik aktif, lebih daripada separuh (60%)
negara berpendapatan menengah (berpendapatan rendah dan menengah atas) dipengaruhi oleh
sub-nasional konflik.
Data ekonomi dari kawasan-kawasan yang terkena konflik memberi gambaran yang bercampur-
campur. Walaupun ekonomi negara telah berubah, ekonomi wilayah (atau negeri / daerah) kawasan
konflik subnasional secara amnya tidak mengambil bahagian dalam pertumbuhan letupan
ini. Kawasan konflik sub-nasional menunjukkan pertumbuhan ekonomi yang konsisten, tetapi
konsisten; Walau bagaimanapun, kadar pertumbuhan umumnya lebih perlahan daripada purata
kebangsaan. Akibatnya, kebanyakan kawasan konflik sub-negara mempunyai penurunan
pendapatan negara.
Pasukan projek berbanding pertumbuhan ekonomi wilayah dengan purata negara di Thailand,
Filipina, dan Indonesia. Dalam kes-kes Thailand dan Indonesia, pasukan itu tidak mengecualikan
output untuk modal negara (Bangkok dan Jakarta) untuk mengelakkan gangguan dari bandar-bandar
pertumbuhan yang hiper.60
Rajah 2.16 menunjukkan bahawa jurang antara kawasan konflik dan seluruh negara
berkembang. Sebagai contoh, kawasan yang terjejas oleh konflik di selatan Thailand telah
menyaksikan pengurangan pendapatan negara mereka (tidak termasuk Bangkok) dari 3% pada
tahun 1981 kepada 2% pada tahun 2009. Aceh telah mengalami penurunan yang sama berbanding
dengan pendapatan negara-daripada 1.98% kepada 1.74% pendapatan negara sepanjang tempoh
19952010 (tidak termasuk minyak dan gas, dan bahagian KDNK nasional).
Adalah agak biasa untuk mencari pertumbuhan ekonomi yang signifikan di wilayah jiran , yang
membawa kepada jurang yang semakin meningkat di antara kawasan konflik dan wilayah
sebelah. Contohnya, Wilayah Songkhladi selatan Thailand, Sumatera Utara di Indonesia,
dan Cotabato Selatan dan Wilayah Davao di Filipina telah menjadi pusat pertumbuhan yang penting
sejak beberapa dekad yang lalu, berbanding dengan wilayah yang terkena konflik yang berdekatan .
Sudah jelas bahawa pembangunan ekonomi di peringkat kebangsaan mempunyai sedikit atau tiada
kesan terhadap konflik sub-nasional di Asia. Walau bagaimanapun, ketidaksamaan relatif di antara
kawasan yang terjejas oleh konflik (dan terutamanya populasi minoriti mereka) dan seluruh negara
meningkatkan persepsi ketidakadilan, peluang yang tidak sama rata, dan peminggiran yang
mendorong pergerakan ketahanan.
2.5 Jenis rejim dan konflik sub-nasional
Sepanjang 60 tahun yang lalu, konflik sub-nasional telah ditemui di negara-negara di seluruh konteks
jenis rejim dari demokrasi pilihan raya kepada rejim autoritarian. Sejak pertengahan 1970-an, Asia
Selatan dan Tenggara telah menyaksikan peralihan besar dari autoritarian ke arah pemerintahan
demokratik. Walau bagaimanapun,
penemuan daripada kajian ini menunjukkan hanya hubungan yang lemah antara jenis rejim di
peringkat kebangsaan dan konflik subnasional. Menggunakan data daripada projek Polity IV,
pasukan penyelidikan membandingkan ciri-ciri rejim dengan kejadian konflik sub-nasional. Untuk
analisis skor Polity ini , 61 Myanmar / Burma dan lapan negara dalam perbandingan pertumbuhan
ekonomi dimasukkan (lihat Rajah 2.17).
Seperti angka 2.17 menggambarkan, rantau ini mencapai titik rendah pada tahun 1977, dengan skor
Politi -2.0. Walau bagaimanapun, dari tahun 1977 hingga 1992, skor bertambah baik, kerana
beberapa negara (termasuk Thailand, Filipina, Pakistan, Nepal, dan Bangladesh) berpindah dari rejim
otoriter. Pada tahun 2009, rantau ini mencapai tahap yang tinggi dalam perkembangan demokratik,
dengan skor Polity 4.8. Tahap aktif, konflik dalaman di rantau ini mencapai dataran tinggi selepas
peralihan ini kepada demokrasi. Angka 2.18-2.23 menunjukkan perbandingan yang sama untuk
enam negara.
Perbandingan ini mengikut negara menggambarkan tiga trend. Pertama, konflik sub-nasional
terdapat di negara-negara dengan demokrasi stabil, termasuk India, Sri Lanka, dan Filipina. Kedua,
dalam beberapa kes, konflik sub-nasional menjadi lebih aktif selama peralihan menuju demokrasi. Ini
terutama berlaku di Indonesia dari tahun 1997 hingga 2005, dan Pakistan dari tahun 2005 hingga
2010. Ketiga, dalam beberapa kes, pergeseran ke arah lebih banyak kerajaan autoritarian bertepatan
dengan konflik subnasional yang muncul semula. Ini berlaku di Indonesia pada tahun 1960-an, dan di
Filipina pada awal tahun 1970-an.
Penemuan ini menunjukkan bahawa kedua-dua demokrasi dan autokrasi boleh memanjangkan atau
memburukkan konflik sub-nasional. Seperti yang telah disebutkan sebelumnya, populasi minoriti di
kawasan konflik subnasional biasanya dipinggirkan dalam politik kebangsaan, dan mempunyai
sedikit pengaruh, walaupun dalam rejim demokratik. Terdapat persepsi yang sama bahawa
penguasa terpilih menggunakan dasar garis keras terhadap kawasan-kawasan yang berisiko untuk
meningkatkan sokongan politik mereka-contohnya, Thaksin Shinawatra di Thailand, dan Joseph
Estrada di Filipina.63 Dalam kedua-dua kes, pemimpin-pemimpin terpilih ini merancang dasar utama
beralih ke arah tindak balas tentera, sambil membongkar struktur dan institusi yang direka untuk
mengekalkan keamanan. Ia mengatakan bahawa India, demokrasi yang paling mantap dalam
kumpulan ini, ditimpa oleh konflik sub-nasional tertinggi, menunjukkan betapa sukarnya bagi rejim
demokratik untuk menyelesaikan konflik sub-nasional.
2.6 Keupayaan negara dan konflik sub-nasional
Kawasan konflik sub-daerah boleh ditemui di negeri-negeri yang mempunyai kapasiti kerajaan pusat
yang teguh, walaupun di kawasan konflik. Dalam sesetengah kes, kehadiran dan keupayaan pelakon
negeri di kawasan konflik sub-wilayah adalah setanding dengan kawasan-kawasan lain-dan dalam
hal pasukan keselamatan, keupayaan agensi negeri di kawasan konflik umumnya melebihi wilayah
sub-negara lain dengan margin yang luas.
Jadual 2.7 menunjukkan pembahagian konflik subnasional dengan kapasiti negeri, berdasarkan
Indeks Gagal Negara 2012 oleh Dana untuk Keamanan. Walaupun keadaan kapasiti yang paling
lemah mempunyai kekerapan konflik sub-nasional yang tertinggi, kebanyakan konflik sub-nasional di
rantau ini terdapat di negara kapasiti sederhana, seperti Thailand, Filipina, Sri Lanka, dan India.
Satu perbezaan penting antara kawasan konflik sub-negara dan negara-negara yang rapuh ialah
peningkatan keupayaan kerajaan tidak semestinya membawa kepada keganasan yang lebih
rendah.66 Trend ini menunjukkan bahawa terdapat masalah dengan menggunakan pendekatan
analisis yang dibangunkan untuk keadaan rapuh dalam persekitaran konflik subnasional. Seringkali
dalam konflik sub-nasional, para penderma berfokus pada kapasitasi negara, dan bukannya
mengutamakan usaha untuk memperbaiki hubungan masyarakat. Kesahihan negara, dan bukannya
keupayaannya, mungkin merupakan faktor penting dalam persaingan tempatan dan permintaan
para penuntut untuk, dan penyampaian, bantuan donor dan program-program pemerintah.
Ciri utama merentasi kawasan konflik sub-negara adalah bahawa pihak berkuasa pusat dan
legitimasi diperjuangkan oleh gerakan atau puak tempatan, yang sering didasarkan pada perpecahan
etnik. Peraduan ini mendapat sokongan yang cukup dari penduduk tempatan untuk mengekalkan
dirinya dan menghasilkan tekanan ke atas negeri. Walaupun negara mungkin dominan secara
ketenteraan, pergerakan pemberontak dapat menggunakan taktik yang tidak teratur atau gerila
yang berkesan untuk melancarkan cabaran-cabaran yang berterusan kepada pihak berkuasa
negeri.67 Sebagai tambahan kepada pasukan kaunter tentera, pelakon bukan kerajaan kadang-
kadang menyediakan alternatif kepada normal fungsi negara keselamatan awam atau perlindungan
orang awam, keadilan, dan penyampaian perkhidmatan asas seperti kesihatan dan pendidikan-
dengan itu menjejaskan legitimasi dan kewibawaan negara. Dalam situasi seperti itu, kawalan
tempatan ke atas instrumen alternatif sosialisasi dan asimilasi (media dan pendidikan tempatan -
contohnya, sekolah agama) menjadi cara utama untuk merekrut para penyokong untuk panggilan
etno-nasionalis untuk autonomi atau pemisahan yang lebih besar.
2.7 Tahap ketakutan di kawasan konflik sub-nasional
Terdapat bukti kukuh bahawa kawasan konflik sub-wilayah mempunyai tahap ketakutan yang sangat
tinggi, terutamanya yang berkaitan dengan keselamatan. Data dari kaji selidik persepsi yang
dilakukan oleh kajian ini di selatan Thailand dan Mindanao menunjukkan bahawa orang yang tinggal
di kawasan konflik sub-nasional lebih prihatin bahawa keganasan akan memberi kesan kepada
kehidupan mereka. Di Filipina, responden kaji selidik ditanya sama ada mereka bimbang bahawa
seseorang yang rapat dengan mereka akan dilukai oleh keganasan. Di kawasan konflik sub-nasional,
81.2% orang mengaku sangat, atau agak, bimbang.68
Di selatan Thailand, orang yang tinggal di kawasan konflik lebih cenderung untuk mempercayai
bahawa kejadian ganas akan berlaku di komuniti mereka pada satu ketika pada tahun berikutnya,
berbanding orang yang tinggal di luar kawasan yang terkena konflik.69 Tahap tinggi bukan Kadar
tanggungjawab di kawasan yang terkena konflik juga boleh ditafsirkan sebagai kemungkinan
keganasan yang tinggi, atau ketakutan dalam menjawab soalan.
Kadar bukan tindak balas pada soalan-soalan sensitif dalam tinjauan persepsi adalah satu lagi tahap
ketakutan. Kadar bukan tindak balas secara konsisten lebih tinggi di kawasan konflik, dan jauh lebih
tinggi di selatan Thailand. Jadual 2.10 menunjukkan kadar purata bukan tindak balas untuk
sekumpulan soalan sensitif, membandingkan orang di dalam kawasan konflik dengan mereka yang
berada di luar kawasan konflik.70
2.8 Tahap pembangunan di kawasan konflik subnasional
Pasukan penyelidik membandingkan petunjuk sosioekonomi utama di kawasan konflik subnasional
di seluruh Asia untuk menilai tahap pembangunan di kawasan ini. Pasukan penyelidikan mengumpul
data wilayah provinsi atau negeri71 untuk sebahagian besar kawasan konflik subnasional di rantau
ini (lihat senarai dari Jadual 2.2), dan membandingkan data ini dengan purata negara.
Data dibentangkan dari segi nisbah kawasan konflik berbanding dengan purata negara. Dalam Rajah
2.24 hingga 2.27, purata kebangsaan adalah nisbah 1 (ditunjukkan oleh bulatan biru). Mana-mana
titik data di atas 1 (iaitu di luar bulatan) menunjukkan bahawa kawasan konflik lebih buruk daripada
purata negara. Sekiranya titik data kurang daripada 1 (iaitu di dalam bulatan), maka kawasan konflik
sub-nasional mempunyai skor yang lebih baik daripada purata kebangsaan. Lampiran ini termasuk
penjelasan penunjuk, tahun, dan sumber tepat untuk setiap titik data dalam carta ini.
Secara amnya, analisis membandingkan penunjuk yang sama (atau hampir serupa) di seluruh negara,
walaupun terdapat kaedah yang berlainan di negara yang berbeza. Dengan membandingkan nisbah
antara kawasan konflik dengan purata nasional, data yang dikemukakan meminimumkan kesan
perbezaan antara negara.
Dalam hampir setiap kes, kawasan konflik sub-negara mempunyai tahap pendapatan yang lebih
rendah daripada purata negara. Walau bagaimanapun, tahap kemiskinan di kawasan konflik
subnasional bercampur. Angka 2.24 hingga 2.27 membandingkan kadar kemiskinan rata-rata di
wilayah atau negeri yang terjejas oleh konflik subnasional.72 Di beberapa kawasan konflik, seperti
Papua (Indonesia), Aceh (Indonesia), selatan Thailand, dan Moro Mindanao (Filipina), kadar
kemiskinan jauh lebih tinggi daripada purata kebangsaan. Walau bagaimanapun, dalam
beberapa kes, terutamanya kawasan konflik di India, kadar kemiskinan sebenarnya lebih rendah
daripada purata negara. Berkenaan dengan kekurangan zat makanan dewasa, dalam 6 kawasan
konflik di India, orang dewasa lebih banyak dipelihara daripada purata kebangsaan negara.
Mengenai beberapa petunjuk pembangunan utama, kawasan konflik sub-negara menunjukkan
tahap persamaan yang luar biasa dengan purata kebangsaan. Bagi kadar kematian bayi, majoriti
kawasan konflik berada dalam lingkungan 10% daripada purata negara, atau lebih baik daripada
purata negara. Walau bagaimanapun, petunjuk kesihatan lain mungkin jauh lebih rendah di kawasan
konflik sub-nasional daripada purata negara. Sebagai contoh, selatan Thailand mempunyai petunjuk
kesihatan yang paling miskin di negara ini, dengan mortaliti bawah-5 48.4% lebih tinggi daripada
purata negara, dan kematian ibu lebih daripada dua kali ganda purata negara.
Populasi yang terjejas oleh konflik sub-penduduk umumnya berpendidikan tinggi. Pada kadar celik
huruf, kawasan konflik sub-nasional umumnya bersamaan atau lebih baik daripada purata
kebangsaan. Ini mungkin hasil usaha tempatan untuk mendidik penduduk minoriti dalam bahasa
setempat, dan / atau usaha negara untuk menggunakan pendidikan untuk menggalakkan integrasi
ke arus utama negara. Sebagai contoh, di kawasan konflik di selatan Thailand dari tahun 2003 hingga
2008, perbelanjaan awam pendidikan (per kapita) adalah 31.8% di atas purata kebangsaan. Di Aceh,
rata-rata untuk tahun persekolahan berada di atas purata nasional, walaupun Papua sedikit di
bawah. Mindanao adalah pengecualian utama, dengan skor pendidikan yang jauh lebih rendah
berbanding dengan seluruh Filipina.
Kerajaan sering membelanjakan sumber awam atau penderma yang signifikan mengenai
pembangunan infrastruktur di kawasan konflik subnasional, yang biasanya jauh, dan tidak
terintegrasi ke dalam ekonomi negara. Kerajaan sering merasionalisasikan perbelanjaan infrastruktur
ini dengan tiga sebab. Pertama, dengan memperluaskan rangkaian jalan raya ke kawasan-kawasan
konflik ini, lebih mudah bagi penduduk tempatan untuk mengintegrasikan ke dalam ekonomi negara,
dan lebih mudah bagi syarikat-syarikat luar untuk mengakses sumber-sumber di kawasan konflik.
Kedua, mengembangkan infrastruktur pengangkutan sering dibenarkan sebagai keperluan
ketenteraan untuk membolehkan pasukan keselamatan mengakses kawasan terpencil yang mungkin
dipegang oleh pemberontak. Ketiga, projek-projek infrastruktur yang besar menyediakan bukti
ketara pelaburan kerajaan pusat di kawasan konflik, yang, secara konkrit,harus menggalakkan
penduduk yang beruntung untuk mempunyai keyakinan yang lebih tinggi, dan penghargaan
terhadap, pemerintah.