1

1.0 Pengenalan kepada Pendidikan Khas

Menurut pandangan Mohd Zutri Ghani dan Aznan Che Ahmad (2011 ), pendidikan
khas ialah satu program yang dibentuk untuk memenuhi keperluan pendidikan muridmurid yang berkeperluan khas. Pendidikan ini juga dirujuk sebagai satu pendekatan,
strategi, kaedah dan teknik untuk mengajar kanak-kanak istimewa disebabkan
keupayaan mereka untuk mencapai target yang sepatutnya agak kurang.

Menurut

Chua Tee Tee dan Koh Boh Boon ( 1992 ), pendidikan khas adalah satu program
pendidikan yang dirancang khas untuk murid-murid khas mengikut Falsafah
Pendidikan. Program Pendidikan khas ini menegaskan kepentingan memelihara setiap
murid yang mempunyai potensi yang berbeza.
Selain itu, Jamila K.A. Mohamed ( 2005 ), memberi pendapatnya tentang pendidikan
khas sebagai satu pengajaran yang direka bentuk bagi memenuhi keperluan pendidikan
murid dengan keperluan khas yang dirancang secara tersendiri, dilaksanakan secara
teratur serta dinilai keberkesanannya secara teliti bagi membantu murid dengan
keperluan khas mencapai tahap tinggi dan kejayaan hidup yang memuaskan.
Menurut Hallahan dan Kauffman (2006): Pendidikan Khas didefinisikan sebagai
satu bentuk pendidikan yang disediakan untuk memenuhi keperluan kanak-kanak
berkeperluan khas. Gargiulo (2003) pula menyatakan Pendidikan Khas merupakan
program pengajaran khusus yang di reka bentuk bagi memenuhi keperluan pelajar luar
biasa. Ia mungkin memerlukan penggunaan bahan-bahan peralatan dan kaedah
pengajaran khusus. Friend (2005) menyatakan Pendidikan Khas adalah pengajaran
yang di reka bentuk khusus bagi memenuhi keperluan kanak-kanak yang kurang upaya.
Pengajran ini mungkin dikelolakan dalam bilik darjah, di rumah, di hospital atau institut
lain.
Menurut Richard A. Culatta ( 2003), pendidikan khas adalah pengajaran
pendidikan individu yang unik direka untuk memenuhi keperluan pendidikan pelajar
kurang upaya. Ia menyediakan peluang-peluang pembelajaran yang tidak disediakan
dalam kurikulum sekolah yang standard atau perkhidmatan sekolah yang umum.
Program pendidikan khas direka agar sesuai untuk pelajar yang tertentu.

1.1 Definisi Kanak-kanak Bekeperluan Khas

Semua kanak-kanak menunjukkan suatu kelainan antara satu sama lain.
Selalunya perbezaan yang ditunjukkan agak ketara, tetapi dalam sesetengah situasi
perbezaan itu sangat halus atau susah untuk dikenal pasti. Tambahan pula, bukan
semua pelajar yang akan menunjukkan suatu persamaan dalam pencapaian akademik.
Tahap perbezaan ini akan menentukan sama ada seseorang murid itu adalah luar biasa
dan layak untuk menerima pendidikan khas.
Menurut Richard A. Culatta ( 2003), pengertian untuk normal atau boleh diterima
dalam budaya kita adalah sukar difahami. Kanak-kanak memaparkan pelbagai
perbezaan fizikal, emosi, dan pembelajaran. Apabila kanak-kanak berbeza daripada
norma yang dianggap seperti biasa sehingga ke tahap bahawa pengaturcaraan
pendidikan khusus dan individu diperlukan untuk memenuhi keperluan unik kanakkanak itu, dia dianggap sebagai kanak-kanak yang luar biasa. Kanak-kanak yang luar
biasa adalah kanak-kanak yang di bawah

purata kemahiran intelek, paparan

pembelajaran atau mempunyai kecacatan fizikal atau deria. Seorang kanak-kanak yang
luar biasa juga mungkin berbakat dari segi intelek atau menunjukkan bakat yang luar
biasa.
Istilah lain juga telah digunakan untuk kanak-kanak berkeperluan khas ini
seperti kanak-kanak istimewa, kanak-kanak luar biasa, kanak-kanak kurang upaya,
kanak-kanak cacat, kanak-kanak abnormal, kanak-kanak bermasalah dan kanak-kanak
terbantut pertumbuhan dan perkembangan. Menurut Kail ( 2001 ), hampir 4% daripada
populasi dunia terdiri daripada individu luar biasa atau kanak-kanak berkeperluan
khas.Terdapat kanak-kanak yang dilahirkan tanpa boleh mendengar apa-apa bunyi,
manakala ada juga yang dilahirkan tanpa mempunyai keupayaan untuk melihat objek
atau cahaya termasuklah muka ibu bapa sendiri.

2.0 Terapi
2.1 Pengenalan Kepada Terapi
Kanak-kanak bekeperluan khas merupakan kanak-kanak yang mempunyai pelbagai
kekuatan dan kelemahan di dalam diri mereka. Sebagai pendidik, guru-guru
seharusnya melengkapkan diri dengan pelbagai strategi dan seterusnya kreatif dalam
pengajaran bagi membantu kanak-kanak ini melalui pembelajaran yang kondusif dan
ceria serta menjalani kehidupan secara optimum. Pengajaran dan pembelajaran kanakkanak ini perlu menggunakan pelbagai teknik yang bersesuaian beserta penggunaan
sumber dengan mengambil kira kemahiran yang ada dan perlu mereka capai ( Yasmin,
2000; Khatijah & Yasmin 2006 ) dalam buku Terapi dalam Pendidikan Khas.
Terapi mempunyai definisi yang menerangkan bahawa rawatan pemulihan ke atas
pesakit yang pernah menghadapi sebarang penyakit atau mengalami sesuatu
kecederaan bertujuan mengembalikan kefungsian badan secara normal "Usaha untuk
memulihkan kesihatan orang yang sedang sakit". Malah, definisi terapi secara amnya
ialah kaedah-kaedah untuk mengubati penyakit atau masalah tubuh badan dan
sebagainya. Menurut Kamus Perubatan Mosly (2001) terapi didefinisikan sebagai
rawatan pemulihan ke atas pesakit yang pernah menghidapi sebarang penyakit dengan
tujuan mengembalikan kefungsian badan secara normal. Manakala, dalam konteks
pendidikan pula, terapi dapat didefinisikan sebagai suatu kaedah untuk membantu
seseorang individu untuk bergerak-balas terhadap sesuatu aktiviti atau kemahirankemahiran yang tertentu.
Dalam konteks Pendidikan Khas, terapi merupakan kaedah bagi membantu individu
yang mempunyai pelbagai keperluan khas yang melibatkan kognitif, emosi, sosial dan
psikomotor bagi mencapai perkembangan secara maksimum dan digunakan dalam
pengajaran dan pembelajaran. Murid-murid bekeperluan khas adalah golongan yang
mempunyai ketidakupayaan, kecacatan dan halangan atau rintangan untuk mencapai
perkembangan dari segi kognitif, emosi, sosial atau psikomotor, maka terapi amat
diperlukan bagi membantu perkembangan mereka.
Antara kepentingan terapi ialah meningkatkan daya pengamatan murid-murid,
merangsang mereka untuk bergerak balas secara positif terhadap sesuatu kemahiran

serta meningkatkan perkembangan fungsi kognitif, emosi, sosial dan psikomotor

mereka. Selain daripada itu, melalui terapi juga guru-guru dapat melatih murid-murid
menguasai kemahiran tertentu yang bersesuaian dan berkaitan dengan kemahiran
seharian serta mewujudkan suasana pembelajaran yang kondusif bagi menyeronokkan
( G. Eliana, 2008, S. Pengilly, 2008; Z.Ibrahim, 2009 ).
2.2 Keperluan Terapi dalam Pendidikan Khas

Meningkatkan
Perkembangan
fungsi kognitif

Merangsang
pengaliran dan
oksigen dalam
badan.

Memberi ketahanan
diri untuk belajar
jangka masa
panjang

Melatih menguasai
kemahirankemahiran tertentu

Sebagai motivasi
untuk membina
konsep kendiri

Mewujudkan
suasana
persekitaran
pembelajaran yang
ceria dan kondusif

Merangsang untuk
bergerak balas
secara positif
terhadap sesuatu
kemahiran

2.3 Kepentingan Terapi

Merangsang untuk
bergerak balas
secara postif
terhadap
persekitaran

Meningkatkan kemahiran pengamatan /

perhatian.
Membantu meningkatkan kemahiran sosial
murid
Memperbaiki kualiti hidup dan keyakinan
diri
Mengurangkan tekanan
Membantu dan merangsang pertuturan dan
komunikasi
Merangsang pemikiran dan daya kreativiti
Membantu perkembangan fizikal dan
tubuh badan
Membantu meningkatkan keupayaan mental,
kestabilan emosi, dan kesihatan
anggota badan

3.0 Kategori Attention Deficit Hiperactivity Disorder

Menurut American Psychiatric Association ( 2000 ), ADHD adalah satu sindrom
saraf umumnya dicirikan sebagai impulsif, mudah terganggu, dan hiperaktif.
Keadaan ini memberi kesan kepada orang-orang dari segala usia, jantina,
kumpulan etnik, taraf sosioekonomi, tahap pendidikan, dan tahap kecerdasan.
Pelajar disahkan menghidap ADHD mengikut kriteria yang disenaraikan dalam
Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-Fourth Edition- Text Revision.
Pelajar ADHD sering mempunyai tanda-tanda yang tidak wajar disahkan kurang
upaya yang lain, seperti masalah pembelajaran atau gangguan tingkah laku.
Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) adalah satu keadaan yang
menjadi ketara dalam sesetengah kanak-kanak dalam tahun-tahun prasekolah dan
awal. Ia adalah sukar untuk kanak-kanak ini untuk mengawal tingkah laku mereka
dan / atau membayar perhatian. Adalah dianggarkan bahawa antara 3 dan 5
peratus daripada kanak-kanak mempunyai ADHD, atau kira-kira 2 juta kanak-kanak
di Amerika Syarikat. Ini bermakna bahawa dalam kelas 25 hingga 30 kanak-kanak,
ia adalah berkemungkinan bahawa sekurang-kurangnya satu akan mempunyai
ADHD.
Seorang individu ADHD mendapati ia lebih sukar untuk memberi tumpuan
kepada sesuatu tanpa terganggu. Beliau mempunyai kesukaran yang lebih besar
dalam mengawal apa yang dia lakukan atau berkata dan kurang mampu mengawal
bagaimana aktiviti fizikal lebih sesuai untuk keadaan tertentu berbanding dengan
seseorang tanpa ADHD. Dalam erti kata lain, seseorang yang mempunyai ADHD
adalah lebih impulsif dan resah.
Profesional jagaan kesihatan menggunakan mana-mana terma berikut apabila
menggambarkan seorang anak (atau orang yang lebih tua) yang terlalu aktif dan
mempunyai kesukaran menumpukan perhatian - defisit perhatian, perhatian defisit
gangguan hiperaktif, gangguan hyperkinetik, hiperaktif.

3.1 Ciri-ciri Kanak-kanak ADHD

Pelajar ADHD sering mempamerkan ciri-ciri yang melemahkan kejayaan di sekolah.

Mereka bergantung, lebih daripada yang lain, faktor-faktor luaran untuk menjelaskan
pencapaian mereka, dan oleh itu mereka kurang berterusan, mengembangkan usaha
yang kurang, lebih suka kerja lebih mudah dan kurang mengambil keseronokan dalam
pembelajaran. Menurut Deborah Deutsch Smith ( 2010 ) dalam buku Introduction to
Special Education telah menjelaskan ciri-ciri ADHD kepada 3 jenis iaitu tidak memberi
tumpuan, hiperaktif dan impulsif.
Ciri tidak memberi tumpuan ini sesuatu yang lazim diperhatikan oleh ibu bapa,
guru dan pengkaji apabila usaha yang menyeluruh diperlukan.( Fowler, 2002,2004;
Montague & Dietz, 2006 ). Contohnya