Anda di halaman 1dari 5

Nama:Ahmad Azlal G.I.

Kelas:XII-IPA 2
No Absen:03
Perjuangan Durung Rampumg
Aku lair saka keluarga sing duwe latarbelakang ekonomi sin g pas-
pasan. Nanging iki ora dadi masalah kanggo aku,lan ora ngawe semangatku
mudun ngawea aku ngeraih cita-cita . Aku kudu sinau lan sekolah sing
dhuwur,supaya kabeh imenku bisa dadi kekarepan.
Pirang-pirang tahun seng dikek ,[ersis pas aku ape masuk sekolah
menengah atas utowo SMA,aku lan weong tuwoku enek masalah ekonomi
sing ben dina malah tambah angel. Biyen wajib sinau mung 9 tahun, lan
ngawe nerusakew teng pendidikan sing luwih duwur ora mungkin ana wong
seng ekonomine rendah koyo aku ora bakal iso merusno. Ditambahneh
beban urip teng kutha gede koyo ngeneki sing bakal ngetokake duwek sak
ben wayah-wayah.
Ngucapake matur suwun iku kata teng kamus uripku seng ora bakal tak
lalikno sampek aku mati. Gusti Allah wes nitipake rejeki lan hidayah
kanggo aku,sampek wong sing ekonomine koyon aku ikimau isih duwe
kasempatan kanggo sekolah. Gusti Allah pancen maha kuasa yen kowe
gelem usaha lan doa insaallah mesti iso bok capai opo sing bok pinggini
,teng jero kanggelan mesti ana kemudahan
“Mas ,kowe iseh pengen njaluk ngelanjutno sekolahmu maneh ?”
“Njih bu….,Dimas arep usaha nggolek beasiswa ben iso sekolah maneh.”
“Halah mas ,mbok ogak usah ngimpi ,kowe kuwi mung anak bakuyl rosok
sopo sing arep mbayari sekolahmu?
Pisan maneh ,gusti Allah mesti menehi apa sing dibutuhake,dudu sing
dikarepake, kanggo usaha lan kerja kerasku. Aku bisa melebuni salah
sawijining sekolah tinggi favorit teng Jakarta. Tapi sakwise kuwi aku
ditinggal ibu lan bapak . Aku roh pie rasane ditinggal wong tua ,atiku rasane
ajur rakaruan koyo gak duwe harapan urip maneh, tapi aku kudu bangkit
mesti enek dalan
Sak wise kuwi aku merenung teng kamar aku mikir nak aku koyo ngene
aku gak bakal iso sukses ,aku kudu bisa nerima. Sesoke aku budal
sekolah,aku nek sekolah wes biasa dienyeki konco-koncoku ,mung sak itik
koncoku seng gelem mbaturi aku ,nyemangati aku,lan ngerewangi aku seng
iso ngawe aku semangat ngeraih cita-cita
Pas bar musibah kuwi aku wes ora focus sekolah akhir-akhir iki ,
sampek-sampek bapak kepala sekolah nyelok aku dikon nemuni teng
ruangane sampek-sampek wonge ngomong ngene
“Dimas,kenapa sak iki nilai pelajaranmu medun terus?”(aku gor nunduk lan
meneng ae amergo aku wes iso njawab opo-opo)
“Nek nilaimu medun terus, bapak bakal nyabut beasiswa pendidikanmu!”
Omongan bapak kepala sekolah seng ngago nada tegas ,aku njalok sepura
lan nyadari pekoro apa sebabe aku ora focus sehingga nilai pelajaranki
akhir-akhir iki mudun
“Tapi… pak… kulo nyuwun pnganpunten pak ojo cabut beasiswa kulo,kulo
lagi ae kena musibah bapak kulo lan ibu kulo sampun meninggal “
Terus bapak kepala sekolah ngekeki aku kesempatan pisan engkas
kanggo ndandandani nilai pelajaranku seng mudun.Tapi enek ae cobaan
sing teko ,akeh bocah seng ora seneng karo aku seng ngarai aku ora bisa
mbenehi nilai pelajaran,terus akhire beasiswaku dicabut. Aku wes ora bisa
mgopo-ngopo maneh harapan kanggo aku wes ilang . Aku wes pasrah karo
gusti Allah mugo-mugo enek dalan kanggo aku supaya iso ngelewati cobaan
iki
Aku ora bisa mbayar sekolah amergi beasiswaku dicabut.Aku
merenung lan motivasi awakku dewe supaya bisa mbayar sekolahku dilalah
ono dalan pak lekku metuki aku lan mawani aku pengawean
“mas,awakmu gelem opo ora mergawe nek bengkelku amergo enek anak
buahku seng wes ora gelem mergawe maneh ,pie awakmu gelem po ra?
“ngeh pak lek ,kulo gelem mergawer nek bar muleh sekolah peripun pak
lek?
“yo gak po-po tapi we kudu ngelembur kanthi jam 12 amergo tutupe nak
bengi yah mono kuwi ,itung-itung kanggo mbayar sekolahmu…”
“ngeh pak lek ,tapi kulo mboten saget mbengkel peripun pak lek?”
“wes gak usah kuwatir koko tak ajari,pokok kuwe seregep aku wes seneng”
Sak wise kuwi ,aku seneng banget ono dalan maneh kanggo aku
nerusno sekolahku. Aku nek kono diwarai dasar-dasar ndandani sepedah
motor suwe-suwe aku wes iso ,aku berjuang ben gak ngecewakno pak lek.
Saben dino aku muleh sekolah langsung teng bengkel pak lek,kadang nek
jek sepi aku sinau. Teng kono aku duwe konco yaiku mas Adi wonge apik
karo aku wonge kadang njalok marai pelajaran sekolah amergo deweke
biyen ora lulus sekolah dasar
Sakwise kurang utowo luwih 3 tahun aku bisa sekolah sampek lulus
amergo usahkumau aku iso ngelewati cobaan seng gawe aku arep putus
sekolah ,aku sadar ana cobaan mesti ana dalan kanggo ngelewati. Aku
ngucapake matursuwun sak akeh-akehe kanggo pak lek seng ngawe aku bisa
nerusake sekolah kanthi bisa lulus
Aku sak wise lulus,aku mergawe twng bengkele pak lek kanggo
mabung. Sak jane aku pinggin banget nerusake teng perguruan tinggi tapi
aku sadar aku ora bakal bisa. Aku duwe rencana pinggin duwe usaha
dewe.Duwet sampun terkumpul akeh aku arep mbukak warung teng cedake
bengkele pak le kana lahan seng dikon ngango ,terus aku ngo ngawe warung
Sabewn dino warung iku lumayan rame. Alhamdulilah aku bisa tumbas
lemah kanggo ngedekno warung makan. Suwe-suwe usahaku malah
nambah.Terus Aku kudu berjuang kanggo pak lek seng penggen mangkat
ibadah haji ,wonge tau cerito teng aku wonge kepingin budal teng tanah suci
,amergi wong wes nbantu aku kanthi lulus SMA aku pinggin mbudalake
wonge haji.
Dilalah usahaku tiap ulan malah rame aku mbukak cabang ke loro.
Alhamdulilah aku bersyukur karo gusti Allah iso koyo ngene iki. Aku duwe
niatan pinggin ngedekake pangonan kanggo bocah-bocah seng ora duwe
omah lan bocah yatim piatu. Alhamdulilah aku wes iso budalake haji pak
lekku ,aku seneng banget iso nbudalake haji pak lekku lan wongge seneng
banget . Terus aku nabung maneh kanggo ngedekake panggonan kanggo
bocah-bocah ,sak tahun aku wes iso ngedekno panggonan sing tak pinggini
kanggo bocah-bocah nau. Rasane iku mau gak keroso opo seng dek biyan
aku seng soro koyo ngono enek hikmahe. Pesenku sak abot-abote ujian
mesti ana dalan kanggo ngelewati ,kita bisa sukses kuwi kudu ana
perjuangan lan doa.

Anda mungkin juga menyukai