Anda di halaman 1dari 1

Rahasiaku

Ahmad Rafii’ Burhani 11B-5


Ing suasana kelas kang sunyi, Aku salah sawijining siswa sing dadi perwakilan olimpiade
matematika saka sekolahku. Aku sering banget menang ing perlombaan matematika sakdurunge.
Nanging, ing perombaan iki aku malah kagum karo lawanku sing sering tak temoni sakdurunge, Vale.
Dheweke kui cah Wadon sing pinter banget lan duweni senyum sing manis.
Ing lomba iki, Vale lungguh pas ing ngarepku. Aku ora bisa ngerjakno soal kanthi fokus. Vale
katon ayu lan manis banget pas garap soal kasebut. Aku katon suwe banget ndeloki Vale sampe ora
kerasa yen wektu pengerjaan soal sisa 30 menit. Akhire aku nyoba gawe fokus garap soal kasebut.
Akhire soal wes rampung tak garap. Kabeh peserta ninggalake ruangan. Sakwise ninggalake
ruangan, aku banjur nemoni Pembinaku. Pas aku nemoni Pembinaku, Aku katon beliau ngobrol kale
Pembina salah sawijining peserta ing perlombaan kui. Aku banjur nemoni Pembinaku, Tanpa disangka
Pembinaku tibake ngobrol kale Pembinane Vale.
Vale ya nemoni pembinane, ora sengaja aku karo vale saling Tatap mata lan Vale Ngguyu
marang aku. Aku mung bisa bales Senyum. Dheweke moro-moro ngampiri aku lan ngajak tumbas
jajan bareng. Aku isih isin, Amarga aku lan dheweke durung terlalu kenal.
Nalika Vale ngajak aku mlaku-mlaku bareng, atiku rasane deg-degan. Aku mung nyoba
mesem senajan ing jero atiku gugup. Kita mutusake tuku jajan ing kantin sekolah kui. “Rafi kan?, Aku
Vale”, ucape karo mesem manis. “Aku ngerti kok, kerana kita sering ketemu ing perlombaan
sakdurunge” jawabku karo gugup.
“Aku meneng-meneng kagum karo awamu fii, awamu pinter bangett!” ucape karo mesem.
Aku kaget karo pangalemane, kita nerusake obrolan babagan sekolah, mapel favorit, lan liya-liyane.
Vale tibakna ora mung pinter ing matematika, dheweke ya grapyak. Ora dipungkiri maneh yen aku
tambah kagum marang dheweke.
Tekan kantin suasane katon nyaman banget. Aku lungguh ing salah sawijining meja ing kunu
karo vale. Vale terus ngajak aku ngobrol, lan aku ngerasa nyaman karo dheweke. “Rafii, rahasiamu
ben pinter iku apa?” pitakone dumadakan. Aku kaget kok moro-moro takon ngunu kui. “Latihan terus
val, Latihan sing konsisten lan nikmati wae soal sing ana. Yen Rahasiamu ben pinter iku apa Val?”
jawabku. “Rahasiaku yaa.. aku mesti netepi prinsip ‘nikmati proses, awal dudu akhir’, aku sinau
saben dina lan ora tau wedi ngadepi kegagalan” jawabe.
Obrolan kita terus lanjut. Aku rumangsa luwih cedhak karo Vale senadyan jarang ketemu tapi
rasane kaya wis kenal suwe. Akhire, Pengumuman lomba arep diumumake. Aku karo Vale banjur
menyang Aula utama Pelombaan kui.
Ora dipungkiri, Aku lan Vale podo menange. Vale juara 1 aku juara 2, kita seneng banget bisa
menang maneh ing perlombaan. “Wihhh selamat ya fii, hebat bangett awamu” ucape Vale. “hebatan
awamu val, awamu juara 1 ngunu” jawabku. “kebetulan wae iki, mung biasane awamu sing juara 1”
saut Vale. “iyawiss” jawabku.
Sakbanjure iku kita foto bareng karo pemenang liyane. Sakwise acara kui aku badhe pamitan
balik marang Vale, nanging Vale wis balik dhisik. Akhire aku mutusake balik pisan. Saktutuke ing
omah, Aku badhe nulis surat Rahasia sing isine perasaanku marang Vale. Aku tulis suratku gawe judul
“RAHASIAKU” lan surat kui tak gulung lan tak lebakna botol. Aku ngarep marang Gusti yen bisa
ngungkapake perasaanku iki pas aku wis Lulus kuliah mangke.

*maaf bu cerkaknya sangat singkat, emang kisahnya singkat kok ^^

Anda mungkin juga menyukai