Anda di halaman 1dari 4

“BATU MENANGIS”

Ing siji bukit sing adoh saka desa, ing daerah Kali uripa randha kere lan anak
prawane. Anak prawan randha kuwi ayu banget. ning demen, dheweke nduweni
prilaku sing banget alane. prawan kuwi banget panglumuh, ora tau ngrewangi
emboke nglakoke pagawean-pagawean omah. kerjane mung macak saben dina. 

Prawan ayu : Duh mbok, klambiku iki wes podo lawas, aku kepingin tuku klambi
anyar sing apik lan larang.
Si mbok : Cah ayuu mbok gurong duwe duik kanggo tuku klambi anyar, kapan
kapan ae yo nduk yen si mbok wes ana duik lebih…
Prawan ayu : Aku iku isin mbok, kanca kanca ku pada nggawe klambi apik
nanging aku klambine iku iku wae.
Si mbok : Mbok sajane kepingin banget isa nukokno klambi anyar. Nanging utang
e si mbok ono pasar wes akeh nduk.
Prawan ayu : Aku gak pedulii. Yen aku kepingin yo kepingin, piye carane si
mbok kudu nuruti.
Si mbok : Iya uwes nduk si mbok bakal ngusahakke kepriye carane supaya awamu
iki isa tuku klambi anyar sing apik.

[anak prawan kuwi sikape alem pisan. samubarang panjalukane kudu dimeloni.
ping saben dheweke njaluk samubarang marang emboke kudu dikabulake, tanpa
merdulike kaanan emboke sing kere, saben dina kudu kerjo nggoleki sak emplok
sega.] 

Nang mubarang dina anak prawan kuwi diajak emboke mudhun menyang
desa kanggo mblanja. panggon pasar desa kuwi banget adoh, dadine dekne kabeh
kudu mlaku sing cukup gawe kesel

Si mbok : Ayo nduk melu simbok nang pasar..


Prawan ayu : Disek mbok, aku tak macak disek supaya aku tetep ayu
Si mbok : Duh gusti gusti. Ning pasar wae kok dur dandan toh nduk
Perawan ayu : Mbok mbok aku iki macak supaya saben mlaku kbeh wong
kepincut karo ke ayu an kuu
Si mbok : iyawes gek ndang selak ke awanen.
Prawan ayu : iyaa iya mbok [karo ngedumel]

anak prawan kuwi mlaku melenggang karo menganggo sing apik lan macak,
ben wong ning dalan sing ndelenge mengko kepencut karo ayune. Sementara
emboke mlaku diburi karo nggawa keranjang karo klambi dekil banget.
amarga dekne kabeh urip ning panggon pelosok, ora sawonga meruhi
menawa kapindho wadon sing mlaku kuwi yaiku embok lan anak.

Prawan ayu : Mbok pasar iki adoh banget seeh [karo mbentak ning mbok e]
Si mbok : Maringene tutuk nduk…

Pas dekne mleboni desa wong wong kabeh pada kahyun-yun ndeleng kayon anak
prawan kuwi.

Wong desa (1) : Wih ayu banget yoo prawan kuwii, ing mburine iku sopo yo
rupane bedo adoh karo cah iku.
Wong desa (2) ; Iyoo ayu banget, kabeh wong podo kasem sem karo kayo nee

Prawan ayu mlaku melenggang saengga ono sawong pemudha nyedaki.

Pemuda : Hai, prawan ayu. apa sing mlaku diburi kuwi embokmu ?
Prawan Ayu : dudu, dheweke yaiku baturku ! [tuturane karo angkuh]
Pemuda : Pantes perawakane bedo banget. Kowe ayu banget ning [karo mesam
mesem nang perawan iku]
Prawan ayu : Matur nuwun mas [di lem lemake]

kapindho embok lan anak kuwi banjur neruske dalan. ora sepira adoh, nyedhaki
meneh sawong pemuda lan pitakon marang anak prawan kuwi. 

Pemuda (2) : Hai, legi. apa sing mlaku diburimu kuwi embokmu ?
Perawan ayu : Dudu, dudu, dheweke yaiku budakk! [jawab prawan kuwi karo
mendongakkan endhase.]
Pemuda (2) : kowe legi banget di pandang prawan ayuu

ngonoa saben prawan kuwi ketemu karo seseorang disepanjang dalan sing
narekne perihal emboke, sanuli jawabane kuwi. emboke dilakokekne dadi batur
utawa budaknya. 

Si mbok : gusti paring kula kesabaran teko sifat putri kula niki [batine si mbok]

Nang ngugane krungu jawaban putrine sing durhaka nek ditakon wong, si
embok isih bisa nguwawa awak. ning sakwise ping mbalen dirungune jawabane padha
lan sing banget nglarakne ati, akhire si embok sing malang kuwi ora bisa nguwawa
awak. si embok dongo. 

Si mbok : Ya Tuhan, hamba ora kuwat nguwawa hinaan iki. anak kandung hamba
ngono tegane nglakoke awak hamba samangkana rupa. ya,
Si mbok : Tuhan hukuma anak durhaka iki ! hukuma dheweke....
dhuwur kekuwasan Tuhan sing mupu Esa, alon-alon awak prawan durhaka kuwi
ngowah dadi watu. 
Perawan ayu : mbok tulung mbok sikilku brubah dadi watuu..
pas owah-owahan kuwi wis tekan separo awak, anak prawan kuwi nangis njaluk apura
marang emboke. 
Perawan ayu : Oh, Ibu..ibu.. ngapurone aku, apuranana kedurhakaan anakmu iki.
Ibu...Ibu...ngapurone anakmu iki ..
Nanging kabeh wes telat. anak prawan kuwi terus mratap lan nangis njaluk marang
emboke. ning, kabehe wis paling alon. kabeh awak prawan kuwi akhire ngowah
dadi watu. pisana dadi watu, ning wong bisa ndeleng menawa kapindho matane
isih mbebekake eluh, kaya lagi nangis. sarehdene kuwi, watu sing asale saka
prawan sing mbisa tumakne emboke kuwi karan " watu nangis ". 

Anda mungkin juga menyukai