DEKLARASI LANGKAWI 1989 Tempat :Diadakan di Malaysia dalam Mesyuarat Ketua-ketua Kerajaan Komanwel (CHOGM) pada 18-24 Oktober

1989.

Negara terlibat: 45 buah Negara (35 diwakili ketua Negara) Pengerusi Topik : Y.A.B. Dato Seri Dr. Mahathir Mohamad (Mantan Perdana Menteri) : Perlucutan senjata, hak kemanusiaan dan keganasan yang melanda beberapa negara.

Penekanan diberikan dalam deklarasi langkawi: kepentingan alam sekitar.

Apa itu Deklarasi Langkawi Deklarasi Langkawi adalah komitmen semua negara-negara Komanwel (negara yang pernah dijajah oleh British) untuk menjaga dan melindungi alam sekitar.

Anugerah ini telah diperkenalkan pada tahun 1991 sebagai menunjukkan komitmen rakyat amnya dan negara khasnya dalam mencapai matlamat pembangunan mapan selaras dengan Deklarasi Langkawi. Anugerah Langkawi adalah merupakan penghargaan dan penghormatan tertinggi negara kepada rakyat negara ini yang telah memberikan sumbangan yang besar dalam bidang alam sekitar. Sumbangan itu adalah sama ada dalam bidang pengurusan, perniagaan, penyelidikan saintifik, akademik, penulisan dan lain-lain bidang yang berkaitan. Ia diberikan kepada mereka yang telah memberikan sumbangan tenaga dan fikiran dalam bidang alam sekitar serta bergiat ke arah: a. Meningkatkan penyertaan orang awam dalam perlindungan alam sekitar; b. Menghasilkan kesan yang penting dan berjaya menyelesaikan masalah perlindungan alam sekitar di peringkat tempatan dan antarabangsa dan c. Berjaya membawa perhatian masyarakat kepada masalah alam sekitar yang ketara atau menggerakkan tindakan semua pihak ke arah penyelesaiannya.

Agenda sampingan yang turut dikaji adalah mengenai keadaan ekonomi dunia, kerjasama ekonomi serantau dan cadangan Kerajaan Malaysia ke arah penubuhan sebuah Kumpulan Rundingan Komanwel bagi Urusan Teknikal. Sidang CHOGM yang

berlangsung di Kuala Lumpur telah menentukan rentak baru bagi Komanwel supaya bergerak lebih aktif dan berkesan.

The Langkawi Declaration on the Environment was a declaration issued by the assembled Heads of Government of the Commonwealth of Nations on the issue of environmental sustainability. It was issued on 21 October 1989 at Langkawi, Malaysia, during the tenth Commonwealth Heads of Government Meeting (CHOGM). The declaration covers a wide range of topics related to the environment, blaming 'past neglect in managing the natural environment and resources'.[1] It lists what the Heads of Governments perceived to be the main environmental problems: the greenhouse effect, damage to the ozone layer, acid rain, marine pollution, land degradation, and species extinction. These, the declaration affirmed, were issues that transcended national borders, and hence required the involvement of international organisations, such as the Commonwealth, to coordinate strategies to solve them.[1] A key agreement in the formulation of the agreement was the pledge by developed countries not to connect future international development aid to commitment to environmental sustainability or introduce trade barriers.[2] This, the developing countries argued, would prevent economic growth (described as a 'compelling necessity'),[1] and hence reduce their ability to develop sustainable natural environments. In exchange, the developing countries conceded to the Commonwealth's developed members (particularly Australia, Canada, New Zealand, and the United Kingdom), their interest in protecting the environment.[2] Amongst the commitments made by members in the Langkawi Declaration were:[1]

Support the development of an international sustainable development funding mechanism. Support the Intergovernmental Panel on Climate Change and recommend the Commonwealth's own report on climate change. Promote energy efficiency. Promote afforestation and sustainable forest management in developing countries, and the conservation of virgin forest to protect biodiversity. Restrict non-sustainable fisheries, including banning tangle nets and pelagic driftnet fishing, as part of a general trend amongst international organisations.[3] Prevent dumping of toxic or hazardous materials in the oceans or in developing countries. Promote public awareness of environmental risks and issues.

[edit]

Langkawi Declaration on the Environment 1989

We, the Heads of Government of the Commonwealth, representing a quarter of the world's population and a broad cross-section of global interests, are deeply concerned at the serious

deterioration in the environment and the threat this poses to the well-being of present and future generations. Any delay in taking action to halt this progressive deterioration will result in permanent and irreversible damage. 2. The current threat to the environment, which is a common concern of all mankind, stems essentially from past neglect in managing the natural environment and resources. The environment has been degraded by decades of industrial and other forms of pollution, including unsafe disposal of toxic wastes, the burning of fossil fuels, nuclear testing and nonsustainable practices in agriculture, fishery and forestry. 3. The main environmental problems facing the world are the 'greenhouse effect' (which may lead to severe climatic changes that could include floods, drought and rising sea levels), the depletion of the ozone layer, acid rain, marine pollution, land degradation and the extinction of numerous animal and plant species. Some developing countries also face distinct environmental problems arising from poverty and population pressures. In addition, some islands and low-lying areas of other countries, are threatened by the prospect of rising sea level. 4. Many environmental problems transcend national boundaries and interests, necessitating a co-ordinated global effort. This is particularly true in areas outside national jurisdiction, and where there is transboundary pollution on land and in the oceans, atmosphere and outer space. 5. The need to protect the environment should be viewed in a balanced perspective and due emphasis be accorded to promoting economic growth and sustainable development, including eradication of poverty, meeting basic needs, and enhancing the quality of life. The responsibility for ensuring a better environment should be equitably shared and the ability of developing countries to respond be taken into account. 6. To achieve sustainable development, economic growth is a compelling necessity. Sustainable development implies the incorporation of environmental concerns into economic planning and policies. Environmental concerns should not be used to introduce a new form of conditionality, nor as a pretext for creating unjustified barriers to trade. 7. The success of global and national environmental programmes requires mutually reinforcing strategies and the participation and commitment of all levels of society, government, individuals and organisations, industry and the scientific community. 8. Recognising that our shared environment binds all countries to a common future, we, the Heads of Government of the Commonwealth, resolved to act collectively and individually, commit ourselves to the following programme of action:

advance policies and programmes which help achieve sustainable development, including the development of new and better techniques in integrating the environmental dimension in economic decision-making; strengthen and support the development of international funding mechanisms and appropriate decision-making procedures to respond to environmental protection needs which will include assisting developing countries to obtain access to and transfer of needed environmental technologies and which should take account of proposals for an International Environment Fund/Planet Protection Fund;

support the work of the UNEP/WMO Inter-governmental Panel on Climate Change (IPCC); call for the early conclusion of an international convention to protect and conserve the global climate and, in this context, applaud the efforts of member governments to advance the negotiation of a framework convention under UN auspices; support the findings and recommendations of the Commonwealth Expert Group's Report on Climate Change as a basis for achievable action to develop strategies for adapting to climate change and for reducing greenhouse gas emissions, as well as making an important contribution to the work of the IPCC; support measures to improve energy conservation and energy efficiency; promote the reduction and eventual phase-out of substances depleting the ozone layer; promote afforestation and agricultural practices in developed and developing countries to arrest the increase in atmospheric carbon dioxide and halt the deterioration of land and water resources; strengthen efforts by developing countries in sustainable forest management and their manufacture and export of higher value-added forest products and, in this regard, support the activities of the International Tropical Timber Organisation and the Food and agriculture Organisation's Tropical Forestry Action Plan, as well as take note of the recommendations of the 13th Commonwealth Forestry Conference; support activities related to the conservation of biological diversity and genetic resources, including the conservation of significant areas of virgin forest and other protected natural habitats; support low-lying and island countries in their efforts to protect themselves and their vulnerable natural marine ecosystems from the effects of sea level rise; discourage and restrict non-sustainable fishing practices and seek to ban tangle net and pelagic drift net fishing; support efforts to prevent marine pollution including curbing ocean dumping of toxic wastes; strengthens international action to ensure the safe management and disposal of hazardous wastes and to reduce transboundary movements, particularly to prevent dumping in developing countries; participate in relevant international agreements relating to the environment and promote new and innovative instruments which will attract widespread support for protecting the global environment; and strengthens national, regional and international institutions responsible for environmental protection as well as the promotion of active programmes on environmental education to heighten public awareness and support.

9. We, the Heads of Government of the Commonwealth, resolve to take immediate and positive actions on the basis of the above programme. In this regard, we pledge our full support for the convening of the 1992 UN Conference on Environment and Development. 10. We call on the international community to join us in the endeavour. http://www.thecommonwealth.org/document/34293/35468/171730/1989_langkawi_declarati on_on_the_environment.htm http://en.wikipedia.org/wiki/Langkawi_Declaration

LAPORAN KABINET 1987 http://aj85553.multiply.com/journal/item/15/Kehendakkehendak_kurikulum_kebangsaan_dan_perlaksanaannya_di_sekolah?&show_interstitial=1&u=%2Fj ournal%2Fitem

PENDAHULUAN

Di Malaysia, beberapa perubahan baru telah berlaku dalam arena pendidikan. Berdasarkan syor-syor yang terkandung dalam Laporan Jawatankuasa Kabinet Mengkaji Perlaksanaan Dasar Pelajaran (1979), Kurikulum Baru Sekolah Rendah (KBSR) telah dilaksanakan di semua sekolah rendah mulai tahun 1983. Berikutan itu, Kurikulum Bersepadu Sekolah Menengah (KBSM) turut dilaksanakan di sekolah-sekolah menengah mulai tahun 1989. Merujuk kepada Kementerian Pelajaran Malaysia, kurikulum kebangsaan merupakan suatu program pendidikan yang melibatkan aktiviti kurikulum dan kegiatan kokurikulum yang merangkumi semua pengetahuan, kemahiran, norma, nilai, unsur kebudayaan,dan kepercayaan untuk membantu perkembangan seseorang murid dengan sepenuhnya dari segi jasmani, rohani, mental, dam emosi serta untuk menanam dan mempertingkatkan nilai moral yang diingini dan untuk menyampaikan pengetahuan (Akta Pendidikan 1996: Peraturan-peraturan (Kurikulum Kebangsaan) Pendidikan 1997

(www.moe.gov.my). Jadi secara amnya kurikulum juga boleh ditaktifkan sebagai segala rancangan yang dikehendaki oleh sesebuah sekolah ataupun sesebuah institusi pelajaran bagi mencapai matlamat pendidikan (Buku Laporan Kabinet,1979, dipetik dari Abdullah Sani, 2005: 144). Oleh itu amat pentinglah kurikulum itu perlu memenuhi kehendak falsafah, matlamat pendidikan, dan wawasan negara. Disamping itu, persoalan yang perlu dijawab di sini ialah sejauhmanakah kehendak-kehendak tersebut dilaksanakan di sekolah-sekolah agar mampu memenuhi tuntutan asalnya.

PERANAN KURIKULUM

Di bawah konteks pendidikan Malaysia, kurikulum merupakan suatu rancangan yang meliputi segala ilmu pengetahuan serta kemahiran, nilai-nilai dan norma, unsur kebudayaan dan kepercayaan masyarakat Malaysia. Peranan kurikulum pendidikan di Malaysia adalah bagi mengembangkan potensi pelajar-pelajar dari segi intelek, jasmani, rohani, dan sosial dengan seimbang dan menyeluruh, membina sifat-sifat yang membawa kearah perpaduan negara serta menghasilkan tenaga rakyat yang mahir dan terlatih untuk keperluan negara. Kandungan kurikulum sekolah dibahagikan kepada dua bahagian iaitu sukatan pelajaran dan kandungan mata pelajaran serta segala aktiviti pengajaran dan pembelajaran; dan aktiviti kokurikulum seperti sukan, permainan, kelab, dan unit beruniform (Abdullah Sani, 2005:145146).

Semua sekolah yang terdapat dalam Sistem Pendidikan Kebangsaan adalah wajib menggunakan Kurikulum Kebangsaan tersebut. Bagi sekolah swasta, mata pelajaran teras dalam Kurikulum Kebangsaan handaklah diajar di sekolah tersebut. Kurikulum Kebangsaan meliputi mata pelajaran yang dapat menentukan pengetahuan, kemahiran dan nilai yang dijangka akan diperoleh oleh murid-murid selepas menamatkan persekolahan. Walau bagaimanapun, Menteri Pelajaran berhak melakukan penambahan, pegubahan atau pindaan ke atas Kurikulum Kebangsaan dari semasa ke semasa apabila merasakan perlu melakukan demikian. Setiap sekolah dikehendaki menyediakan murid-muridnya untuk menduduki peperiksaan yang telah ditetapkan dalam Sistem Pendidikan Kebangsaan.

KEHENDAK-KEHENDAK KURIKULUM KEBANGSAAN

Perdebatan yang melibatkan reka bentuk kurikulum bermula dengan Laporan Razak (1956) yang mencari jalan untuk memansuhkan perbezaan dalam kurikulum sekolah-sekolah

Melayu, Cina, Tamil, dan Inggeris sambil mengekalkan bahasa pengantar masing-masing. Jawatankuasa Sukatan Pelajaran ditubuhkan pada tahun 1956 untuk merumuskan sukatan pelajaran yang sesuai dan juga untuk mengesyorkan jumlah masa pelajaran bagi setiap mata pelajaran. Jawatankuasa Kabinet ditubuhkan pada tahun 1974 untuk mengkaji pelaksanaan dasar pendidikan dan juga menyentuh tentang aspek kurikulum bagi memastikan bahawa ia memenuhi tuntutan bagi keperluan tenaga rakyat dalam pembinaan ekonomi, sambil memenuhi tuntutan untuk melahirkan masyarakat bersepadu dan berdisiplin selaras dengan pembinaan sifat-sifat kemanusiaan (Mohd Daud, 1994: 100).

Kursus pengajian dan pakej elektif yang ditawarkan di peringkat sekolah rendah adalah berdasarkan kepada Kurikulum Baru Sekolah Rendah (KBSR) yang mula dilaksanakan di seluruh negara pada tahun 1983. KBSR ini dibentuk berasaskan kepada Laporan Razak (1956), Ordinan Pelajaran (1957), Laporan Rahman Talib (1960), Akta Pelajaran (1961) dan Laporan Jawatankuasa Kabinet (1979). Pendidikan peringkat rendah menekankan perkembangan menyeluruh dalam bidang intelek, rohani, dan jasmani. Hal ini membolahkan pelajar memperoleh pengetahuan dan menguasai kemahiran melalui pengalaman secara langsung. Aktiviti pengajaran dan pembelajaran harus melibatkan pelajar secara aktif bagi membolehkan pelajar mengemukakan idea dan perasaan, menyelesaikan masalah, bertukar-tukar pendapat serta dapat berfikir secara kreatif dan kritis.

Perakuan 2(a) Laporan Jawatankuasa Kabinet mengkaji Perlaksanaan Dasar Pelajaran dalam Laporan (1979) menyatakan, Kementerian Pelajaran mengambil langkah-langkah tertentu supaya pendidikan di peringkat rendah bercorak pendidikan asas dengan memberikan penegasan kepada pendidikan dalam membaca, menulis, dan mengira (3M). KBSR dibentuk berdasarkan perakuan 57 (a) Laporan Jawatankuasa Kabinet iaitu kurikulum sekolah rendah hendaklah dirancang bagi membolehkan pelajar mencapai kemahiran dalam tiga asas iaitu

bidang komunikasi, bidang manusia dan alam sekitar dan bidang perkembangan diri individu sesuai dengan keperluan, minat, bakat, dan kemampuan mental serta kesediaan pelajar (Laporan Jawatankuasa Kabinet,1979).

Terdapat tiga komponen dalam KBSR. Pertama, komponen komunikasi iaitu kemahiran asas (membaca, menulis, dan mengira), bahasa, dan matematik. Kedua, manusia dan alam sekitar terdiri daripada kerohanian, nilai dan sikap, kemanusiaan dan alam sekitar, pendidikan agama Islam, pendidikan moral dan alam dan manusia. Ketiga, perkembangan diri individu yang terdiri daripada kesenian dan rekreasi, muzik, pendidikan seni dan pendidikan jasmani, dan kesihatan.

Peringkat sekolah rendah terbahagi kepada dua tahap. Tahap I iaitu tahun 1 hingga tahun 3 manakala tahap II iaitu tahun 4 hingga tahun 6. Semua mata pelajaran yang ditawarkan diperingkat ini adalah merupakan pelajaran teras iaitu mata pelajaran yang wajib dipelajari oleh pelajar pada tahap I dan II. Penerapan nilai-nilai murni melalui sistem pendidikan dalam mata pelajaran yang ditawarkan (nilai murni merentasi kurikulum) juga diperkenalkan (Abdullah Sani, 2005: 174-175).

Kursus pengajian dan pakej elektif bagi peringkat sekolah menengah pula adalah berdasarkan kepada Kurikulum Bersepadu Sekolah Menengah (KBSM) yang mula dilaksanakan secara menyeluruh di semua sekolah menengah pada tahun 1989. KBSM ini juga dibentuk berlandaskan Laporan Jawatankuasa Kabinet (1979). Dalam Perakuan 58, Laporan Jawatankuasa Kabinet (1979) menyatakan adalah diperakukan bahawa kurikulum peringkat menengah rendah hendaklah berupaya perkembangan daripada kurikulum sekolah rendah iaitu memperkukuhkan lagi pendidikan asas dan memperkenalkan pendidikan umum yang juga merangkumi aspek-aspek pendidikan pra vokasional (Laporan Jawatankuasa Kabinet,1979).

Matlamat pendidikan sekolah menengah adalah bagi memperkembangkan potensi individu secara menyeluruh, seimbang dan bersepadu meliputi aspek-aspek jasmani, emosi, rohani, dan intelek (JERI) bagi melahirkan insan yang seimbang, harmoni, dan berakhlak mulia. Pada peringkat menengah rendah iaitu tingkatan 1 hingga 3, mata pelajaran dibahagikan kepada kumpulan teras dan kumpulan tambahan. Mata pelajaran kumpulan adalah wajib dipelajari oleh semua pelajar.

Dalam Akta Pelajaran (1961), menyatakan pada peringkat ini ada mata pelajaran yang membolehkan pelajar membuat pilihan yang dikenali sebagai mata pelajaran tambahan yang terdiri daripada bahasa Cina, Tamil, dan Arab. Mata pelajaran tambahan ini diwujudkan bagi memenuhi keperluan pelajar (Abdullah Sani, 2005: 175-178). KBSR dan KBSM digubal berasaskan Falsafah Pendidikan Kebangsaan (FPK). FPK menekankan perkembangan individu secara menyeluruh dan bersepadu ke arah melahirkan insan yang baik berdasarkan kepercayaan, keyakinan serta kepatuhan kepada Tuhan. FPK merupakan aspirasi pendidikan negara. Semua warga pendidikan diharap akan berganding bahu dan berusaha dengan gigih agar FPK dapat dicapai demi kemakmuran negara kita Malaysia. Andai semua pihak yang bertanggungjawab memainkan peranan masing-masing FPK pasti memberi kesan yang diharapkan. Bagi melihat kesan FPK yang ketara, kita mungkin perlu menunggu masa satu atau dua generasi kehidupan (www.myschoolnet.ppk.kpm.my/perkelab).

PELAKSANAAN KURIKULUM DI SEKOLAH

Kehendak-kehendak kurikulum kebangsaan berlandaskan Kurikulum Bersepadu Sekolah Rendah dan Kurikulum Bersepadu Sekolah Menengah yang bertitik tolak daripada Falsafah Pendidikan Negara yang bertujuan untuk mengembangkan lagi potensi individu secara menyeluruh dan bersepadu dan seimbang dari segi intelek, rohani, emosi dan jasmani berdasarkan kepercayaan kepada tuhan. Namun demikian, adalah menjadi suatu kesilapan

sekiranya kita mempunyai kehendak-kehendak kurikulum yang baik tetapi tidak mampu dilaksanakan dengan jayanya dan bertentangan dengan objektif sebenar. Menyentuh kepada sejauhmanakah kehendak-kehendak kurikulum kebangsaan dapat dilaksanakan disekolah agak sukar untuk diukur. Selalunya pengukuran tahap sejauhmana kurikulum sekolah boleh dinilai dari segi objektif, skop, mutu pegawai terlibat (khususnya guru), kebolehan para pelajar, kepentingan setiap mata pelajaran, pencapaian objektif dan sebagainya (Ee Ah Meng,2003).

Secara amnya, penyeliaan dan perlaksanaan kehendak-kehendak kurikulum di sekolah dibahagikan kepada tiga bahagian iaitu melibatkan program utama yang merupakan proses dan aktiviti pengajaran dan pembelajaran, program sokongan dan juga program sampingan ( Abdullah Sani, 2005: 146-172). Dalam program akademik utama, penyeliaan dan

pengajaran-pembelajaran hendaklah ditumpukan kepada dua bidang utama iaitu bidang organisasi dan bidang pengajaran dan pembelajaran. Terdapat lima aspek yang dinilai dalam bidang organisasi iaitu melalui penilaian prestasi, peranan panitia mata pelajaran, iklim kelas, penyeliaan latihan dalam pengajaran serta profil murid. Manakala bidang pengajaran dan pembelajaran mencakupi pengajaran dan pembelajaran, penyampaian isi pelajaran, persediaan bahan pengajaran dan penggunaanya, akhir pelajaran dan teknik soal jawab.

Penilaian prestasi dilaksanakan bagi menentukan sejauhmana objektif-objektif pelajaran telah dicapai, dengan kata lain sejauhmanakah pelajar telah memahami pelajaran dan mampu mengaplikasikannya dalam situasi baru. Dalam situasi ini, guru boleh menjalankan sesi kuiz yang ringkas untuk menentukan aras kefahaman mereka. Dalam kelas KBSR, penilaian dijalankan pada tiga peringkat iaitu penilaian serta merta, penilaian kemajuan dan penilaian pencapaian (Ee Ah Meng, 2003:148). Biasanya, setiap sekolah mempunyai Jawatankuasa Penilaian dan Peperiksaan yang bertujuan untuk menyelaras

Perlaksanaan Penilaian Kendalian Sekolah (PKSM) yang bertanggungjawab dalam merancang, mentadbir, melapor dan mengambil tindakan susulan dengan segala hal yang berkaitan dengan penilaian prestasi.

Untuk memantapkan lagi sistem perlaksanaan kehendak-kehendak kurikulum di sekolah, panitia mata pelajaran juga ditubuhkan. Mesyuarat dan perkembangan ikhtisas panitia diadakan sekurang-kurangnya diadakan empat kali setahun dan mereka

bertanggungjawab dalam memperoleh sukatan pelajaran baru yang telah dikemas kini untuk kegunaan ahli-ahli panitia, memilih dan mencadangkan buku rujukan dan bahan bacaan tambahan untuk para guru, menyelaras soalan-soalan ujian, mengkaji dan menyelaras keputusan peperiksaan pelajar dan sebagainya. Penentu perlaksanaan kurikulum seterusnya ialah iklim kelas kerana ia banyak mempengaruhi kesungguhan guru dan pelajar mejalankan tanggungjawab masing-masing. Penyeliaan Latihan Dalam Pengajaran juga dilaksanakan terutamanya pemeriksaan dan penyemakan kerja-kerja bertulis perlu dilakukan sama ada penolong kanan, guru kanan mata pelajaran dan penyelaras tingkatan. Biodata dan maklumat lengkap murid juga perlu diambil kira bagi memudahkan perlaksanaan pengurusan organisasi sekolah.

Dalam program akademik utama, penyeliaan dan pengajaran-pembelajaran, terdapat satu bidang lagi yang terkandung selain bidang organisasi iaitu pengajaran dan pembelajaran. Selalunya perlaksanaan kurikulum dijalankan melalui proses dan aktiviti pengajaran dan pembelajaran oleh guru dan keberkesanan perlaksanaan kurikulum di sekolah memerlukan penyeliaan rapi dan sistematis bagi mempertingkatkan mutu pengajaran guru dalam bilik darjah supaya pendidikan yang diberi dapat membantu pelajar mencapai kecemerlangan dalam semua aspek. (Ibrahim Mamat, 2001:184) Penyampaian isi pelajaran oleh guru juga mesti berpandukan perancangan yang telah dibuat dan menepati langkah-langkah pengajaran

dari awal hingga penutup. Di samping itu, alat bantu mengajar juga perlu disediakan dan apabila tamat pengajaran perlulah dibuat rumusan. Selain itu, teknik soal jawab diadakan bagi mewujudkan situasi yang membolehkan pelajar berinteraksi dengan guru.

Program sokongan merangkumi Program Kecemerlangan Akademik yang bertujuan untuk mempertingkatkan motivasi intrinsik dan ekstrinsik bagi mempertingkatkan kecemerlangan sekolah. Selain itu terdapat Program SALC untuk SPM, Program Ulang Kaji Kendiri dan Program Tunas Cemerlang.

Manakala program sampingan meliputi Program Pengurusan Pelajar, Program Membaca dan NILAM, Program Celik Komputer, Pameran dan Pertandingan serta Jawatankuasa Kurikulum Sekolah yang akan diulas dengan lebih lanjut lagi mengenai tanggungjawab dan fungsi jawatan ini dalam melaksanakan kehendak-kehendak kurikulum di sekolah.

Jawatankuasa Kurikulum Sekolah merupakan sebuah badan professional yang ditubuhkan bagi mengetahui dan memahami bidang tugas masing-masing contohnya panitia matapelajaran serta mempertingkatkan lagi perananya di sekolah secara sistematik dan berkesan melalui penyeliaan pencerapan. Peranan utama jawatankuasa kurikulum sekolah adalah merancang perlaksaan program jangka panjang dan jangka pendek peringkat sekolah yang dirancang bagi menentukan pencapaian kurikulum serta mengemukakan dan membincangkan kaedah-kaedah perancangan dan pengelolaan kuriulum dan aktiviti kurikulum tambahan. Melalui peranan inilah jawatankuasa kurikulum mampu mengalas kehendak-kehendak kurikulum kebangsaan.

Menurut Abdullah Sani (2005), KBSR terbahagi kepada dua tahap iaitu tahap satu yang mencakupi murid tahun satu hingga tiga dan tahap dua pula meliputi murid tahun empat

hingga enam. Pada tahap ini penerapan nilai-nilai murni melalui sistem pendidikan dalam mata pelajaran yang ditawarkan (nilai murni merentasi kurikulum) juga diperkenalkan dan ia bukan sahaja oleh guru Pendidikan Moral atau Pendidikan Agama Islam, malah perlu diterapkan dalam matapelajaran yang lain di samping pemupukan budaya ilmu, sains dan teknologi. Malah penekanan-penekanan terhadap perpaduan negara, pemupukan budaya keusahawanan, pendedahan konsep pengantarabangsaan, peningkatan dan pengukuhan Bahasa Melayu, penumpuan terhadap bidang teknik dan vokasional, serta penekanan dalam pembangunan negara juga perlu dipraktikkan dalam proses pengajaran dalam mata pelajaran bagi peringkat KBSR dan KBSM. (Ee Ah Meng, 1996:122-124) Sebagai contoh, bagi meningkatkan pengukuhan perpaduan negara, mata pelajaran Sejarah telah diberi fokus yang baru. Unsur patriotisme dan perasaan kekitaan telah diserapkan ke dalam mata pelajaran sejarah dan setiap pelajar wajib mengambil mata pelajaran ini. Di peringkat sekolah rendah, pelajar mengambil matapelajaran Kajian Tempatan yang mengandungi komponen Sejarah.

Selain itu, Akta Pelajaran (1961), menyatakan pada peringkat KBSR dan KBSM ada mata pelajaran yang membolehkan pelajar membuat pilihan yang dikenali sebagai mata pelajaran tambahan yang terdiri daripada bahasa Cina, Tamil, Arab dan yang terbaru adalah Bahasa Iban. Hal ini penting bagi memupuk semangat cintakan bahasa ibunda agar ianya tak lekang dek panas dan tak lapuk dek hujan.

Berbalik kepada perlaksanaan kehendak-kehendak kurikulum di sekolah terutamanya membabitkan matapelajaran-matapelajaran dalam KBSR dan KBSM seperti Bahasa Melayu, Matematik, Sejarah dan sebagainya, guru merupakan individu penting yang melibatkan diri dalam beberapa perkara. Pertama, guru akan mentafsir sukatan pelajaran dan perlu mengetahuai sukatan terbaru melalui buku panduan khas serta mampu mengaplikasi objektifobjektif yang hendak di sampaikan. Kedua, guru hendaklah meninjau bagaimana isi pelajaran

hendak disampaikan dan seterusnya perlu memikirkan bagaimana aktiviti-aktiviti pembelajaran dapat dilaksanakan. Selepas itu, beliau membuat perancangan pengajaran, menjalankan pengajaran dan kemudian menilai pengajarannya. (Ee Ah Meng, 2003:140-149)

Buat masa ini, keberkesanan perlaksanaan kehendak-kehendak kurikulum amat bergantung pada pemerolehan kemahiran akademik. Namun agar sukar bagi kita untuk menilai sejauhmanakah kehendak-kehendak kurikulum kebangsaan ini benar-benar dilaksanakan secara menyeluruh atau komprehensif di sekolah pada masa kini kerana penilaian melalui indeks-indeks tertentu tidak mencukupi untuk mengambarkan keadaan sebenar perlaksanaan kurikulum di negara kita. Ditambah lagi dengan pelbagai masalah yang terpaksa dihadapi oleh pelbagai pihak terutamanya melibatkan pihak sekolah yang menyebabkan ia terpaksa berfungsi di bawah beberapa batasan, menyukarkan lagi perlaksanan kurikulum di sekolah. Namun lazimnya, sesuatu kurikulum yang telah siap disusun, ia akan dilaksanakan dan dicuba di sekolah-sekolah setempat dan melalui percubaan perlaksanaan ini akan memberi maklum balas kepada perancang-perancang kurikulum. Apabila wujudnya kelemahan-kelemahan tertentu, maka isi kurikulum itu akan diubah supaya memenuhi keperluan pelajar.

PENUTUP

Kehendak-kehendak kurikulum sekolah perlu dilaksanakan di semua sekolah. Jawatankuasa kurikulum sekolah adalah sebuah jawatankuasa professional yang penting bagi melaksanakan pencapaian matlamat kurikulum di sekolah supaya selaras dengan falsafah dan matlamat pendidikan negara iaitu melahirkan insan yang seimbang dan kehendak-kehendak kurikulum kebangsaan tidak dapat dilaksanakan dengan sepenuhnya dan menyeluruh kerana terdapat beberapa kekangan yang masih menjadi penghalang utama kepada perlaksanaan ini. Oleh itu, kerjasama pelbagai pihak amat diperlukan bagi mengatasi kekangan-kekangan yang timbul. harmonis dari segi intelek, rohani, jasmani, dan emosi.