CAHYA PESATREN

Kenalake jenengku Boy karo jeneng dawaku Boy Romi. Aku sik kaet lulus S1 jurusan
Hubungan Internasional ning salah siji universias negeri neng Negara Malaysia. Konco –
koncoku ngenal aku arenang apik. Aku hobi ne ngopi, ndelok film ning bioskop karo dulin
nang panggen wisata. Aku urip karo bergelimang banda. Mamaku sawong manager siji
upaden lan ayahku sawong direktur salah upaden lenga ndek Indonesia.Nanging, kabeh iku
ora ana artine amarga aku arang nemoni lan dulinan karo wong tuwaku. dewenang sibuk
terus.

“ Mas Boy, mas Boy “ bengok sawong lanang saka kadohan menangcah lamunanku
karo melambaikna tangan.

“ Mang Doni…wes suwe ngenteni aku mang ?” takonku nang Mang Doni dewenang
iku sopir sing wes nangrja suwe karo wong tuwaku mulai aku cilik biyen.

“ Ora mas, siktasan kok… endi koper e mas tak gawakno nang montor “ jawab Mang
Doni.

“ Oh iki mang.. sing tas jinjing ben aku wae sing gawa … ning endi motor e mang? “
takokku nang mang Doni karo nggawe tas jinjingku.

“ Iku mas montor Pajero putih mburine inova ireng niku sing parkir ndek terminal 2
niku..” jawab mang Doni karo nunjuk salah siji montor pajero putih.

Akhire , Aku karo Mang Doni mlaku lan melbu nang montor. Mang Doni akhire
ngelebokno barang – barang tekku lan gage dhewenang iku berangkat mulih nang omah.
Jarak antara bandara karo omahku ora sepiro adoh. Sekitar 10 menitan ning dalan tekana
Boy diomahe.

“ Mang engkok barangku deleh en wae nang kamarku mang ya.. “ Jalukku nang Mang
Romi.

“ Siap mas “ jawab mang Romi karo ngedukno koperku.

“ hmmm mas ganteng sam teka.. arep digawekna napa mas ? “ Takok Bi Narsih karo
mbukakna lawing gawe aku.

“ gawekna jus lemon wae bi… karo nangntang goreng kayak biasane bi ya… “
jawabku nang Bi Narsih.

“ nggih mas Boy “ Jawab Bi Narsih karo nang montor njukuk klambi rusuhkuu ning
bagasi montor.
 Akhire karo ngucul kangen suwihe 4 tahun ora mulih nang omah iki. Aku langsung
budal nang kamar karo turu - turuan. Gak terasa aku ndeloki foto pas SMA karo kanca -
kancaku ndek salah siji foto nang tembok. Aku moro nanglingan karo dhewenang. Yokpo
kabar e ya karo arek - arek…

“ Mas Boy..Mas Boy iki panganan karo wedhange … “ jare Bi Narsih nang ngarepe
lawang mecah lamunanku.

“ iya bi melbu wae deleh ning ndukur e meja.. ora aku kunci kok “ jawabku

“ iki mas jus lemon karo nangntange… oh iya mas..” jawab Bi Narsih karo radak
wedi.

“ ana apa bi.. kok kayak wedi ngono.. ? “ takokku karo nikmati nangntang gawenan
Bi Narsih

“ anu mas.. iku… “ jawab Bi Narsih karo wedi

“ anu anu opo o bi ?? arep njaluk gaji ? apa gajine kurang ? ngomong wae bi.. ora apa
- apa bibik kan wis suwe nang nangne wes koyok nangluarga dewe lapo isin?? Ono opo bi? “
takokku curiga nang Bi Narsih

“ iku mas aku lusa arep njaluk izin gawe mulih nang kampong amarga anakku lara
apa maneh bojoku sik ana borongan nangrjo dadi ora ana sing njaga… aku mek izin 5 dina
kok mas.. oleh mas ya?? “ jare Bi Narsih karo wedi.

“ Hmmm yauwes aku ngomong nang mama disek Bi ya… Aku pastikno oleh kok Bi “
jawabku santé.

“ iya matur suwum mas.. suwun banget mas.. sepurane mas ya ngerepoti Mas Boy “
Jare Bi Narsih.

“ Iya bi.. santai wae “ jawabku karo membuka Hp.

Mari iku Bi Narsih metu tutuk kamar lan aku mbuka grup whatsapp geng SMA ku
biyen sing wes nangcepit ing isor dewe.. maklum lah kanangan chat lan grup.. sampe emboh
kapan lali aku terakhir ana obrolan ndek grub iki.. gausah bingun aku langsung chat ndek
grub iki emboh engkok ana sing balas apa ora iku bodo amat.

“ Rekk.. dulin nang ciputra mall yuk ngopi “ nangtikku.

Marine 1 jam moro aku ngenteni. Kaet ana sing mbalas chat ku. Paling pada kaget
kabeh masio ana sing urip ndek grub iki..

“ ayuk.. eh Boy wes mulih awakmu ? “ jawab Rangga

“ eh sumpah.. aku wae sik jomblo nii grub iki wes rame wae..” sahut Deven

“ iyo aku wis mulih iki.. “ jawabku nang Rangga

 Akhire kita mulai ngobrol anangh tutuk A sampek Z nangne omong.

“ dadi jam pira engkok nang ciputra mall iki “ Takok Rangga

“ sore an wae wes palingan jam 5 “ jawabku karo ndeloki jam tanganku

“ onang… sing terakhir nraktir starbuck yo.. “ jawab Deven karo emot ngguyu.

“ siap “ jawab Rangga

Akhire aku turu awan amarga ben engkok sore iso enak nangtemu karo kanca -
kancaku. kaet 5 menit turu Handphone ku moro muni, aku kiro alarm padahal aku masang
alarm jam 3. Tapi pas wektu iku nunjukna pukul 1 awan. Mari iku tak delok dadakno mama
ngirim pesan nang Handphoneku.

“ Boy wes sampek omahkan… yokpo perjalanane.. Oh iyo sepurane mama karo papa
ora iso mulih dipek amarga nangne arep konlangan nang LA. Oh iyo renangningmu wes
mama isi kok.. selamat preian my boy “ pesan tutuk Mama

“ inggih ma mboten nopo o.. matur nuwun artane “ jawab ku. Padahal nang atiku
ngomong duik ndek renangningku sik anangh. Masio gak ditambah ora popo.Sing tak pingiki
mek siji iso kumpul bareng wong tuwa.

Akhire aku lanjutno turu. Gak nangroso alarm Hp ku muni. Aku tangi lanjut
adhus.Mari adhus aku nggawe kaos bwarna biru karo jeans. Mari iku aku njupuk tas lan
kunci montor langsung aku nang garasi.

“ Mas Boy arep nangndi ?? arep mang Doni terna wae ? kan mas Boy sik nangsel
mulih tutuk Malaysia ? “ Jare Mas Doni karo nyirami nangmbang ngarep omah.

“ gak usah wes mang.. aku wes kangen nyetir ning dalanan Jakarta iki.. “ Jawabku
karo melbu nang montor.

Akhire Mang Doni membukakna gerbang. Ning dalan Hp ku muni terus. Koyonang
aku bakalan sing ntraktir arek - arek starbuck iki.. amarga maklum lah dalanan Jakarta macet
pasti aku sing teko terakhir.. gak popo wis sekalian ngerayakno nanglulusan S1 ku.

Akhire sampek ndek ciputra mall , aku markirna montorku moro melbu. Aku maca
pesan grub rupane kanca- kancaku wes mesen meja ndek salah siji resto ndek mall. Marine
mlaku suwe..

“ Woy Boy… arek jiran iki.. “ Lambai Deven tutuk adohan.

Akhire aku ngampiri meja arek - arek. Akhire aku lungguh karo basa basi ambek arek
- arek. Lan aku ora lali mesenna kopi starbuck gawe nangne amarga aku ngerti aku sing teka
terakhir.

“ eh awakm kabeh kuliah nangndi saiki ? “ takokku nang arek – arek.

 “ aku siktas lulus managemen bisnis nang Universitas Indonesia, palingan wisuda
bulan iki “ jawab Rangga

“ Lek aku sik ngurus skripsi.. demi opo skripsi iku koyok kasih ibu anangh banget…
aku jurusan hukum ndek UGM “ jawab deven karo ngumbe kopine.

“ wah seru iki mlaku - mlaku terus ndek yogya… Mangkane skripsi ora mari – mari
“jawabku guyon.

“ hahaha kapan maneh kuliah karo dulin “ jawab deven

Akhire nangne ngomong anangh banget. Gak nangroso jam nunjukna pukul 7 bengi.
Lan nangne memutusna gawe mulih tapi sakdurung iku..

“ Eh rek gelem enggak mlaku - mlaku nang Bali pumg aku arep grand opening bar ku
cabang nang 8 ndek Bali nangne hura - hura bareng “ waek Rangga.

“ wah.. selamat yo… kapan ngga “ Takok Deven.

“ Gendeng tambah nangren wae arek iki… Yawes nginepe nang Villa nangluargaku
wae sekalian nangne kumpul – kumpul bareng “ Jareku semangat.

“ Kamis minggu depan iso gak rek ? “ Takok Rangga.

“ Onang siap iso banget “ Jawabku bareng karo Deven

Akhire nangne ngguyu amarga jawabanku areng karo Deven. Lan nangne bareng -
bareng nang parkiran amarga nangne padha – padha budal gawa montor. Ndek montor aku
iling lek selasa ngarep Bi Narsih arep izin njenguk ananang… Akhire aku nelpon mama.
Hpku memanggil..

“ Ana Apa Boy ?? “ Takok Mama ndek Hp.

“ Ngeten ma… Bi Narsih badhe izin wangsul 5 dinten wae.. amarga ananang lara “
jawabku

“ Ya wes ora opo opo engkok ojok lali gawakno bingkisan gawe Bi Narsih.. Oh iya
yokpo lek awakmu melok ngeterno Bi Narsih nang Bandung nang kamge sekalian.. timbang
awakmu ndek umah ora ana penggawean “ Jare Mama karo mbujuk.

“ Hmmm yoknopo nggih ma…? “ pikirku dowo karo nyetir.

“ Iyo kapan maneh awakmuu Boy ndelok suasana desa karo cedek pantai.. sekalihan
itung – itung matur suwun e nangne karo Bi Narsih dhewenang kan sing njaga awakmu mulai
ingusan mbiye “ jawab Mama ambek ngguyu.

“ Inggih ma… ya wes ma aku sik nyetir aku matiin dipek ya,… “ jawabku

Akhirne mama mateni panggilane. Lan aku nerusna perjalanan nang omah. Sampek
ngarep gerbang omah Mang Doni wes siap mbukakno gerbang. Mari iku aku markirna
montorku moro aku melbu. Pas ana Bi Narsih lewat aku ngek I ero kabeh omongan ndek Hp
maeng, akhirnye Bi Narsih ngucapno matur suwun banget. Mari iku aku mlaku nang kamar
moro adhus.

Jam kamarku nunjukna pukul 9 bengi akhire aku nyalakna TV. Lan koyok biasae grub
chatku rame maneh.

“ hai para jomblo padha lapo wes bengi ngene “ Takok Deven

“ awakmu jomblo tapi ngomong jomblo.. Kaca kamarmu iku Lap ono gawe tisu basah
“ Jawab Rangga guyon.

“ Sopo ngomongg aku jomblo.. aku ancen sengojo dewe “ jawab Deven

“ Uwes wes jomblo iku anugerahmu.. nikmati wae” Jare rangga

“ Awakmu kabeh lapo.. bengi – bengi rame wae.. bahas gajelas maneh mbok yo
meneng “ Jareku.

Akhire mari aku chat grup sepi koyok ibu kos teka nagih duik bulanan ndek awal
ulan. Mari ramai moro - moro sepi persis kuburuban.

“ Kok sepi “ takokku bingung.

“ Jaremu nangne dikongkon meneng “ jawab Rangga ambek emot datar.

“ Emboh iku amnesia sawektu rupane arenang “ jawab Deven

“ iyo iyo sepurane .. aku bingung arep lapo “ jareku ambek emot ngguyu.

Akhire nangne mulai mbahas babagan persiapan preian nangne nang Bali.. Gak
nangroso sangking serune sampek aku nangturon dambek Hp ndek tangan lan TV kamarku
sampek lali tak pateni.

Sesunang, aku tangi amarga srengenge wis mulai melbu nang kamarku lan ngeneki
mripatku. Aku ndelok nang HP dadakno wis jam 7. Aku moro ambek lesu tangi mlaku nang
dading amarga kate adhus. Mari iku aku nang meja makan.. ndek kono sudah siap hilangan
sarapan. Aku lungguh ndek meja makan karo mikirna arep lapo aku dina iki ora ana
penggawean.

“ Mas arep digawekna jus opo ? “ Takok Bi Narsih

“ Jus mangga wae bi ora opo - opo “ jawabku nang Bi Narsih

Akhire marine aku ndelok Bi Narsih aku iling . Kan aku dina kamis nang Bali aku
sesuk ngeterna Bi Narsih, wektu Packing istirahatku tambah titik.. opo maneh Bi Narsih
mulih ora ana sing ngewangi aku… Mendingan aku ngeterna mulih saiki wae dadi nang
Baline engkok iso luwih awal.

“ Iki Mas Boy jus mangga ne.. “ jare Bi Narsih karo nggawakna Jus manggaku
 “ Oh iyo bi.. Kita nang Bandung dina iki wae ya… dadi engkok Bi Narsih Balike
nang kene dina Jumat.. soale aku dina kamis arep nang Bali wedine engkok misale mama
teka peyan ganok aku nang Bali sak aken ora ana sing urus dapur “ jareku nang Bi Narsih

“ Ngono ta Mas.. ya wes aku njupuk barang – barangku dipek “ jawab Bi Narsih karo
mlaku nang kamare.
“
iyo bi.. engkok aku sing ngeterna, saiki aku sarapan dipek baru ngetokno montor.. “
jareku karo mulai sarapan.

Moro - moro Mang Doni lewat karo nggowo kopi teko pawon.

“ Mang Don panasno montor e ya… sekalian dirijiki titik - titik “ jareku nang mang
Doni.

“ Siap Mas Boy “ Jawab Mang Doni.

Akhire aku nyelesaikna manganku. sekitaran 20 menit aku mangan.Marine aku

njupuk tasku lan langsung nang garasi. Dadakna Bi Narsih wis ngenteni ndek ngarep montor.

“ Barange wes dilebakna bi ?? “ takokku nang Bi Narsih.

“ Mari Mas kari berangkate wae “ jawab Bi Narsih.

“ Ya wes ayuk bi berangkat selak awan panas macet engkok “ Jawabku karo
membukna lawang.

Akhire Bi Narsih melbiu nang montor lan aku melbu langsung nyalakna music lan
masang earphone. Akhire kita berangkat langsung nang Bandung. Ndek dalan aku ngobrol
akeh karo bi Narsih. Sekitar 7 jam perjalanan sing ngeselna. ngelewati bukit lan dalan
munggah mudun.. apik banget pemandangane.

Akhire aku sampek ndek omah sing ora gede tapi perkarangane apik akeh pasir pantai
e lan wit klapa. Para tonggoe ndeloki aku karo bi Narsih. Tapi aku ora hirauno wae.
Ketepakan aku teka mari azan ashar.

“ Mas ayuk bareng nang mushala “ tarik arek cilik pas aku metu tutuk montor.

“ lapo ?. maaf ya dek mas ora iso “ jawabku.

“ Lah opo o ora iso mas ?? agamane mas opo ? “ takok arek cilik iku lugu.

“ Sepurane mas ora ero ngono - ngonoan “ jawabku karo nutup lawang montor.

“ Aduh mas sepurane anakku yo mas… maklum tutuk cilik deweke tak sekolahno
nang pesantren mbiyen makanne rodok alot masalah agama … sepurane mas ya.. “ jare bi
Narsih

Tapi, moro – moro wong - wong padha mblayu kabeh karo mbengok banyu – banyu
tsunami . Kabeh wong seperti laron emboh kabeh bingung. Aku langsung bingung arep
nangndi. Akhire aku arep melbu montor maneh.. Tapi, dilarang karo bi Narsih amarga
percuma dalanan bakalan penuh uwong .

Akhire aku mblayu nang panggen sing jareku dukur. Tapi akeh uwong sing mblayu
nang padepokan karo nyebut dungo - dungo sing emboh apa iku. Aku mikir iki tsunami lapo
wong - wong iku ora mblayu malah nyebut - nyebut.. Tapi, aku pancet mblayu terus karo
wong – wong lianne …Aku kepisah karo bi Narsih lan keluargae… Akhire aku ngirim pesan
singkat nang mama.

“ ma boy saying menyang mama… ngapunten boy ma..ndek kene tsunami “ aku mek
iso ngetik beberapa kata wae. Emboh mama bakalan paham opo ora.

Gak keroso aku wes sampek panggen dukur karo wong lianne. Ketok ombak tsunami
nerjang omah. Aku nyobak nelpon mama lan papa percuma ora ana signal. Aku bingung opo
o iki iso kedadean.. Akhire kabeh panggen peteng amarga listrik kabeh mati. Moro aku
lemes lan keturon karo wong - wong lianne gawe alas suket karo iringan tangise wong –
wong sing kelingan keluarga karo harta dheweke lan dikancani atap lintang - lintang.

Aku mikir ndek wetu koyok iki harta ora ana gunane.. pendidikan lan gelarku ora ana
gunane.. aku bingung.. wong liya ibadah lan ndungo. Tapi, aku emboh arep ngadu nang
sopo.. sing tak pingini mek mulih nang Jakarta. Mari iku ana sing nepuk pundakku teko
mburi.

“ Mas enggak melok nang tendo darurat “ jare sawong lanang jenggotan nggawe
klambi muslim lan sarung. Tapi sing aku bingungna dheweke koyok guduk TIM SAR.

“ oh iyo iki mas ana wedhang putih be e mas e ngelak “ jare pemuda sijine sing paling
diheweke murid e. Dheweke sak umuran koyok aku.

Karo ngusap banyu mata. aku nerima banyu putih sing di kek i ne.

“ Suwun mas yo… “ Akhire aku ngumbeh banyu putih iku.

“ Ayuk mas melok kene nang pesantren kene. Lumayan gawe turu lan ngasuh be e
mas ora arep ndek tenda darurat “ Jare bapak jenggotan maeng.

Ora mikir dowo aku langsung ngangukno opo jare bapak maeng. Sing penting aku
iso istirahat lan nggolek telepon darurat gawe nelpon mama papa ndek omah gawe nyusul.

Akhire sekitar 15 menit aku mlaku ning isor rembulan. Lan sampek ndek padepokan
sing lumayan akeh wong. Tapi, wong ndek kene koyok tenang kabeh lan bangunan iki koyok
ajaib jareku.. sekitar bangunan iki koyok omah, padepokan lan taman liane wes rata. Tapi
ajaib bin ajaib bangunan sekitar iki koyok ora kenek banyu blas. Pesantren iki pancet kokoh
ora ajor blas. Aku mlaku karo bingung.

Mari iku aku dikek I ero panggen gawe ngasuh. Ndek kono wis ana kasur lan jading
ing njero.
 “ mas ngasuh dipek wae ya… iki awale panggen khusus tamu adoh ndek pesantren
iki. sepurane misale rodok rusuh mas “ jare pemuda iku karo mbukakno lawang kamar.

“ oh iyo kenalno jenengku ahmad lan tiyang sepuh maeng iku abiku ustadz ndek
pondok iki namine ustad bachtiar “ jawabe karo santun.

“ oh iyo mas.. kenalno jenengku Boy tutuk Jakarta maeng awan nangkene ngeterno
bibikku gawe mulih, jenenge Bi Narsih “ jawabku “oh iyo mas aku oleh takok ora ??”
tambahku nang ahmad.

Tapi azan isya wes muni. Akhire pesantren iki koyok biasane arep sholat jamaah.
Ahmad ngajak aku sholat tapi karo biasa aku nolak karo alasan pingin adhus dipek. Akhire
ahmad ninggalna aku lan berangkat nang masjid.

Sekitar sak jam an kabeh sholat dilanjut karo emboh iku jenenge ceramah utawa
pengarahan apa pokoke aku dikamar wae. Tapi, ana nang kene emboh opo o atiku tenang
banget ngerungokno suara dungone lan ngajine pesantren. Rasane koyok rasa gelisahku lan
wediku tersisihno yen ngerungokno iku. Padahal, aku wes koyok ajur ndelok omah – omah
hancur lan mayat gelimpangan nok endi- endi.

“ assalamualaikum “ ahmad ngetuk lawang karo mbukak lan dheweke nggawa sego
bungkus karo teh anget dibungkus plastik “ iki mas be e iso gawe mangan.. oh iyo maeng
mas Boy arep takok opo ? “ takok Ahmad nangaku.

“ oh iya suwun mad. Celuk Boy wae gak usah gawe mas.. langsung wae yo jujur aku
iki wong sing gak percoyo agama amarga tutuk cilik keluargaku kabeh mek sibuk nggolek
duik lan buktine kabeh sukses mesio gak mercoyoi tuhan ?? “ takokku nang ahmad karo
mbukak panganan sing dikeki.

“ Terus sing peyan takokna opo.. ?? “ takok areke karo sabar lan karo muka sumeh
koyok gak kaget.

“ Yo… oposih gunane tuhan.. buktine aku yo iso sukses mesio ora mercoyoi tuhan
tapi koyok onok watu gedhe sing ngganjal nggarai gelisah tutuk biyen.. ancen bener aku onok
harta, pendidikan lan gak kurangan blas.. tapi koyok ana sing ngganjal ngono mulai biyen..”
takokku antusias nang Ahmad

“ Yo … jawabanne sih gampang Boy… kene iki sementara nang dunia iki.. buktine
koyok marine tsunami iki akeh wong mati bakalan nangndi… yo kene bakalan nang sing
nduwei kene yaiku tuhan.. misale islam ana allah,, misale umat kristiani ana tuhane dewe
kabeh agama pasti nduweni tuhan “. Jawab Ahmad.

“ Oh.. kene koyok mek mampir berarti ya ndek dunia iki… moro buktine tuhan iku
ana opo ora yokpo kan mulai biyen tuhan ora ketok tutuk mata “ takokku.

“ Koyok otak.. otak iku ana opo ora.. ?? “ takoke santai.

“ Yo onok otak kan gawe mikir “ Jawabku rodok bingung.

 “ Podo koyok allah swt, tuhan iku pancen ora ketok tapi pancet ana meski ora ketok.
Ora kabeh sing ora ketok iku ora ana “ jawabe.

Nang atiku aku mikir paling iki jawaban nang janggalanku tutuk biyen. Akhire karo
mahami kabeh sing kedadean karo tragedi tsunami iki aku merenung… Akhire Mari iku aku
ngeelanjutkno mangan karo karo cerito - cerito karo Ahmad. Suwe - suwe aku tertarik karo
sing jenenge islam.. koyok tenang aku melajari tentang islam.

Marine mangan aku dikeki kitab sing jenenge al – quran karo Ahmad lan terjemahan
Indonesia .Akhire aku moco lan aku bergetar pas maca ayat sing artine intine nang keluarga
lan harta ora ana artine ndek dunia iki sing berguna iku mek amal apik kita wae.

Marine aku tambah kesentuh . Aku mantapno awakku gawe melbiu islam. Akhire aku
mberanikno awakku lan njaluk tuntunan nang Ahmad gawe nuntun aku melbu islam sampek
aku lali bahwasanne aku maeng pingin mulih nang Jakarta amarga terlalu nyaman ndek
sekitar pesantren iki.

“ Mad.. iso nuntun aku ngenal islam enggak “ takokku mantap nang Ahmad.

“ Maksutmu arep melbu islam “ jawabe karo terkaget.

“ Aku arep melbu islam Mad “ jawabku karo pelan.

“ Alhamdulillah… sik - sik aku celukna abah ku “ jare Ahmad karo mlayu banter
kesenengen metu ruangan.

“ Eh mad..mad.. “ Jare ku nang Ahmad ben ora kondo - kondo..

Tapi terlanjur amarga saking senenge Ahmad mlayu nang njobo lan mlayu nang
Abahe. Sekitar 7 menit an abahe dikancani paling 20 santri lanange teko karo rai bingung.

“ Mas Boy yakin arep melbu islam ora ana sing mekso kan “ takok Abah nang aku.

“ Inggih bah kulo yakin saka ati kulo “ jawabku.

Akhire aku dijak gawe moco syahadat karo artine lan ngerti susanae mari aku moco
syahadat. Kabeh wong podo meluk aku lan sampek – sampek ana sing nangis terharu.. aku
kesentuh banget lan terharu ndelok suasana iki. Padahal dheweke ora kenal aku, mek karo
berita aku melbu islam koyok iki kabeh bisa terharu lan bahagia..

Aku merasakan seperti bahagia tiada tara tak terasa aku juga meneteskan air mata.
Mereka sangat menghargai diriku atas melbune awakku nang islam. Mari iku ana ibuk – ibuk
teko. Dadakno iku bi Narsih karo mama lan papa.

“ Untung ankkuku.. awakmu selamat nak…mama bingung kudu yokpo… Mama tutuk
luar negri langsung nyewa penerbangan pribadi ngerungokno berita tsunami ndek internet..”
jare mama karo meluk aku.

“ Ma kulo apik - apik wae kok.. kepriye mama ngertos kulo ten mriki..??” takokku.
 “Soale bi Narsih sing ngek i ero, Mama maeng ketemu bi Narsih ndek posko bencana
“ jare mama.

“ Iyo mas Boy amarga bi Narsih ero pasti tujuan pertama e mama mas Boy pasti nang
posko bencana gawe nggoleki informasi mas Boy mangkane iku bi Narsih karo pakde
ngenteni ndek kono “ Jelas bi Narsih.

“ Moro kok iso bi Narsih selamat ?? “ takokku nang bi Narsih.

“ Aku mblayu nang pesantren iki lan melok istighosah moro pas wes banyune lewat
aku njaluk tulung abah misale abah utawa santrine ndelok prawakan koyok mas Boy gawe
ditajak nang pesantren iki.. amarga aku ngerti pesantren iki panggen sing aman.. “ jawab Bi
Narsih.

“ Ohh inggih ma… kulo badhe njelasaken yen kulo sampun melbet islam ma…”
jawabku karo wedi.

Ekspresine mama koyok kaget krungu berita aku melbu islam. Tapi, mama lan papa
ora ngek i komentar. Lan sekitar 2 menitan suasana hening. Mari iku mama kaet ngek i
komentar.

“ Mama mikir iki sak karepmu Boy.. mama yakin awakmu wes gedhe lan iso milih
endi sing apik lan endi sing elek.. mama ora bakalan masalahno status agamamu.. opo
statusmu awakmu tetap anak e mama “ jawab mama karo mengelus nang sirahku.

“ Papa cuma arep ngomong… awakmu anak papa siji - sijine.. Masa depan keluargae
kene ana ndek tanganmu.. papa lan mama wes nuntun awakmu seadoh iki tutuk pendidikan
jasmani lan ekonomi kabeh wes papa penuhi.. Paling iki wes wayahe awakmu nentukno
dalan uripmu nak.. “ jare ayah karo memelukku.

Akhire kabeh sing awale tegang ngenteni jawaban mama lan papa moro - moro
bahagia kabeh.. Akhire aku adhus lan pamitan gawe mulih. Tapi aku ora lali gawe ngaturake
suwun nang kabeh warga pesantren iki lan pisan aku njaluk nomor telepone Ahmad gawe aku
isa belajar islam luwih karo areke.

Akhire aku pamitan nang abah lan ahmad. Ora lali ahmad ngek i kitab alquran, karo
buku – buku praktek wudhu, sholat lan buku liane sekitaran 15 buku tebel gawe aku pelajari.
Ora lali mama lan papa yo ngewenehi sumbangan nang pesantren. Akhire aku mlaku nang
panggen montor mama papa parkir, amarga dalan e adoh. Akhire sampek montor aku kesel
lan turu.. Tangi - tangi aku wes ndek rumah sakit ngamar.

Tapi ora lali aku maca buku sing dikek i lan nggae aku tambah usaha dadi islam sing
utuh. Kahuripanku mlaku koyok biasa karo mama lan papaku. Meski aku gurung iso
ngerubah keyakinan wong tuwaku . Lambat laun aku berdoa semoga allah swt biso mbukaake
ati wong tuwaku.

Lan ora lali sahabat genkku njenguk aku nang omah sakit.. lan aku cerita kabeh
kedadean lan arek - arek yo cerita dowo sing intine ddakno deweke podo wes beragama
mesio ortune gak beragama . Podo koyok aku mek lek deven iku Kristen lan Rangga Hindu.
areke podo oleh hidayah agama karo cerita sing gak biasa. Tapi karo perbedaan iku nggawe
persahabatanne kene tambah berwarna lan akrab.

TAMAT